Η Αριστερά στην Ευρώπη μετά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία και Πορτογαλία ήταν το θέμα της συζήτησης που οργάνωσε πριν λίγες μέρες η γαλλική ιστορική εφημερίδα της αριστεράς, Ουμανιτέ, με συντονιστή τον δημοσιογράφο Ζαν Ζακ Ρεζιμπιέρ. Στο στούντιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου μαζί με τον Γάλλο Ευρωβουλευτή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και δημοσιογράφο Πατρίκ Λε Υαρίκ και τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας του σοσιαλιστικού κόμματος Πορτογαλίας στο Ευρωκοινοβούλιο Κάρλος Ζορίνιο, αντάλλαξαν απόψεις για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, την άνοδο των Ποδέμος και της Ενωτικής Αριστεράς στην Ισπανία, την συμμαχία της αριστεράς που πήρε την εξουσία στην Πορτογαλία, τους νέους αριστερούς σχηματισμούς στην Ιρλανδία και τη νίκη του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος στη Μ. Βρετανία.
Δείτε τη συζήτηση:
Δημοσιογράφος: Καλημέρα σε όλους, ευχαριστούμε που είστε μαζί μας εδώ στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Θα μιλήσουμε για την ανασύνθεση της αριστεράς στην Ευρώπη, υπό το πρίσμα των εκλογών που πραγματοποιήθηκαν τους τελευταίους μήνες έως τις αρχές 2016. Όπως τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, την άνοδο των Ποδέμος και της Ενωτικής Αριστεράς στην Ισπανία, την άνοδο της αριστεράς στην Πορτογαλία. Και φυσικά για τις περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία πριν από μερικές εβδομάδες. Επίσης, για την άνοδο της νέας αριστεράς στην Ιρλανδία και τις εξελίξεις στο Εργατικό Κόμμα της Μ. Βρετανίας με τον Τζέρεμι Κόρμπιν. Θα τα συζητήσουμε όλα αυτά με τρεις Ευρωβουλευτές, τον Στέλιο Κούλογλου, καλημέρα και ευχαριστούμε που ήρθατε, είστε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και Ευρωβουλευτής, είστε επίσης δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωρίζετε προφανώς πολύ καλά την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Κάρλος Ζορίνιο, είστε ο επικεφαλής της αντιπροσωπίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας στο Ευρωκοινοβούλιο. Στην Πορτογαλία έχουμε ενδιαφέρουσες εξελίξεις στην αριστερά αι ο Πατρίκ Λε Υαρίκ, Ευρωβουλευτής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και δημοσιογράφος και θα έρθουμε σε λίγο στο θέμα των πρόσφατων εκλογών στη Γαλλία.
Στέλιο θα ξεκινήσουμε με σας, έχει περάσει ένας χρόνος από τον θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, μια νίκη που έσκασε σαν κεραυνός στην Ευρώπη, δίνοντας πολλές ελπίδες, για πρώτη φορά μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο ένα εντελώς νέο αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, ανέρχεται στην εξουσία. Γυρνώντας πίσω στο χρόνο που πέρασε, τι πιστεύετε ότι έκανε δυνατή αυτή τη νίκη;
Στέλιος Κούλογλου: Καταρχήν, η οικονομική κρίση, έπειτα, η Αριστερή παράδοση στην Ελλάδα είναι πολύ ισχυρή, ξεκινώντας από την αντίσταση στους Ναζί. Η προσωπικότητα του Τσίπρα επίσης έπαιξε ρόλο. Γιατί ένωσε διαφορετικές τάσεις μέσα στην Αριστερά, και γιατί είναι ένας νέος πολιτικός που δεν έχει διεφθαρμένο παρελθόν όπως είχαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Δημοσιογράφος: Εχουμε να κάνουμε με νέα κόμματα στην Ευρώπη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ανέβηκε στην εξουσία ήταν ένα κόμμα ακόμη υπό οργάνωση. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα των ανθρώπων που προέρχονται από κοινωνικά κινήματα, από αυτό που συνέβαινε εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα;
Κούλογλου: Ήταν ένας συνδυασμός, μια συμμαχία ανάμεσα σ’ένα τμήμα της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας από το παλιό ΚΚ, και των κοινωνικών κινημάτων. ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε θα πει συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ενώ οι Ποδέμος στην Ισπανία είναι ένα εντελώς νέο κόμμα, που γεννήθηκε από το κίνημα των αγανακτισμένων το 2011.
