Η σύλληψη Λιγνάδη έμοιαζε αναπόφευκτη από την Παρασκευή το μεσημέρι, όταν η κ. Μενδώνη κατονόμασε και χαρακτήρισε επικίνδυνο τον «γνωστό ηθοποιό-σκηνοθέτη». Από τη στιγμή δηλαδή που η κυβέρνηση πέταξε τον προστατευόμενο της στα σκυλιά, για να σωθεί η ίδια.
Προηγουμένως, επί 20 ημέρες είχε δώσει μια σκληρή μάχη για να συγκαλύψει το σκάνδαλο, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο , εμφανώς σε σύγχυση, να δηλώνει μόλις προχθές ότι ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου παραιτήθηκε «για προσωπικούς λόγους».
Οι λόγοι που επικαλέστηκε η υπουργός Πολιτισμού για την αλλαγή της στάσης της δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Στο άρθρο της Δέσποινας Κουτσούμπα στο Tvxs, η αποδόμηση των επιχειρημάτων της είναι τόσο πλήρης και αποκαλυπτική, που δεν χρειάζονται προσθήκες. Η κυρία Μενδώνη δεν περίμενε καμία μήνυση για να αδειάσει τον Λιγνάδη: ήταν τέτοια η πίεση της κοινής γνώμης, ώστε δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Το ενδιαφέρον στην υπόθεση Λιγνάδη είναι ότι τα παιδεραστικά του ενδιαφέροντα ήταν γνωστά. Εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, τα επεισόδια είναι συνεχή. Ο Μπαμπινιώτης, πρόεδρος του Αρσακείου, ξέρει για την αιφνίδια διακοπή της συνεργασίας του σχολείου του με τον Δ. Λιγνάδη το 2012. Ως στέλεχος του υπουργείου Πολιτισμού και γενική γραμματέας για πολλά χρόνια, η κυρία Μενδώνη σίγουρα είχε μάθει για τα μαχαιρώματα, τις απολύσεις και όλες τις άλλες περιπέτειες του εκλεκτού της για το Εθνικό. Μπορεί να μην είχε όλη την εικόνα, γιατί δεν ήταν στην κρεβατοκάμαρα του, αλλά ήξερε.
Ήταν ένα μυστικό της πολιτικό-καλλιτεχνικής ελίτ: κρατάμε μακριά τα παιδιά μας από τον Λιγνάδη και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα, έστω και αν κάποια άλλα, λιγότερα προστατευμένα παιδιά, μπορεί να πάνε στην κόλαση.
Το αριστούργημα του Λουίς Μπουνουέλ « Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» (σε σενάριο του Ζαν Κλόντ Καριέρ που έφυγε πολύ πρόσφατα) είναι μια αμείλικτη κριτική στα ήθη των αστών, που θεωρούν φυσικό-κληρονομικό τους δικαίωμα να τους περιποιούνται και να τους υπηρετούν. Το φιλμ στηλιτεύει την υποκρισία και τη διαφθορά τους, όπως εκφράστηκε ακριβώς στην περίπτωση Λιγνάδη αλλά στο σκάνδαλο παιδεραστίας που συγκλονίζει αυτές τις μέρες τη Γαλλία: αριστοκράτης και Σοσιαλιστής, πρώην ευρωβουλευτής και πρύτανης των πολιτικών επιστημών, ο πατριός κακοποιεί σεξουαλικά τον 14χρονο θετό γιο του για χρόνια. ΟΙ φίλοι του ζευγαριού, της καλής κοινωνίας του Παρισίου, ξέρουν το μυστικό, αλλά προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν τίποτα.
Απλώς στη Γαλλία, όταν με πρωτοβουλία της αδελφής του θύματος το σκάνδαλο δημοσιοποιείται, ο θύτης το βουλώνει. Στη βαλκανική εκδοχή, μιας αστικής τάξης που έχει μάθει ότι μπορεί να συγκαλύπτονται και να ξεχνιόνται τα πάντα, ακόμη και ότι αρκετά επιφανή μέλη της ξεκίνησαν ως λαδέμποροι επί γερμανικής Κατοχής, η αυθόρμητη αντίδραση ήταν το κουκούλωμα.
Για αυτό και η αντίδραση της κυβέρνησης ή το διαβόητο του Star «Γνωστός σκηνοθέτης στο μάτι του Κυκλώνα για το τίποτα ». Για αυτό και η επιστράτευση της ομάδας των «πρόθυμων σφουγγοκωλάριων», των γοητευμένων από την γοητεία της μπουρζουαζίας : ένας-δυο ηθοποιοί και ένας συγγραφέας, δυο τρεις δημοσιογράφοι που αγανακτούν και διαμαρτύρονται γιατί «θα γίνουμε ζούγκλα» και κινδυνεύουμε «να παρασυρθούμε από την ψυχολογία του όχλου», όπως τους συμπλήρωνε και η κυρία Μενδώνη με την αρθρογραφία της.
Η υποκρισία τους θα απογειωθεί όταν πλέον ο Λιγνάδης, περικυκλωμένος, θα επισκεφθεί τη ΓΑΔΑ για να συλληφθεί λίγο αργότερα. Μέχρι και το υπουργείο Δικαιοσύνης έβγαλε πανηγυρική ανακοίνωση Σαββατιάτικα, πρέπει να είναι η πρώτη και ίσως τελευταία φορά στην ιστορία του υπουργείου. Στο φιλμ του Μπουνουέλ, τα μέλη της μπουρζουαζίας βλέπουν στον ύπνο τους αυτό που φοβούνται: τη διαπόμπευση τους από τον όχλο και τη σύλληψη τους από την αστυνομία. Στην ελληνική σύγχρονη εκδοχή, οι φόβοι των ονείρων έγιναν, για τον διασκεδαστή της ελίτ, πραγματικότητα.
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr
