Η αριστερά, χλεύη των απατεώνων και διεφθαρμένων;

Permalink

Με την προχθεσινή ομιλία του στο Ζάππειο, ο Μητσοτάκης παραβίασε την κόκκινη γραμμή. Οι κωλοτούμπες, η διαφθορά με τις απευθείας αναθέσεις και τα σκόιλ ελικίκου, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η αστυνομική βία, η λίστα Πέτσα και τόσα άλλα, ήταν συσσωρευμένες ενδείξεις για έναν αδίστακτο πολιτικό. Αλλά, αν χρησιμοποιήσεις μια επέτειο με επίσημους, ανώτατους αξιωματούχους της ΕΕ για κομματική εκμετάλλευση και επίθεση στην αντιπολίτευση, περνάς τον Ρουβίκωνα.

Η μία αιτία για αυτήν τη χωρίς προηγούμενο απρέπεια, είναι οι εξετάσεις που ο Μητσοτάκης θέλησε να δώσει στο σύστημα: το 2015, η άνοδος στην εξουσία των τσαπατσούληδων αλλά έντιμών «ενοικιαστών» που παραμέρισαν τους στρογγυλοκαθισμένους, ανίκανους και διαπλεκόμενους κολλεγιόπαιδες, ιδιοκτήτες της εξουσίας, είναι κάτι που η παρασιτική τάξη που λυμαίνεται τη χώρα δεν θέλει ούτε να θυμάται.

Για αυτό και προχθές ο Μητσοτάκης φρόντισε να ξαναγράψει την ιστορία, όπως τη θέλουν αυτοί που τον κατασκεύασαν πρωθυπουργό: να διαγράψει από τα ιστορικά αρχεία τη χρεοκοπία του 2010 και τις τεράστιες ευθύνες του συστήματος εξουσίας και του κόμματος του. Την οικονομική καταστροφή της χώρας που είδε τον πλούτο της να χάνεται όπως σε καιρό πολέμου. Τα εκατομμύρια ανέργους, τα κλειστά καταστήματα,, τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που μετανάστευσαν, τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες, τις αυτοκτονίες.

Αυτό που έχει ξεκινήσει εδώ και μερικές εβδομάδες,  με την κατασυκοφάντηση του κινήματος των αγανακτισμένων το 2011, ο Μητσοτάκης το πήγε 4 χρόνια μπροστά: ξαφνικά το 2015, έπεσαν από τον ουρανό «το μίσος και οι λαικιστές». Αλλά συσπειρώθηκαν οι «προοδευτικές δυνάμεις», Σαμαράς, Καρατζαφέρης και οι κράτα Γερούν και Σόιμπλε και τους απέκρουσαν. Και μετά ξύπνησε.

Διαβάστε επίσης: Μητσοτάκης ο μικρός

Aν όμως η μια αιτία της απρέπειας είναι ο βιασμός της ιστορικής μνήμης, η άλλη είναι η αλαζονεία. Η τελευταία μπορεί να είναι έμφυτη στους ρηχόμυαλους, ανιστόρητους που δεν έχουν μελετήσει ένα βιβλίο,  αλλά τροφοδοτείται από την αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διαμορφώσει μια στρατηγική απέναντι στην πιο διεφθαρμένη και ανίκανη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Στα δύο χρόνια από την εκλογική ήττα του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει πολύτιμο χρόνο, βολοδέρνοντας μεταξύ αναποφασιστικότητας και πανδημίας. Τα ζητήματα αναζήτησης λαθών, χάραξης πολιτικής, οργανωτικής ανασυγκρότησης και ανανέωσης προσώπων, έπρεπε να έχουν κλείσει μέσα σε μερικούς μήνες μετά την ήττα και πάντως μέχρι το τέλος του 2019. Αντίθετα χρονίζουν, τροφοδοτώντας κύκλους εσωστρέφειας και διαμάχες χωρίς ξεκάθαρο αντικείμενο, που μερικές φορές θυμίζουν αυτά που διαβάζαμε στα ιστορικά βιβλία για τη φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές στο ΚΚΕ, στις αρχές του 20ου αιώνα.

Είναι ακριβώς αυτή η μη ελκυστική εικόνα που απομακρύνει τους ψηφοφόρους και εκφράζεται στις δημοσκοπήσεις, όσο και αν αυτές δεν είναι παρά φωτογραφίες της στιγμής. Τις οποίες ασφαλώς επηρεάζει, αλλά χωρίς να καθορίζει ,η κυβερνητική παντοδυναμία στα ΜΜΕ. Άλλωστε έχει χαραχθεί κάποια πολιτική για την αντιμετώπιση αυτής της παντοδυναμίας;

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την ηγετική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και κανείς δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του. Ο ίδιος τον ανέδειξε στην κυβέρνηση και τον έφερε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το ευρωπαϊκά ζηλευτό  32%. Είναι όμως αυτός που σήμερα πρέπει να πάρει τις απαραίτητες αποφάσεις και φορτώνεται αναγκαστικά με τις μεγαλύτερες ευθύνες της πορείας του κόμματος και της Προοδευτικής Συμμαχίας.

Η ενδοσκόπηση πρέπει να τελειώσει, με δική του πρωτοβουλία. Κανονικά, το Συνέδριο έπρεπε να είχε γίνει, έστω και διαδικτυακά. Είναι ακατανόητο ότι δεν συγκαλείται τώρα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται για το συνεχιζόμενο κλείσιμο της Βουλής. Αν τίποτα από αυτά δεν γίνει,  ας συγκληθεί ένα είδος συριζαϊκού «Καμπ Ντέηβιντ» σε κάποιο ξενοδοχείο. ‘Όπου οι «έγκλειστοι»  θα βγουν από την αίθουσα των συσκέψεων, μόνο αφού συμφωνήσουν σε μια πολιτική για την αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας κλίκας, που της τρέχουν τα σάλια μπροστά στα δις του Ταμείου Ανάκαμψης. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.

Οι εκλογικές προοπτικές των κυβερνήσεων κρίνονται περίπου στο μισό της θητείας τους και για αυτό δεν υπάρχει  άλλος χρόνος για χάσιμο. Η χώρα δεν αντέχει και νέα τετραετία Μητοστάκη. Η φύση και η πολιτική δεν αντέχουν το κενό και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το καλύψει, θα βρεθεί  κάποιος άλλος.  Χώρια ότι δεν περισσεύει η υπομονή, για όσους δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι στα ενδοκομματικά χαρακώματα από τραπουλόχαρτα και εξοργίζονται όταν η αριστερά γίνεται χλεύη των ανίκανων και των πολιτικών απατεώνων.

 

Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr


(Visited 14 times, 1 visits today)

Read more:
Συναθροίσεις...
Συναθροίσεις… | Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου

Close