Δημοσιογράφος: Είναι σημαντική για την ανασύνθεση της Αριστεράς, αυτή η σύνδεση ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές και τα κοινωνικά κινήματα που εμφανίζονται στο κοινωνικό πεδίο; Είναι ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας στην Ευρώπη;
Κούλογλου: Πιστεύω πως ναι. Πρέπει να γίνονται αυτές οι συμμαχίες. Καθώς η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειψε λαϊκά στρώματα, πάνω στα οποία είχε φτιαχτεί, έπρεπε να βρεθούν νέες κοινωνικές συμμαχίες όχι μόνο πολιτικές. Κι αυτό το έκανε λίγο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που προσπαθούν τώρα οι αντίπαλοι, οι πιστωτές, είναι να σπάσουν αυτό το δεσμό ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνική εκλογική του βάση.
Δημοσιογράφος: Κάρλος Ζορίνιο, μιλώντας για τη συμμαχία ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τα κοινωνικά κινήματα, στην Ελλάδα και την Ισπανία που ανέρχονται ή που ήδη υπάρχουν,
θα μιλήσουμε σε λίγο και για την Πορτογαλία, τι λέτε εσείς;
Ζορίνιο: Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για να αντιμετωπίσουμε τη νέα πρόκληση, το να αναπτύξουμε μια ισχυρή συμμαχία ανάμεσα στα αριστερά πολιτικά κόμματα και τα κινήματα. Αλλά δεν πρέπει να τα συγχέουμε αυτά τα δύο. Στην Ισπανία οι Ποδέμος γεννήθηκαν από τα κοινωνικά κινήματα, και μετατράπηκαν σε κόμμα. Και είναι καλό για τους Ποδέμος να συνεργάζονται με τα κοινωνικά κινήματα. Το ερώτημα είναι: Η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, επέλεξε για αρκετό καιρό μια πιο ήπια λιτότητα. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Έχουμε τη συντηρητική και την προοδευτική αριστερά, και πρέπει να γίνουν συμμαχίες ανάμεσα στα κοινωνικά κινήματα και την προοδευτική αριστερά. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε στην Πορτογαλία και θα το προσπαθήσουμε και σε όλη την Ευρώπη. Η συντηρητική αριστερά είναι ενάντια στην Ευρώπη, στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, είναι ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό πεδίο, δεκτόν. Αλλά δεν είναι αυτό που θα κάνουμε στην Πορτογαλία. Αλλά έναν συνασπισμό με τη μειοψηφική σοσιαλιστική κυβέρνηση, με μια συμφωνία με τα κόμματα της αριστεράς, το ΚΚ και το Μπλόκ της Αριστεράς, με μέτρα που έχουν διατυπωθεί γραπτώς με σαφήνεια. Πχ. εδώ στο Ευρωκοινοβούλιο, πολύ σπάνια οι σοσιαλιστές και η αριστερά ψηφίζουν τα ίδια. Μέσα σε οκτώ εννιά σημεία όμως που θέτουν τους ανθρώπους στο κέντρο της πολιτικής, και τη βιωσιμότητα του πλανήτη, την πορεία του εκσυγχρονισμού, ώστε να δώσουν ώθηση στους ανθρώπους για να διαμορφώσουν το μέλλον, γι αυτό είναι καλό να γίνουν αυτές οι συμμαχίες ανάμεσα στα κόμματα και τα κινήματα. Τα κινήματα λειτουργούν σαν μοχλοί για κάθε ζήτημα που τα κόμματα το μετατρέπουν σε νόμους και μέτρα σε κυβερνητικό επίπεδο.
Δημοσιογράφος: Είναι κάτι εντελώς νέο για την Πορτογαλία μια τέτοια συμμαχία.
Ζορίνιο: Ναι, αλλά το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσουν σ’αυτή την εναλλακτική οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε αλλά ακολουθεί ένα πρόγραμμα που δεν είναι αριστερό.
