Ο Παύλος Μπακογιάννης και η τρομοκρατία | Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr

Permalink

Καθώς κλείνουν 31 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη από την « 17 Νοέμβρη», ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα δίνει νέα στοιχεία για την προσωπικότητα και την αντιδικτατορική δράση αυτού του εκλεκτού δημοσιογράφου και ανθρώπου.

Η «Αντίσταση από μικροφώνου» του Νίκου Παπαναστασίου (Εκδόσεις Παπαδόπουλος) περιγράφει ακριβώς τη μάχη που έδωσε ο Μπακογιάννης, από τη θέση του διευθυντή της βαυαρικής ραδιοφωνίας, εναντίον των εγκάθετων της χούντας στη Γερμανία. Και ακόμη πιο σημαντικό και δύσκολο, εναντίον της γερμανικής ακροδεξιάς και του γερμανικού κατεστημένου, που πολύ γρήγορα ξέχασε τις δημοκρατικές αξίες και είδε την απομονωμένη δικτατορία των Αθηνών σαν μια καλή ευκαιρία για business. (κάθε σύγκριση με τη σημερινή στάση του Βερολίνου απέναντι στη Τουρκία του Ερντογάν, ευπρόσδεκτη).

Από φτωχή οικογένεια, ο Μπακογιάννης φτάνει στη Γερμανία ως Gastarbeiter (μετανάστης με προσωρινή άδεια εργασίας) το 1960, σε ηλικία 25 ετών, αφού παράλληλα με την πεντάχρονη θητεία του στο Λιμενικό έχει καταφέρει να σπουδάσει στην Πάντειο. Μετά από διάφορες δουλειές του ποδαριού, το 1963 προσλαμβάνεται από τη βαυαρική ραδιοφωνία και ένα χρόνο αργότερα αναλαμβάνει τη διεύθυνση της ελληνικής εκπομπής του σταθμού.

Το ελληνόφωνο πρόγραμμα έχει στόχο την ενημέρωση των Ελλήνων μεταναστών στη Δυτική Γερμανία. Αλλά μετά το πραξικόπημα στην Ελλάδα, ήδη από την 21η Απριλίου και με πρωτοβουλία του διευθυντή του, μετατρέπεται σε προπύργιο αντίστασης στο εξωτερικό:  ενημερώνοντας για τα βασανιστήρια και την καταπίεση στην Ελλάδα και κατακρίνοντας την πολιτική της χούντας μέσα από τα μοναδικά ραδιο-φονικά, καθημερινά σχόλια του Μπακογιάννη.

Σε συνθήκες ασφυκτικής λογοκρισίας στην Ελλάδα, την ενημέρωση για τα συμβαίνοντα στη χώρα εξασφαλίζει ένα δίκτυο αλληλοπληροφόρησης με μια σειρά εκλεκτών δημοσιογράφων και προσωπικοτήτων (το βιβλίο αναφέρει τους Ελένη Βλάχου και Τάκη Λαμπρία, Άγγελο Μαρόπουλο, Κώστα Νικολάου, Αστέρης Στάγκο αλλά ήταν και πολλοί άλλοι). Ο Μπακογιάννης προσπαθεί να ελέγχει τις πληροφορίες που μεταδίδει καθώς η χούντα τού  «την έχει στημένη» από την πρώτη στιγμή. Από τον χουντικό Έλληνα πρέσβη μέχρι τους φιλοχουντικούς συλλόγους που τρομοκρατούν τους δημοκρατικούς Έλληνες μετανάστες, όλοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται για τον «κομουνιστή διευθυντή» του σταθμού και τις εκπομπές του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εκπομπή αυτή του Μονάχου αποτελεί για ένα διάστημα την κυριότερη πηγή ενημέρωσης των Ελλήνων της Γερμανίας για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, καθώς η ελληνόφωνη εκπομπή του άλλου γερμανικού ραδιοφωνικού σταθμού, της Ντόιτσε Βέλλε, κρατά τον πρώτο καιρό ουδέτερη στάση. «Η εκπομπή αυτή του Μονάχου ..επηρεάζει και εθνικόφρονας Έλληνας επί μεγίστη ζημία του εθνικού φρονήματος τούτων », γράφει μια απόρρητη αναφορά των πρακτόρων της ΚΥΠ που δρουν στη Γερμανία.

Το βιβλίο παρουσιάζει αναλυτικά τις προσπάθειες των εγκάθετων της δικτατορίας να φιμώσουν τον Μπακογιάννη, από μια αποτυχημένη απόπειρα δωροδοκίας με 200.000 μάρκα μέχρι ένα σχέδιο δολοφονίας πέντε Ελλήνων αντιστασιακών δημοσιογράφων, μεταξύ τους και ο Μπακογιάννης, ο οποίος παίρνει και άδεια οπλοφορίας. Μάλιστα το 1968 το δημοσιογραφικό όργανο του SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) δημοσιεύει πληροφορίες για ένα σχέδιο δολοφονίας του Μπακογιάννη, για τις οποίες ο τελευταίος σχολιάζει ότι δεν του « προκαλούν έκπληξη », γιατί παρόμοιες πληροφορίες έχει «εδώ και πολύ καιρό ». Που να φανταστεί ο άνθρωπος ότι θα βρεθεί,  21 χρόνια μετά, στο στόχαστρο άλλων δολοφόνων, « επαναστατών » αυτή τη φορά..

