Στο γνωστό ανέκδοτο, οι υπερήφανοι Σοβιετικοί αξιωματούχοι ξεναγούν αμερικανική αντιπροσωπεία στο μετρό της Μόσχας, το οποίο έχουν διαφημίσει για την ακρίβεια των δρομολογίων. Όταν ο συρμός αργεί και οι Αμερικανοί το επισημαίνουν, ο Σοβιετικός οικοδεσπότης ρωτά: «και εσείς γιατί καταπιέζετε τους Μαύρους;».
H αγαπημένη φίλη και εξαιρετική ακτιβίστρια Δέσποινα Κουτσούμπα, δεν ξέφυγε από τη λογική των συμψηφισμών, στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στο Tvxs. Με αφορμή την υπόθεση Πολάκη παραθέτει όλο αυτόν τον μακρύ, εξοργιστικό κατάλογο των παραβιάσεων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της δημοκρατικής νομιμότητας που ζήσαμε και ζούμε επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από τους «τηλεοπτικούς αστέρες μας που βγάζουν στην οθόνη πολίτες και τους σχολιάζουν για τα κιλά τους» μέχρι «τους περιπατητές στην παραλία της Θεσσαλονίκης».
Η πρόεδρος του Συλλόγου Αρχαιολόγων περιγράφει τα παραπάνω περιστατικά ως πραγματικές στοχοποιήσεις, απορρίπτοντας εμμέσως τις σχετικές κατηγορίες κατά του Παύλου Πολάκη για στοχοποίηση των δημοσιογράφων και των δικαστών, των οποίων τις φωτογραφίες και τα ονόματα αντιστοίχως, ο βουλευτής Χανίων ανάρτησε στο διαδίκτυο.
Διαβάστε επίσης: Τι είναι (και τι δεν είναι) στοχοποίηση
Ορισμένες από τις περιπτώσεις που αναφέρει συνιστούν πράγματι στοχοποίηση, όπως αυτή με θύμα τον Ιάσωνα Αποστολόπουλο που δέχεται καθημερινά απειλές για τη ζωή του ή «όταν ο Κυρανάκης δίνει τα προσωπικά στοιχεία ενός ανθρώπου μόνο και μόνο επειδή δάρθηκε από τους μπάτσους στη Ν. Σμύρνη κι έπρεπε να βγουν λάδι αυτοί οι μπάτσοι».
Ομως άλλα περιστατικά τα οποία καταγράφει, δεν συνιστούν στοχοποίηση, αλλά βασικές παραβιάσεις της νομιμότητας και αστυνομική αυθαιρεσία, όπως «όταν η αστυνομία στήνει σκευωρίες, συλλαμβάνοντας ανθρώπους στους οποίους φορτώνει τον μισό ποινικό κώδικα». Αυτό είναι σκευωρία, όπως γράφει. Και ενοχοποίηση, αλλά όχι στοχοποίηση. Άλλο παράδειγμα:
«Στοχοποίηση είναι η λοιδορία της οικογένειας Ινδαρέ, από την αστυνομία, τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη και όλους τους δημοσιογράφους των κεντρικών δελτίων ειδήσεων». Και αυτό είναι,όπως επίσης το γράφει, πραγματική λοιδορία. Αλλά η παρουσίαση της οικογένειας Ινδαρέ από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν είχαν ως βασικό στόχο την οικογένεια ούτε συνειδητή πρόθεση στοχοποίησης, αλλά τη συγκάλυψη της αστυνομικής βίας.