Στην Πορτογαλία λέμε ότι το Δεν Υπάρχει Εναλλακτική (TINA), δεν είναι ανέφικτο να το ξεπεράσουμε. Προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε μια εναλλακτική πολιτική για την ανάπτυξη και τη συνοχή, σε ένα ευέλικτο πλαίσιο σε σχέση με τις ευρωπαϊκές συνθήκες και τους κανόνες. Γίνεται μια μεγάλη κουβέντα γι αυτό μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, για το αν θα αφήσουν αυτή την εμπειρία να δείξει τις δυνατότητές της ή αν θα τη σταματήσουν κάτι που θα το δούμε στο προσεχές μέλλον. Καλώ όλο το κέντρο και την ευρωπαϊκή αριστερά να συνδράμει σ’αυτή τη μάχη.
Δημοσιογράφος: Πατρίκ Λε Υαρίκ, πείτε μας κι εσείς δυο λόγια για τη σύνδεση ανάμεσα στα κινήματα και τα νέα κόμματα, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στη Γαλλία,εκτός από το Μέτωπο της Αριστεράς που κινείται σ’αυτό το πλαίσιο. Πώς τα βλέπετε τα πράγματα; Γιατί στη Γαλλία δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο όπως στην Ελλάδα, την Ισπανία ή την Πορτογαλία;
Λε Υαρίκ: Καταρχήν οι χώρες αυτές δεν έχουν την ίδια ιστορία με τη Γαλλία. Η πρόσφατη ιστορία, τα τελευταία 50 χρόνια, στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη της Γαλλίας. Και η ιστορία της Αριστεράς επίσης. Η ισχύς του ΚΚ στη Γαλλία οδήγησε στο να έχουμε για πολύ καιρό έναν σημαντικό συσχετισμό δυνάμεων, που είχε επιπτώσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα. Αλλά και η ίδια η ιστορία του σοσιαλιστικού κόμματος, είχε επιρροή. Υπήρχε μια αλληλοεπίδραση. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει πλέον μετά την εκλογή στην Προεδρία του Φρανσουά Ολάντ. Αλλά και το ΚΚ έτσι όπως το γνωρίζαμε, ισχυρό, από την πτώση του τείχους του Βερολίνου περίπου και μετά, χάνει διαρκώς την ισχύ του. Και το κοινωνικό κίνημα επίσης. Υπήρξε ένα ισχυρό κοινωνικό κίνημα εκ νέου, την πενταετία Σαρκοζί ενάντια στις αντιμεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό, όμως το κίνημα αυτό υποχώρησε σε αντίθεση μ’εκείνο του 1995, όταν ο Ζυπέ ήθελε να κάνει αλλαγές στην κοινωνική πρόνοια. Επομένως, το κοινωνικό κίνημα βρίσκεται σε δυσχερή θέση επίσης. Υπάρχουν μεν πολλά κινήματα πολιτών και συλλογικοτήτων υπέρ ή κατά, αλλά ένα συνολικό κοινωνικό κίνημα δεν υφίσταται. Κι αυτό είναι εις βάρος όλου του πολιτικού και κοινωνικού φάσματος, κι επομένως και του Μετώπου της Αριστεράς.
Δημοσιογράφος: Η Γαλλία δεν έχει ίσως τις οικονομικές δυσκολίες της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, αλλά τα πράγματα είναι κι εδώ δύσκολα, σε ότι αφορά την ανεργία, πχ. Πώς εξηγείτε ότι αυτό το κοινωνικό κίνημα δεν είναι παρόν;
Λε Υαρίκ: Θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ από το να συζητάμε για κόμματα και συνασπισμούς. Η ιδεολογική επέλαση του νεοσυντηρητισμού, της βορειοαμερικανικής σκέψης, του ρηγκανισμού και έπειτα του θατσερισμού και ό,τι επακολούθησε, δηλαδή μια σχολή σκέψης που κατέλαβε τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, τις εφημερίδες, έχει επιπτώσεις πολύ βαθύτερες απ’ότι μπορούμε να φανταστούμε, στον τρόπο με τον οποίο τα άτομα διαμορφώνουν το μέλλον τους. Αν το μέλλον αυτό δεν έχει να κάνει με την υπάρχουσα κατάσταση ή μ’έναν νέο προοδευτισμό, μια μετατροπή για το κοινό καλό, οι συνθήκες δεν θα είναι οι κατάλληλες ούτε για κοινωνικά κινήματα ούτε για την ανάπτυξη προοδευτικών κομμάτων.
