Η φωτογραφία του άρθρου δημοσιεύθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz τον Μάιο, λίγες μέρες μετά τον τελευταίο, πολύνεκρο βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας. Έχει τίτλο «αυτό έδειξε το Ισραήλ στον κόσμο», την αποστειρωμένη δηλαδή μαυρόασπρη εικόνα από ψηλά. «Και αυτή ήταν η πραγματική κατάσταση στο έδαφος», συμπλήρωνε ο τίτλος του ρεπορτάζ της εφημερίδας, για τη φωτογραφία που έδειχνε την κόλαση σε ένα δρόμο της Γάζας.

Ας κοιτάξουμε τις αναλογίες. Το Ισραήλ είναι εδώ και δεκαετίες σε εμπόλεμη κατάσταση με τους Παλαιστίνιους. Μπορεί οι τελευταίοι να είχαν εκατοντάδες θύματα στην πρόσφατη σύγκρουση, αλλά και στο Ισραήλ σκοτώθηκαν από τις ρουκέτες της Χαμάς 13 πολίτες, εκ των  οποίων 2 παιδιά.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να παρακινείς τους δικούς σου αναγνώστες να δουν την τραγωδία του εχθρού και να αποδομείς τις hi tech εικόνες του ισραηλινού, στρατιωτικού επιτελείου. Ούτε οι τύποι της Χαμάς είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Είναι πολύ πιο άγριοι, παραδείγματος χάριν, από μια Ολλανδέζα δημοσιογράφο που έκανε προχθές μια επιθετική ερώτηση στο Μέγαρο Μαξίμου. Αλλά ανεξάρτητα αν συμπαθούν ή μισούν τους Παλαιστίνιους ή την Χαμάς,  οι δημοσιογράφοι της Haaretz αποφάσισαν ότι πάνω από όλα προέχει η αλήθεια.

Διαβάστε επίσης:Εκνευρισμός Μητσοτάκη με Ολλανδή δημοσιογράφο: «Κύριε πρωθυπουργέ πότε θα σταματήσετε τα ψέματα…»

Τι θλιβερή είναι η σύγκριση με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε, από δημοσιογράφους υποτίθεται, η Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ, για την ερώτηση που έκανε στον Έλληνα πρωθυπουργό στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου με τον Ολλανδό ομόλογό του. Μπορεί να μην τους άρεσε ο επιθετικός τόνος της ερώτησης, πράγματι η κυρία Μπέγκελ θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει την έκφραση «αποκρύβετε την αλήθεια» από το ευθύ «λέτε ψέματα».

Αλλά  αυτό είναι προσωπική επιλογή κάθε δημοσιογράφου και εδώ δεν πρόκειται για διαφορές στην τακτική: με το που τελείωσε η συνέντευξη, οι φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι άρχισαν να τη λιθοβολούν με λέξεις-πέτρες.  Ώστε να κρυφτεί πίσω από το σύννεφο της πετριάς και της σκόνης, το θέμα που έθιξε η Ολλανδέζα δημοσιογράφος με την ερώτηση της.

Διαβάστε επίσης:Η ΕΡΤ «κόβει» την Ολλανδή δημοσιογράφο και ο Σκάι θεωρεί ότι ο πρωθυπουργός «λίγα της είπε»

Στα «Νέα», ο Σ.Κασιμάτης ξεκίνησε στη δεύτερη σελίδα τη δίκη προθέσεων για την «κυρία με το κόκκινο καπέλο και την ασορτί μάσκα ..που έδρασε σαν ¨μάρτυρας του Ισλάμ¨ και είχε τους λόγους της (από προσωπικούς μέχρι ιδεολογικούς – δεν τους εξετάζω) για να προκαλέσει ένα διεθνές επεισόδιο και τα κατάφερε».

«Σε κάθε συνέντευξη Τύπου που έχω βρεθεί θα έχει παρεισφρήσει και τουλάχιστον ένα ούφο στο επάγγελμα, κάποιος ή κάποια που βρέθηκε τυχαία, που περνούσε, κάποιος ή κάποια που θέλει να κάνει επίδειξη ή, απλώς, θέλει να διορθώσει τον κόσμο» πρόσθετε σε άλλη στήλη στην ίδια εφημερίδα ένας άλλος. (Η. Κανέλης). «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε με ένταση. Δεν συμμερίζομαι όμως τις επικρίσεις για τον τόνο του. Κατανοώ τη φόρτισή του»

Στην πραγματικότητα, ο κ. Μητσοτάκης εξέθεσε τους Ελληνες δημοσιογράφους ξεκινώντας την απάντησή του με την επισήμανση ότι «Καταλαβαίνω ότι στην Ολλανδία οι δημοσιογράφοι κάνετε ευθείες ερωτήσεις». Αλλά αν έχεις συνηθίσει να σε φτύνουν και να παριστάνεις ότι βρέχει,  όχι μόνο δεν σε ενοχλεί το απαξιωτικό σχόλιο, αλλά βλέπεις τον πρόεδρο της ΝΔ να βγαίνει πάντα κερδισμένος.