Διαβάστε επίσης: Χύμα στο κύμα
Για να μιλήσουμε ειδικά για στοχοποίηση, αυτή πρέπει να αφορά κοινωνικές ομάδες, πρόσφυγες, ρομά, ομοφυλόφιλους κλπ ή συγκεκριμένα πρόσωπα. Η ανάρτηση ονομαστικής λίστας συγκεκριμένων δικαστικών, όσο και αν κανείς διαφωνεί με τις αποφάσεις τους, είναι πραγματική στοχοποίηση. Το ίδιο συμβαίνει με τη λίστα των δημοσιογράφων, όσο και αν παραβιάζουν τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Η αρθρογράφος υποστηρίζει ότι δεν πρόκειται για στοχοποίηση, γιατί «οι δικαστές ασκούν επίσης δημόσια εξουσία. Σε κάθε δικαστική απόφαση αναγράφονται τα στοιχεία της σύνθεσης του δικαστηρίου».
Υποθέτω όμως ότι κανείς δεν σκέφτηκε να βγάλει στο διαδίκτυο μια λίστα με τους δικαστές που έχουν πάρει σωστές αποφάσεις. Η λίστα των «κακών δικαστών» κατά τη γνώμη κάποιου που δεν συμφωνεί με τις αποφάσεις τους-γιατί άλλοι συμφωνούν- είναι στοχοποίηση.
Το ίδιο υποστηρίζει για τους δημοσιογράφους «όχι μόνο γιατί είναι φορείς εξουσίας, αλλά γιατί οι ίδιοι επιλέγουν να είναι δημόσια πρόσωπα, επιδιώκουν να τους γνωρίζει όλη η ελληνική κοινωνία και ζουν από αυτό. Η δημόσια έκθεση είναι η δουλειά τους και το αναγνωρίσιμο πρόσωπό τους είναι εργαλείο αυτής της δουλειάς».
Με την ίδια λογική, δεν θα πρόκειται για στοχοποίηση, αν κάποιος ακροδεξιός αναρτήσει ένα κολάζ με φωτογραφίες του Ιάσωνα Αποστολόπουλου. που έχει συνεχή δημόσια παρέμβαση ή των βουλευτών και ευρωβουλευτών που υποστηρίζουν το διεθνές δίκαιο και τον ανθρωπισμό για το προσφυγικό, επειδή έχουν δημόσια δράση και εικόνα;
Διαβάστε επίσης: Πρέπει να υπερασπιστούμε τον Παύλο Πολάκη;
Μπαίνουμε σε πολύ επικίνδυνα νερά. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν γνωστός βουλευτής και είχε στοχοποιηθεί από τη Δεξιά, πράγμα που οδήγησε στη δολοφονία του. Είχε καλώς στοχοποιηθεί -από το αντίπαλο στρατόπεδο- αλλά απλά κακώς τον δολοφόνησαν;
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν καλές και κακές στοχοποιήσεις, αριστερές και δεξιές. Ίσως η αρθρογράφος να υποστηρίξει ότι «οι άλλοι» το κάνουν ήδη. Πράγματι για ορισμένους από εμάς αποτελεί καθημερινή πρακτική, και μάλιστα με την κατηγορία της προδοσίας. Με αρθρογραφία, συνεντεύξεις στην τηλεόραση και δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, βίντεο της «ομάδας αλήθειας», αναρτήσεις μίσους στα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά αν το κάνουμε και εμείς, σε τι διαφέρουμε από αυτούς;
ΥΓ. Απέφυγα να ασχοληθώ με την πολιτική συγκυρία και τις πιθανές επιπτώσεις από το περιστατικό που έδωσε αφορμή για το άρθρο της Δ. Κουτσούμπα. Αν κάποιος ρίξει μια μολότοφ στο σπίτι ενός δικαστή ή δημοσιογράφου της λίστας Πολάκη, η Αριστερά θα είναι η μόνη χαμένη.
Σίγουρα όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, η παρέμβαση του εισαγγελέα και οι ανακοινώσεις δικαστών, ξεσηκώνουν θυμό και οργή, που δεν πρέπει όμως να θολώσουν τη σκέψη μας. Άλλωστε δεν είναι τόσο αθώα και αυθόρμητα τα πράγματα, όταν κάποιοι δρουν κοιτώντας τις μετεκλογικές εξελίξεις…
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο TVXS