Δημοσιογράφος: Στέλιο Κούλογλου, να επιστρέψουμε στην κατάσταση στην Ελλάδα πέρσι, μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Όλος ο κόσμος παρακολούθησε τις σκληρές διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη, ήταν το αγαπημένο σήριαλ πολλών ευρωπαίων, μια σκληρή όντως αντιπαράθεση. Δώστε μας ξανά το πλαίσιο, τι ακριβώς συνέβη και πώς εκλάβατε εσείς αυτή τη μάχη με την τρόικα;
Κούλογλου: Πιστεύω, και το έχω γράψει επίσης και στη Monde diplomatique, ότι επρόκειτο για ένα σιωπηλό πραξικόπημα. Ήταν ένα πραξικόπημα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Το πραξικόπημα απέτυχε. Αλλά καταφέραν να ανατρέψουν την πολιτική που ήθελε να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική που επεβλήθη στην Ελλάδα μετά τις διαπραγματεύσεις, μια πολιτική πολύ σκληρής λιτότητας, πολύ πιο σκληρή από εκείνη που είχε εφαρμοστεί μέχρι τότε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έκαναν ότι μπορούσαν αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Υπέγραψαν μια συμφωνία που δεν βασίζεται στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όποτε ο απολογισμός μέχρι στιγμής είναι προσωρινός και αμφιλεγόμενος. Το θετικό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σπείρει κάτι μέσα στο έδαφος της Ευρώπης. Ακολούθησαν σημαντικές εξελίξεις όπως είδαμε στην Πορτογαλία, η άνοδος των Ποδέμος στην Ισπανία και η εκλογή του Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού κόμματος Μ. Βρετανίας. Ωστόσο, η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει πολύ δύσκολη. Υπάρχει ακόμα η λογική ότι πρέπει να δοθεί ένα μάθημα στην ελληνική αριστερά που τόλμησε…
Δημοσιογράφος: Θεωρήσατε ότι πρέπει να μείνετε στην εξουσία και όχι να παραιτηθείτε, ακόμη κι αν έπρεπε να υποχωρήσετε στις διαπραγματεύσεις για το χρέος. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς από την οικονομική τάξη της Ευρωζώνης; Συνειδητοποιήσατε ότι η Ελλάδα μόνη της δε θα τα κατάφερνε με τίποτα;
Κούλογλου: Απολύτως. Χρειαζόμασταν συμμαχίες. Κατ’εμέ, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αρκετά ώριμη. Επιταχύνθηκε από την βαθύτατη κοινωνική κρίση, αλλά ήταν ακόμα πρόωρη. Παίξαμε καταλυτικό ρόλο για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως στο νότο της Ευρώπης, αλλά η Ελλάδα και όχι μόνο, υποφέρει από την εποπτεία του Βερολίνου και των Βρυξελλών, που δεν αφήνουν το πεδίο ελιγμών ελεύθερο στις προοδευτικές κυβερνήσεις να εφαρμόσουν ένα άλλο πρόγραμμα. Για παράδειγμα, το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο σύντροφος στην Πορτογαλία, δεν είναι τα ενδεχόμενα προβλήματα της συμμαχίας ανάμεσα στο σοσιαλιστικό κόμμα και την παραδοσιακή αριστερά, αλλά το ότι το πεδίο ελιγμών είναι πολύ περιορισμένο. Δεν μπορούν να κάνουν πράγματα που θα αλλάξουν αυτή την κατάσταση και να δώσουν και πάλι ώθηση στην οικονομία. Ο σύντροφος από την Πορτογαλία το γνωρίζει καλύτερα από μένα, αλλά στην Ελλάδα σε κάθε περίπτωση, οι πιστωτές ακόμα τηρούν μια στάση τιμωρητική. Πρέπει ακόμα να πληρώσουμε γιατί ένα χρόνο πριν θέσαμε υπό αμφισβήτηση την πολιτική τους.
Δημοσιογράφος: Κάρλος Ζορίνιο, αισθάνεσθε κι εσείς στην Πορτογαλία αυτό που μόλις περιέγραψε ο Στέλιος Κούλογλου;
Ζορίνιο: Θέλω πρώτα να πω ότι δεν μπορούμε να λέμε ότι όλα τα κοινωνικά κινήματα είναι εκ φύσεως καλά. Υπάρχουν κινήματα και κινήματα. Και είναι αρκετά ανεπτυγμένα σε όλη την Ευρώπη. Μιλώ για τα εθνικιστικά κοινωνικά κινήματα. Θέλουν να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους και πιστεύω ότι για μας είναι μια μεγάλη πρόκληση.
Δεν έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα, ευρωπαίων πολιτών που να λένε ότι αυτή η πολιτική δεν είναι σωστή, ούτε για τη Γερμανία, ούτε για την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Έχουμε μια γενιά Εράσμους που είναι πολύ σημαντική, είναι η γενιά που φεύγει σε άλλες χώρες. Άλλες γενιές απέχουν πλήρως από την πολιτική. Μένουν αυτοί που υπερασπίζονται ένα συνολικό όραμα ζωής που είναι το ευρωπαϊκό κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στην Πορτογαλία προσπαθούμε, αυτή τη στιγμή, να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα στο πλαίσιο των συμβιβασμών με την ΕΕ, αλλά την ίδια στιγμή πιο ελαστικό, που δε βασίζεται μόνο στα οικονομικά νούμερα αλλά και στην ευτυχία και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Έχουμε συνείδηση του ότι διαρκώς προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τη γραμμή, αλλά κάποια στιγμή οι θεσμοί θα μας πουν τώρα η γραμμή είναι κόκκινη. Προσπαθούμε διαρκώς να πάμε λίγο παραπέρα. Κι αυτό είναι που έχει σημασία, να πάμε λίγο παραπέρα. Και να καταφέρουμε κάποια αποτελέσματα. Πρέπει ίσως να εξηγήσουμε στους ακροατές κάτι σημαντικό: Γιατί έχει σημασία τώρα αυτή η συμμαχία στην Πορτογαλία; Γιατί το 2011, είχαμε μια σοσιαλιστική μειοψηφική κυβέρνηση στην Πορτογαλία κι όταν έπρεπε να κάνουμε το πρώτο σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης, είναι ένα μαγικό όνομα αλλά έτσι λέγεται. Η Γαλλία είχε ένα, η Ισπανία και η Ιταλία επίσης. Και στην Πορτογαλία, η παραδοσιακή αριστερά και η δεξιά, ενώθηκαν και προκάλεσαν το τέλος της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Κι έπειτα ακολούθησαν τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας. Τώρα, το 62% είπε : δε θέλουμε άλλο αυτή την πολιτική. Και πιστεύω ότι το ΚΚ Πορτογαλίας και το Μπλόκ της Αριστεράς, που είναι πιο ευέλικτο, υπάρχουν άνθρωποι πολλών τάσεων σ’ένα μπλοκ, κατάλαβαν ότι θα ήταν αδιανόητο να ξαναπάρει η δεξιά την εξουσία. Γιατί αν συμβεί αυτό, θα είναι μια δεύτερη ευκαιρία στη λιτότητα.
Δημοσιογράφος: Πατρίκ Λε Υαρίκ, αν δούμε τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των πρόσφατων εκλογών στη Γαλλία, η ομάδα της αριστεράς είναι πλειοψηφική. Μπορεί η αναγκαιότητα για συμμαχίες σε μια συγκεκριμένη στιγμή, όπως είδαμε στην Πορτογαλία, να μας κάνει να σκεφτούμε κάτι αντίστοιχο για τη Γαλλία;
Λε Υαρίκ: Εξαρτάται τι θέλουμε. Εάν ήταν εφικτό να φτιάξουμε μια Ένωση της αριστεράς στο σύνολό της με προσανατολισμό την κοινωνική πρόοδο, που θα ασχοληθεί με το ζήτημα της ανεργίας γενικά και των νέων ειδικά, με μια πολιτική εκβιομηχάνισης και εκσυγχρονισμού, μια πολιτική περιβαλλοντικής μετάβασης, τότε σίγουρα ναι, θα πρέπει να γίνουν συμμαχίες. Αλλά γιατί μιλάμε σήμερα; Έχουμε υποσχεθεί το δικαίωμα ψήφου σε πολίτες ξένης προέλευσης, αλλά τους στερούμε την ιθαγένεια. Είχαμε υποσχεθεί μείωση της ανεργίας αλλά ψάχνουμε τεχνάσματα για να το κάνουμε αντί να δημιουργούμε ασφαλείς θέσεις εργασίας. Έτσι όχι, δεν θέλουμε να έχουμε συμμαχίες.
