Με αφορμή την αθηναϊκή πρεμιέρα του νέου του ντοκιμαντέρ, «Πεθαίνοντας στο γέλιο», που εξακολουθεί να προβάλλεται στον Κινηματογράφο Τριανόν, ο Στέλιος Κούλογλου παραχώρησε συνέντευξη στην Τζίνα Σπάρτακου για την εφημερίδα «Παραπολιτικά». Σε αυτήν, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μιλά για το φαινόμενο της τρομοκρατίας που εξαπλώνεται διαρκώς σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και την παρουσία του στο Ευρωκοινοβούλιο.
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης:
Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας (εκτός από το χιούμορ).
Αντιμετωπίζοντας τις αιτίες που γεννούν κάθε φορά την τρομοκρατία. Μιλώντας για τους τζιχαντιστές, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τέρας του Ισλαμικού Κράτους γεννήθηκε και σήμερα μεγαλώνει στα ερείπια του πολέμου, στο Ιράκ και στη Συρία. Οι νέοι της Δύσης που πάνε για να πολεμήσουν στις τάξεις του προέρχονται βασικά από τις υποβαθμισμένες συνοικίες του Παρισιού, των Βρυξελλών και των άλλων μεγάλων πόλεων. Άρα πρέπει να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι ξένες επεμβάσεις και να ενσωματωθούν οι νέοι που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι από τις δυτικές κοινωνίες. Πρέπει επίσης να ξεκινήσει ένας διάλογος με το μετριοπαθές Ισλάμ, ώστε να απομονωθούν οι εξτρεμιστές. Και φυσικά να μειωθούν οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και η φτώχεια που αυξάνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και δημιουργούν στρατιές οργισμένων και απεγνωσμένων ανθρώπων.
Σιγά-σιγά ενσταλάζεται μέσα μας ο φόβος της τρομοκρατικής επίθεσης, που εκτός από τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα (τουρισμός κλπ) απειλεί και την καθημερινότητα μας.
Από την άποψη της στατιστικής, οι κάτοικοι της Δύσης έχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από την καρδιά τους ή από αυτοκινητιστικό δυστύχημα παρά από τρομοκρατική επίθεση. Εδώ έχουμε όμως τον ρόλο των ΜΜΕ και την λειτουργία της κοινωνίας του θεάματος. Μπορεί πχ να πεθαίνουν 100 άτομα το μήνα στη Σουηδία με τα αυτοκίνητα, αλλά η τρομοκρατική επίθεση στην οποία σκοτώνονται 8 άνθρωποι έχει θέαμα και συμπυκνωμένη δράση.
Πώς θα νικήσουμε τον καινούργιο αυτόν φόβο;
Αυτό είναι το πιο δύσκολο γιατί αυτός ο διάχυτος φόβος είναι συχνά παράλογος. Είναι όπως κάποιος που φοβάται τα αεροπλάνα και πρέπει να τον πείσεις ότι είναι πιο ασφαλή από τα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σίγουρα τα αστυνομικά μέτρα ασφαλείας βοηθούν για την εμπέδωση ενός αισθήματος ασφάλειας, αλλά δεν φτάνουν. Συχνά οι άνθρωποι φοβούνται γιατί το κοινωνικό περιβάλλον τους δεν είναι ασφαλές, γιατί δεν είναι σίγουροι για τη δουλειά τους και το μέλλον τους. Η μοναξιά των σημερινών κοινωνιών παίζει επίσης σημαντικό ρόλο. Κοινωνίες που βρίσκονται σε συνεχή εμπόλεμη κατάσταση, όπως πχ στη Παλαιστίνη, επιβιώνουν γιατί οι θεσμοί της οικογένειας και της φιλίας όπως και της αλληλεγγύης παραμένουν ισχυροί.
Ποιο είναι το όραμά σας ως Ευρωβουλευτής; Όταν λήξει η θητεία σας τι θα θέλατε να έχετε καταφέρει;
Να έχω αναδείξει, στο μέτρο φυσικά των δυνατοτήτων μου, την ιστορία, το πολιτισμό και τα δίκαια της χώρας μας στην Ευρώπη.
Ποια εμπειρία, μέρα ή στιγμή στο Ευρωκοινοβούλιο δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Ήταν πολλές οι καλές στιγμές. Οργάνωσα πέρυσι μια παρουσίαση των «Μικρών Ηρώων» από τα νησιά που δέχθηκαν τα κύματα των προσφύγων. Του ψαρά της Λέσβου που έσωσε 4000 ανθρώπους, της νοσηλεύτριας από τη Σάμο που μαγείρευε για εκατοντάδες, σαν να ήταν η οικογένεια της. Όταν διηγούνταν τις περιπέτειες τους έκλαιγε όλο το αμφιθέατρο. Κι εγώ, που προέδρευα επίσης! Σε μια άλλη εκδήλωση για τη γερμανική κατοχή, όταν πρόβαλα το ντοκιμαντέρ μου «Νεοναζί: το ολοκαύτωμα της μνήμης» έκλαιγαν και οι Γερμανοί! Και φυσικά πάντα θα θυμάμαι τη μεγαλύτερη φάρσα στην ιστορία του Ευρωκοινοβουλίου που οργανώσαμε με τους Yes Men, την περίφημη ομάδα των Αμερικανών ακτιβιστών που έχουν όπλο το γέλιο. Είναι μια από τις ιστορίες που διηγείται το τελευταίο ντοκιμαντέρ μου, «Πεθαίνοντας στο γέλιο».
Πού βαδίζουμε ως χώρα;
Στο άγνωστο. Και με τη βάρκα της ελπίδας να μπάζει νερά.