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες είναι οι πληροφορίες που παραθέτει το βιβλίο για τη μάχη του Μπακογιάννη κατά της προσέγγισης Αθηνών- Βερολίνου, ενώ στη γερμανική πρωτεύουσα η στάση απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών προκαλεί τριγμούς στον τότε κυβερνητικό συνασπισμό. Το αξιοσημείωτο είναι ότι  έδρα της φιλοχουντικής πτέρυγας είναι ακριβώς το Μόναχο, όπου κυριαρχεί ο διαβόητος ακροδεξιός Φραντς Γιόζεφ Στράους της CSU( των συνεργαζόμενων σήμερα με την Μέρκελ Χριστιανοκοινωνιστών που κρατούν τα τελευταία χρόνια επίσης εχθρική στάση απέναντι στην Ελλάδα- όλα τα πράγματα έχουν ιστορικό βάθος).

Για τον ακροδεξιό Στράους ο Μπακογιάννης παρέμεινε μέχρι τέλους «ένας κομουνιστής δημοσιογράφος», αν και η τότε φιλική σχέση Αθήνας- Μονάχου (σήμερα το CSU έχει στενές σχέσεις με τον ακροδεξιό ¨Ορμπαν της Ουγγαρίας) ήταν και με το αζημίωτο: όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Μπακογιάννης το 1976, πολλοί  Γερμανοί δημοσιογράφοι που έγραφαν κολακευτικά σχόλια για το ελληνικό καθεστώς είχαν δωροδοκηθεί από το τελευταίο και μάλιστα πλουσιοπάροχα (1000 μάρκα το άρθρο). Πάντως, παρότι έπαιζε εκτός έδρας,  ο Μπακογιάννης κατάφερε και κράτησε τη δημοσιογραφική του ανεξαρτησία. Μάλιστα με τη στάση του, ενθάρρυνε τους Ισπανούς δημοσιογράφους, που δούλευαν στην αντίστοιχη ισπανόφωνη εκπομπή της βαυαρικής ραδιοφωνίας, να τηρήσουν αδιάλλακτη στάση απέναντι στο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο.

Ας προστεθεί στα προηγούμενα ότι ο Παύλος Μπακογιάννης υποστήριζε με κάθε τρόπο τους μετανάστες στη Γερμανία και τους συνδικαλιστικούς τους αγώνες και είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορική απεργία του Συνδικάτου Μεταλλοβιομηχανίας. Με δυο λόγια ήταν ένας ανοιχτόμυαλος, προοδευτικός άνθρωπος και η απουσία του μετά το 1989 έπαιξε, σε πολλά επίπεδα, αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη των πολιτικών μας πραγμάτων.

Εκτός αν πρόκειται για τυραννοκτονία (ο Μπακογιάννης και η εκπομπή του είχαν υπερασπιστεί σθεναρά τον Αλέξανδρο Παναγούλη) κάθε πολιτική δολοφονία είναι απαράδεκτη. Πολύ περισσότερο ενός ανθρώπου που είχε καταγγείλει στη διεθνή κοινή γνώμη την σφαγή στο Πολυτεχνείο στις 17η Νοέμβρη του 1973,  πριν δολοφονηθεί άνανδρα από αυτούς που υπέκλεψαν το όνομα της εξέγερσης.

Η «17η Νοέμβρη » δεν έχει δώσει ποτέ πειστική εξήγηση. Τα επιχείρημα της για τη συνεργασία του με τον Κοσκωτά και τις απατεωνιές του δεν έχει καμία βάση: ο (για τους νεότερους(ες) εκδότης και τραπεζίτης- καταδικάστηκε σε 25ετή κάθειρξη) Κοσκωτάς είχε εκπαραθυρώσει από τις εκδόσεις του τον Μπακογιάννη,  για να προσεγγίσει το τότε κυβερνών ΠΑΣΟΚ. Η μόνη σοβαρή εξήγηση είναι ότι αυτός ο χαμογελαστός άνθρωπος ήταν εύκολος στόχος.

Αντίθετα με άλλες χώρες με ακόμη πιο ισχυρά φαινόμενα τρομοκρατίας, όπου οι δράστες πολιτικών εγκλημάτων τόσο μεγάλων όπως η απαγωγή και η δολοφονία του Αλντο Μόρο επανεντάσσονται υπό όρους στην κοινωνία, στην Ελλάδα δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο.  Βασική αιτία για αυτό είναι ότι τα μέλη της «17 Νοέμβρη»,  που έχουν καταδικαστεί για τις δολοφονίες και τις έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παραδεχθεί,  δεν έχουν ζητήσει ποτέ συγνώμη από τους συγγενείς και τις οικογένειες των θυμάτων τους. Το βιβλίο αυτό για τη αντιφασιστική δράση του Παύλου Μπακογιάννη θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή αναστοχασμού,  έστω και στη φυλακή.

 


(Visited 112 times, 1 visits today)

Read more:
Wheelchair_manga
Σχετικά με την έλλειψη επαρκών υποδομών μέριμνας εκτός σχολικού ωραρίου για παιδιά με αναπηρίες στην Ε.Ε.

Γραπτή Δήλωση σύμφωνα με το άρθρο 136 του Κανονισμού, σχετικά με την έλλειψη επαρκών υποδομών μέριμνας εκτός σχολικού ωραρίου για...

Close