Δημοσιογράφος: Μήπως είμαστε υποχρεωμένοι να τις κάνουμε;
Λε Υαρίκ: Στο σημείο που είμαστε αυτή τη στιγμή στη Γαλλία σε εθνικό επίπεδο, με την εφαρμογή των όσων αποφασίζονται εδώ και αφαιμάζουν εκατομμύρια οικογένειες, όχι δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Κι αυτό όχι γι αυτούς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί και προοδευτικοί, αλλά γι αυτούς που λένε ότι είναι αριστεροί αλλά αρνούνται να εφαρμόσουν αριστερή πολιτική.
Έχουμε μια κυβένρηση που λίγο διαφέρει από τους πολιτικούς της δεξιάς. Άρα πρόκειται για ένα βασικό ερώτημα: ποιος θα το λύσει; Οι μόνοι που μπορούν να το λύσουν είναι οι πολίτες αλλά μόνο στο πλαίσιο μιας δημόσιας και σε βάθος συζήτησης, σχετικά με μια εφικτή εναλλακτική λύση και όχι την επιστροφή της δεξιάς και της ακροδεξιάς. Γιατί αυτό είναι που μας απειλεί στη Γαλλία.
Δημοσιογράφο: Αναφέρεστε στην ακροδεξιά, που θέλει να παίξει ρόλο διαιτητή
Λε Υαρίκ: Μα δημιουργούμε τις συνθήκες για να παίξει αυτό το ρόλο. Τι περιμένετε όταν ο πρόεδρος της δημοκρατίας έχει από τις αρχές Δεκεμβρίου που περιμένουμε και μόλις
προχθές παρουσίασε ένα ας πούμε σχέδιο για το εργασιακό. Αντ’αυτού επαναλαμβάνει τις προτάσεις της ακροδεξιάς, για τη στέρηση ιθαγένειας σε όσους έχουν διπλή υπηκοότητα, καθιστώντας τους πολίτες μή ίσους απέναντι στο σύνταγμα της χώρας. Έχουμε λοιπόν ένα σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί από τους συμπολίτες μας. Αλλά δεν μπορούν να το λύσουν χωρίς ένα δημόσιο και αντιπαραθετικό διάλογο. Επιχείρημα έναντι επιχειρήματος. Πρόγραμμα ενάντι προγράμματος. Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για αναγέννηση της αυθεντικής αριστεράς.
Δημοσιογράφος: Στην Ελλάδα είχαμε αυτό τον διάλογο εδώ και πάνω από ένα χρόνο, είναι ακόμα ζωντανός ο κοινωνικός και πολιτικός διάλογος; Τι πιστεύετε σε σχέση πάντα και με τα όσα μεσολάβησαν μέσα στον ενάμιση χρόνο;
Κούλογλου: Σε ότι αφορά την αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει μόνος. Οι άλλες τάσεις της αριστεράς έχουν περιθωριοποιηθεί. Στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, το σοσιαλιστικό κόμμα, ΠΑΣΟΚ, είναι ένα κόμμα σε αποσύνθεση. Προσπαθούν να βρουν τρόπους για να επανέλθουν αλλά δεν είναι εύκολο, δεν έχουν κάνει την αυτοκριτική τους. Επιμένουν να κρατούν το ίδιο όνομα, ΠΑΣΟΚ, που είναι για μένα καταστροφικό και ξεπερασμένο. Ο μεγάλος κίνδυνος έρχεται αυτή τη στιγμή από τη δεξιά και την ακροδεξιά. Αλλά κυρίως τη νεοφιλελεύθερη δεξιά που έχει τώρα τον καινούριο αρχηγό της, προερχόμενο από την παλιά πολιτική οικογένεια, Μητσοτάκη. Ο νεποτισμός είναι ακόμα πρόβλημα στην Ελλάδα. Κι αυτός εμφανίζεται με μια νεοφιλελεύθερη πλατφόρμα, ενάντια στις δημόσιες υπηρεσίες κλπ. Αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε σοβαρές συνέπειες για την αριστερά.
