Δανείζομαι τον τίτλο από το εξαιρετικό βιβλίο του αείμνηστου Άγγελου Ελεφάντη, γιατί περιγράφει αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ: μετά από μια εξαιρετική εκστρατεία που στηρίχθηκε στις μικροδωρεές των απλών πολιτών και στον ενθουσιασμό των νέων υποστηρικτών του, ο Μπέρνι Σάντερς αποσύρθηκε τελικώς από την «κούρσα » για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος και τη διεκδίκηση της αμερικανικής προεδρίας.
Σε μια χώρα όπου η λέξη σοσιαλισμός ισοδυναμούσε περίπου με βρισιά, ο «δημοκράτης Σοσιαλιστής» από τη μικρή πολιτεία του Βέρμοντ είχε καταφέρει να προηγηθεί καθαρά στις πρώτες εσωκομματικές αναμετρήσεις, μέχρι τη στιγμή που όλοι οι συνυποψήφιοι του παραιτήθηκαν υπέρ του Τζο Μπαίντεν, του « μετριοπαθούς » αντιπάλου του. Μόνος εναντίον όλων, ο Σάντερς δεν μπορούσε να υλοποιήσει την επαγγελία του για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, ένα ανθρώπινο σύστημα υγείας και ασφάλισης καθώς και άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Στη χώρα του Ρέηγκαν και των επιγόνων του, αυτή η μικρή επανάσταση ηττήθηκε γιατί ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν συντριπτικά υπέρ του συστήματος.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσες δυνάμεις συνασπίστηκαν για να νικήσουν έναν 78χρονο υποψήφιο, που και σήμερα ακόμη προηγείται στους ψηφοφόρους μικρότερης ηλικίας από τα 50. Δεν είναι μόνο η Χίλαρι Κλίντον που αρνήθηκε να πει αν θα τον υποστήριζε ακόμη και κέρδιζε το χρίσμα, εκφράζοντας τις μύχιες επιθυμίες του κατεστημένου των Δημοκρατικών: καλύτερα ο Τραμπ, παρά ο «σοσιαλιστής». Γιατί βεβαίως, αν η εξέλιξη της πανδημίας στην απροετοίμαστη και ευάλωτη αμερικανική κοινωνία δεν ανατρέψει τα δεδομένα, ο Τραμπ είναι δύσκολο να ηττηθεί από έναν άνθρωπο που συμβολίζει τη διαφθορά των Δημοκρατικών: δεν ήταν ο Μπάιντεν, που ως αντιπρόεδρος του Ομπάμα και υπεύθυνος για τις σχέσεις με την Ουκρανία, δεν είχε τοποθετήσει τον γιο του σε κρατική ουκρανική εταιρεία, με μισθό 50.000$ τον μήνα;
Και ύστερα ήρθε, για να τελειώνουμε με τους Ινδιάνους, το ιππικό. Θα χρειαζόταν εγκυκλοπαίδεια προκειμένου να απαριθμήσει κανείς τις επιθέσεις που δέχθηκε ο Σάντερς με τα ΜΜΕ, από το ρεπουμπλικανικό και ιδίως από το «δημοκρατικό στρατόπεδο». Αρκεί η ατάκα του τηλεοπτικού σταρ Κρίστοφερ Μάθιους, υποστηρικτή του Δημοκρατικού Κόμματος, που δεν ανησυχούσε μόνο για τα χρήματα του (δεκάδες εκατομμύρια $ το χρόνο) αλλά για τη ζωή του.«Θυμάμαι τον Ψυχρό Πόλεμο. Πιστεύω πως εάν τον είχαν κερδίσει ο [Φιντέλ] Κάστρο και οι “κόκκινοι”, θα είχαμε εκτελέσεις στο Σέντραλ Παρκ και θα ήμουν ανάμεσα στους καταδίκους, ενόσω κάποιοι άλλοι θα χειροκροτούσαν.. Δεν ξέρω ποιους υποστήριζε ο Μπέρνι εκείνη την εποχή, ούτε τι θεωρεί “σοσιαλισμό”». Εδώ ένα ανθολόγιο)
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Σάντερς δεν δέχθηκε να βάλει νερό στο κρασί του, αν και είχε δεχθεί ανάλογες επιθέσεις το 2016, όταν διεκδικούσε το χρίσμα από τη Χίλαρι Κλίντον. Τότε η «Washington Post» είχε δημοσιεύσει, μέσα σε δεκαέξι ώρες, δεκαέξι άρθρα που τον πολεμούσαν. «Ξέρετε πόσο φόρο πλήρωσε ο Τζεφ Μπέζος πέρυσι », ρωτούσε πρόσφατα τις οπαδούς του. για την φορολόγηση ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη. «Μηδέν!…Μιλώ συνεχώς γι’ αυτό, και κατόπιν αναρωτιέμαι γιατί η “Washington Post”, που ανήκει στον Τζεφ Μπέζος, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης της Amazon, δεν γράφει πολύ καλά άρθρα για μένα. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί», κατέληγε ειρωνικά.
Όπως όλες οι επαναστάσεις, ακόμη και οι αποτυχημένες, αυτή του Σάντερς άφησε τη σφραγίδα της στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα. «Κατάφερε σχεδόν μόνος του να σπρώξει το Δημοκρατικό Κόμμα προς τα αριστερά», παραδεχόταν στον «επικήδειο» της η New York Times, η εφημερίδα κατεξοχήν εκπρόσωπος του δημοκρατικού κατεστημένου. «Άλλαξε επίσης τον τρόπο χρηματοδότησης των προεκλογικών εκστρατειών του Δημοκρατικού κόμματος, αποφεύγοντας τους μεγάλους χρηματοδότες και στηριζόμενος σε έναν στρατό μικρών δωρητών ».
Για την αριστερά που θέλει να φέρει έναν κόσμο δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι απαραίτητο να εκπονηθεί μια στρατηγική αντιμετώπισης του « βασικό στρατό του συστήματος », των ελεγχόμενων από τους ολιγάρχες ΜΜΕ. Το ίδιο έγινε και με τον Κόρμπιν στη Βρετανία, που επίσης παρουσιάστηκε μέχρι και ως αντισημίτης, μέσα από μία ενορχηστρωμένη και αποτελεσματική εκστρατεία κατασυκοφάντησης. Αλλά μην πάμε μακριά: μέχρι και ο Πάπας λογοκρίθηκε, όταν τις προάλλες τόνιζε στους πιστούς του ότι, στην εποχή του κορωνοϊού, όλοι «θα κριθούν από τον τρόπο που υπερασπίστηκαν τους πιο ευάλωτους, οι οποίοι αποτέλεσαν θύματα των οικονομικών και χρηματοοικονομικών πολιτικών » και ότι « να υπερασπίζεσαι τους φτωχούς δεν σημαίνει ότι είσαι κομουνιστής, είναι στο επίκεντρο του Ευαγγελίου». Τα παραπάνω αποσπάσματα δεν ήταν είδηση για τα περισσότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία…