«Τι θα κρατήσει, όμως, ο ευρωπαίος πολίτης που ανησυχεί για τις επιπτώσεις του Μεταναστευτικού στην καθημερινότητά του; Περισσότερο θα ταυτισθεί με έναν πρωθυπουργό που υπερασπίζεται τα σύνορα της χώρας του (και της Ευρώπης) παρά με μια ιδιόρρυθμη κυρία που έχει ένα προσωπικό θέμα και παραφέρεται», συμπέρανε ο πρώτος αρθρογράφος. «Ο Μητσοτάκης έγινε έξαλλος, αλλά ο θυμός του βγήκε σε καλό».

«Ευτυχώς ο Πρωθυπουργός έκανε με αξιοπρέπεια την κυρία ρόμπα σε απευθείας μετάδοση», πρόσθετε ο Πρετεντέρης στη στήλη του, που είχε τον τίτλο «Ρόμπα».  «Οι υπόλοιποι γελούν, τη βρίζουν ή την αποδοκιμάζουν – κανένα πρόβλημα..»

Διαβάστε επίσης:Αντίδραση του Διεθνούς Ινστιτούτου Τύπου για τη «δολοφονία» χαρακτήρα της Ολλανδής δημοσιογράφου

Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που γελούν; Γιατί μπορεί η συμπεριφορά Μητσοτάκη να ικανοποίησε το εγχώριο κοινό του. Αλλά στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο ο τρόπος που αντέδρασε ο Έλληνας πρωθυπουργός έγινε αντικείμενο σφοδρής κριτικής. H εικόνα των ελληνικών ΜΜΕ απαξιώθηκε ακόμη περισσότερο.Και το θέμα των παράνομων επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο καθώς και της απάνθρωπης συμπεριφοράς απέναντι στους πρόσφυγες  αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο.

​Διαβάστε επίσης:

• Πού είναι τα χιλιάδες εξαφανισμένα προσφυγόπουλα;`
• Κάτοικοι Σάμου σε Μητσοτάκη: «Have you been to Samos?… Εσείς σε ποια Σάμο έχετε πάει κύριε Πρωθυπουργέ;»

Το ενδιαφέρον είναι όλοι αυτοί που πριν από μερικά χρόνια έσκιζαν τα ιμάτια τους για να « μείνουμε Ευρώπη », σκαλίζουν τώρα σαν στρουθοκάμηλοι την άμμο, σε μια ελληνική παραλία γεμάτη ξεχαρβαλωμένες βάρκες, πορτοκαλί σωσίβια προσφύγων και ενίοτε ένα πτώμα που έχει ξεβράσει η θάλασσα.

Έτοιμοι παλιότερα να χρησιμοποιήσουν το παραμικρό ευρωπαϊκό δημοσίευμα για να ενισχύσουν τη θέση τους, αγνοούν σήμερα τις δεκάδες πολύμηνες έρευνες κορυφαίων διεθνών μέσων ενημέρωσης, από τους New York Times και την Corriere de la Sera μέχρι το Spiegel και τη Liberation που με μαρτυρίες, βίντεο και φωτογραφίες έχουν τεκμηριώσει τη συστηματική παραβίαση των διεθνών νόμων από την ελληνική κυβέρνηση.

Αυτή ήταν η συνεισφορά της Ολλανδέζας δημοσιογράφου και σε αυτήν έπρεπε να επικεντρώσουν την προσοχή τους οι Ελληνες δημοσιογράφοι. Όπως ακριβώς οι της Haaretz, που βγάζουν τα δικά τους άπλυτα στη φόρα, δεν στάθηκαν στις επιθέσεις της Χαμάς. Μπορεί κάποιοι Ισραηλινοί εθνικιστές να αποκαλούν τους δημοσιογράφους της εφημερίδας  «ούφο», αλλά είναι αυτή η δουλειά των μέσων ενημέρωσης και για αυτό είναι πρώτη σε κυκλοφορία στο Ισραήλ. Δεν κατρακυλάει σε κυκλοφορία και αξιοπιστία, όπως ο ελληνικός τύπος.

«Αλλά πολύ ασχοληθήκαμε. Η κυρία έγινε ρόμπα, πρόβλημά της», κατέληγε ο Πρετεντέρης, αφού της είχε αφιερώσει όλη τη στήλη του «Ήταν όμως μια καλή ευκαιρία για να εξηγήσουμε τι είναι και τι δεν είναι δημοσιογραφία». Πράγματι.

Διαβάστε επίσης:Διεθνείς αντιδράσεις για τα 142 χρόνια φυλακή στον Μοχάμαντ και τις βαριές ποινές στους πρόσφυγες

 

Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr