«Κόλαση είναι όταν πρόσφυγες, που απλώς άγγιξαν το τιμόνι της βάρκας που τους μετέφερε καταδικάζονται ως διακινητές σε 142 χρόνια φυλακή*. Κόλαση είναι όταν εθελοντές διασώστες δικάζονται ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης», δήλωσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Στέλιος Κούλογλου, σε παρέμβαση του στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατά τη διάρκεια συζήτησης για την ποινικοποίηση της ανθρωπιστικής βοήθειας, συμπεριλαμβανομένης της διάσωσης προσφύγων στη Μεσόγειο, με αφορμή και τη δίκη των 24 εθελοντών διασωστών, ανάμεσα στους οποίους οι Σον Μπάιντερ και Σάρα Μαρντίνι, στη Λέσβο.
«Κυρία Επίτροπε δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις σας, αλλά κάποιες φορές οι καλές προθέσεις δεν αποτρέπουν την κόλαση. Πρέπει λοιπόν να λάβετε συγκεκριμένα και απτά μέτρα», συμπλήρωσε ο Στ. Κούλογλου, απευθυνόμενος στην Ίλβα Γιόχανσον, Επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων, που ήταν παρούσα στη συζήτηση και κατά την ομιλία της δήλωσε πως «αποτελεί καθήκον η διάσωση στη θάλασσα και όχι μόνο», ότι «η ανθρωπιστική βοήθεια δε πρέπει να ποινικοποιείται», και ότι η Κομισιόν έχει πλάνο δράσης σε εξέλιξη για να βοηθά ανθρώπους που έχουν ανάγκη να έρθουν στην ΕΕ, ενώ συνεχώς προσπαθεί να βελτιώσει τις προσπάθειες αυτές.
Κατά τη δευτερολογία της, η Επίτροπος σχολίασε πως «μέχρι σήμερα, από την αρχή του χρόνου, έχουν καταγραφεί 30 θάνατοι στη Μεσόγειο. Η διάσωση ανθρώπων είναι νομική και ηθική υποχρέωση. Το ναυτικό και η ακτοφυλακή, όπως και τα σκάφη των ΜΚΟ ή των ψαράδων, παίζουν σημαντικό ρόλο σ’αυτό. Η ανθρωπιστική βοήθεια δε θα έπρεπε ποτέ να ποινικοποιείται. Η Κομισιόν θα παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις για να διασφαλίσει ότι τηρούνται οι ευρωπαϊκοί κανόνες».
Ολόκληρη η παρέμβαση του ευρωβουλευτή Στ. Κούλογλου:
«Κα Επίτροπε δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις σας, αλλά οι καλές προθέσεις κάποιες φορές δε μπορούν να αποτρέψουν την κόλαση. Σε διάφορες χώρες της ΕΕ, αυτό που συμβαίνει είναι κόλαση. Μόλις ακούσαμε την εκπρόσωπο της ιταλικής κόλασης. Στη χώρα μου αποτελεί κόλαση ότι οι εθελοντές αλληλέγγυοι δικάζονται ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης.
Είναι κόλαση το γεγονός ότι πρόσφυγες που απλώς έπιασαν το πηδάλιο της βάρκας καταδικάζονται σε 142 χρόνια φυλακή. Τον προηγούμενο μήνα καταφέραμε να απελευθερώσουμε δυο Αφγανούς πρόσφυγες που είχαν καταδικαστεί σε 50 χρόνια φυλακή. Κατά τη δίκη ο εισαγγελέας αναρωτήθηκε ‘γιατί είναι αυτός εδώ; Δεν υπάρχει ένδειξη ενοχής του’. Όμως αυτός είχε περάσει 2,5 χρόνια στη φυλακή. Προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Αυτό είναι κόλαση. Συμφωνώ, λοιπόν, με τις προθέσεις σας, αλλά πρέπει να λάβετε συγκεκριμένα και απτά μέτρα».
*Υπενθυμίζεται ότι ο Μοχαμάντ Χανάντ Αμπντί, Σομαλός πολιτικός πρόσφυγας, είχε καταδικαστεί σε 142 χρόνια φυλακή ως διακινητής παρότι είχε σώσει 33 ζωές από τη θάλασσα. Στην έφεση του, που έγινε στις 9 Γενάρη, η ποινή του μετατράπηκε από κάθειρξη σε φυλάκιση, μειώθησε σε 37 χρόνια, και δεδομένου ότι έχει περάσει 2 χρόνια και πλέον στη φυλακή, ενώ έχει κάνει με άψογη διαγωγή 450 μεροκάματα, θα απελευθερωθεί αυτές τις μέρες. Αντίστοιχες περιπτώσεις ήταν και αυτές του Ακίφ Ραζούλι και του Αμίρ Ζαχίρι, που είχαν καταδικαστεί σε 50 χρόνια φυλακή έκαστος, και ο πρώτος κατά την έφεσή του αθωώθηκε πανηγυρικά, ο δεύτερος είδε την ποινή του να μετατρέπεται από κάθειρξη σε φυλάκιση και απελευθερώθηκε επίσης.
Και οι τρεις ήταν θύματα του νόμου 4251/2014, που προβλέπει ότι όποιος πρόσφυγας συλληφθεί να κρατά το τιμόνι της βάρκας που τους μεταφέρει καταδικάζεται συνοπτικά, μέσα σε λίγα λεπτά και χωρίς μεταφραστή, σε εξοντωτικές ποινές φυλάκισης ως διακινητής. Στην πραγματικότητα, όμως, ο αληθινός διακινητής εγκαταλείπει το σκάφος πριν τα χωρικά μας ύδατα αφού πρώτα δώσει το πηδάλιο, συχνά υπό απειλή όπλου, στον άτυχο πρόσφυγα που βρίσκεται δίπλα του. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι να αποτελούν οι καταδικασμένοι διακινητές την δεύτερη πολυπληθέστερη κατηγορία κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές με τον αριθμό τους να ξεπερνά τις 2000.
Ο ευρωβουλευτής Στ. Κούλογλου είχε οργανώσει τη διεθνή εκστρατεία αλληλεγγύης «142 χρόνια φυλακή: Δίκαιη Δίκη για τον Μοχάμαντ», που υποστηρίζεται από πάνω από 2000 ευρωβουλευτές, ΜΚΟ και μέλη της κοινωνίας των πολιτών. Η εκστρατεία ζητούσε και πέτυχε δίκαιες δίκες για τους τρεις αυτούς πρόσφυγες. Οι νίκες αυτές αποτελούν το πρώτο της βήμα.
