Η ιδιαίτερα εύστοχη γελοιογραφία του Α. Πετρουλάκη, θέλει τον Β. Μεϊμαράκη να αρνείται την μέθοδο της λαϊκής κάλπης, για την εκλογή προέδρου της ΝΔ, γιατί θα βγει ο ..Τσίπρας. Στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν τίθεται θέμα εκλογής, αλλά τον Έλληνα πρωθυπουργό – και την μέθοδο ΣΥΡΙΖΑ – έχουν αρχίσει να διεκδικούν αρκετοί μνηστήρες. «Από τον πρόεδρο της Γαλλίας, μέχρι το Μέτωπο της Αριστεράς», ξεκινούσε ένα πρόσφατο αφιέρωμα της Libération υπό τον τίτλο «Τσίπρας, το τοτέμ των αριστερών», «όλοι προσπαθούν να οικειοποιηθούν την νίκη του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν τη δράση τους».
Κανείς δεν ήξερε τον Τσίπρα το 2012, ξεκινάει την δισέλιδη ανάλυσή της η γαλλική εφημερίδα. Στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε στο Παρίσι τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς, μαζί με άλλους αξιωματούχους του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς » είχαν παρευρεθεί όλοι κι όλοι 3 δημοσιογράφοι… Τριάμιση χρόνια και τρεις νίκες στις κάλπες αργότερα, όλη η αριστερά (στη Γαλλία στην αριστερά συμπεριλαμβάνουν και το Σοσιαλιστικό Κόμμα-ΣΣ) πιάνεται από τον Τσίπρα». Για τους Σοσιαλιστές δεν είναι πλέον ο «κακός Μελανσόν»(ένας από τους ηγέτες της γαλλικής ριζοσπαστικής αριστεράς-ΣΣ) «αλλά ένας υπεύθυνος πολιτικός που επιβεβαιώνει την ευρωπαϊκή πολιτική του Φρανσουά Ολάντ. Για άλλους, στα αριστερά του Σοσιαλιστικού κόμματος, είναι το σύμβολο της αριστεράς που προσπαθεί να αντισταθεί στις πολιτικές λιτότητας, ένα σημείο στήριξης για τον αναπροσανατολισμό της Ευρώπης». Ακόμη και οι διαφοροποιήσεις μέσα στην γαλλική αριστερά, προσθέτει η εφημερίδα, αναφερόμενη στις ξεχωριστές πρωτοβουλίες του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, που άσκησε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την υπογραφή της συμφωνίας το καλοκαίρι και τάσσεται κατά της ευρωζώνης, γίνονται με κριτήριο την στάση απέναντι στον Τσίπρα-Τοτέμ.
Ο Γάλλος πρόεδρος, που το βράδυ των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου έσπευσε να τον συγχαρεί, παραγνωρίζοντας ότι οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ είχαν κερδίσει μόλις 6% των ψήφων, εκμυστηρεύθηκε για τον Έλληνα πρωθυπουργό σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του: « Υπάρχει μια αξιοπρέπεια στην διαδρομή του. Οι Έλληνες αισθάνονται ότι αντιστέκονται». Για την αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν είναι μόνο «ένας πολεμιστής», προσθέτει το ρεπορτάζ της Libération «αλλά η μοναδική αχτίδα φωτός σε μια Ευρώπη που κυριαρχείται από συντηρητικούς και φιλελεύθερους».
Η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος εκφράζει τη λύπη της, επειδή ο Ολάντ δεν τόλμησε να «οδηγήσει τον αγώνα και να επαναδιαπραγματευτεί το ευρωπαϊκό σύμφωνο για τον προϋπολογισμό», όταν εκλέχθηκε το 2012. Και απευθύνουν έκκληση στον Γάλλο πρόεδρο «να χρησιμοποιήσει τον ελληνικό μοχλό για να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη». Ο Τσίπρας είναι η απόδειξη ότι είναι «δυνατόν να γίνει προσπάθεια για εναλλακτικές λύσεις στις πολιτικές λιτότητας», αλλά φυσικά για να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική «μια χώρα δεν είναι αρκετή». Ελπίζουν, καταλήγει το ρεπορτάζ, στον Πάμπλο Ιγκλέσιας και τον Τζέρεμι Κόρμπιν.
Ανεξάρτητα από την άποψη που έχει κανείς για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του, το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα έδρασαν σαν καταλύτης, ενισχύοντας τις φωνές κατά της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού, που πολλαπλασιάζονται και όχι μόνο στην Ευρώπη. Ακόμη και στις ΗΠΑ, όπου κανείς πλέον δεν εκλέγεται όχι πρόεδρος, αλλά ούτε βουλευτής, αν δεν είναι εκατομμυριούχος, ο ριζοσπάστης Μπέρνι Σάντερς διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών από την Χίλαρι Κλίντον, με την εκστρατεία του να καταγγέλλει την αμερικανική οικονομική ολιγαρχία. Εντυπωσιακές είναι οι εξελίξεις στους Εργατικούς της Μεγάλης Βρετανίας, όπου ο νέος ηγέτης του κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν επανέλαβε προχθές τις θέσεις του για την μείωση των στρατιωτικών δαπανών και την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, τασσόμενος συγχρόνως υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ακόμη πιο πολύ προχώρησε ο Τζων Μακ Ντόνελ, σκιώδης υπουργός Οικονομικών των Εργατικών, που υποστήριξε ότι ο Μαρξ είναι πάλι της μόδας, καθώς η θεωρία του παραμένει επίκαιρη και δίνει εξηγήσεις για την σημερινή κρίση του καπιταλισμού. Στην νεοφιλελεύθερη Μεγάλη Βρετανία και μόνο η λέξη Μαρξ ήταν μέχρι πριν από λίγο καιρό ανάθεμα. Δεν είναι τόσο λοιπόν ο Τσίπρας, αλλά ο Μαρξ που γίνεται της μόδας. Η ανάγκη για μια διαφορετική πορεία της Ευρώπης αλλά και όλης της ανθρωπότητας.
