Παρέμβαση του Τζούλιαν Ασάνζ στο συνέδριο για τα εναλλακτικά ΜΜΕ στο Ευρωκοινοβούλιο (ΒΙΝΤΕΟ)

Permalink

Δείτε εδώ ολόκληρη την παρέμβαση του ιδρυτή των Wikileaks, Τζούλιαν Ασάνζ, στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες την Πέμπτη 7 Απριλίου με θέμα «Εναλλακτικό τοπίο για τα ΜΜΕ στην Ευρώπη» με πρωτοβουλία των ευρωβουλευτών της Αριστεράς, Κούρτσιο Μαλτέζε, Στέλιου Κούλογλου και Μιγκέλ Ουρμπάν.

Διαβάστε εδώ την παρέμβαση:

Είναι το πιο σημαντικό θέμα για την άνθρωπότητα. Ως άνθρωποι, διαφορροποιούμαστε από τα άλλα όντα από την ικανότητά μας να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, και να μαθαίνουμε και από τα λάθη μας. Και το κάνουμε αυτό επικοινωνώντας μεταξύ μας γι αυτά που ξέρουμε για τον κόσμο. Μέσα σε έναν πολιτισμό ή ένα έθνος αλλά και διαπολιτισμικά. Και όσο περισσότερο το κάνουμε αυτό, τόσο μπορούμε να κατανοούμε το γεωγραφικό και πολιτικό μας περιβάλλον, και να προσαρμοζόμαστε αναλόγως. Αν το σκεφτείτε, ας πάρουμε κάτι ακραίο, ας φανταστούμε ότι κανείς δεν μπορεί να επικοινωνήσει, ότι είμαστε όλοι κωφάλαλοι. Τι θα συνέβαινε; Η κοινωνίες μας θα κατέρρεαν. θα υπήρχε μαζική ασιτία, όλοι θα επανέλαβαν τα ίδια λάθη, κανείς δε θα μάθαινε από τους άλλους. Το ερώτημα είναι: σε ποιό σημείο βρίσκεται ο πολιτισμός μας τώρα; Που βρισκόμαστε στο θέμα της γνώσης των ιστορικών μας αρχείων; Είναι τα πολιτικά μας συστήματα όσο ανεπτυγμένα θα μπορούσαν να είναι; Είναι τόσο ανθρώπινα όσο θα μπορούσαν; Μειώνουν τις συγκρούσεις όσο περισσότερο θα μπορούσαν; Η απάντηση είναι προφανής. Δεν είμαστε όλοι κωφάλαλοι, δεν είμαστε πέτρες ή δέντρα στο δάσος, και μπορούμε να κατανοούμε αυτά που συλλογικά μας συμβαίνουν. Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό; Με το πέρασμα του χρόνου, έχουμε προοδεύσει τεχνολογικά στην επικοινωνία μεταξύ μας. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο τεχνολογικοί παράγοντες. Υπάρχει και η ικανότητα των ανθώπων χειραγώγησης, ελέγχου και μονοπώλησης της επικοινωνίας. Να μετατρέπουν την πραγματική εμπειρία των ανθρώπων σχετικά με το πως λειτουργεί η κοινωνία τους και να την προσαρμόζουν στα συμφέροντά τους.

Αυτό είναι και το παραδοσιακό πρόβλημα με τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Η νέα πολιτική δόνηση που βλέπουμε στις ΗΠΑ και που την είδαμε και στην Ισπανία με την άνοδο των Ποδέμος και στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, και την είδαμε και με διαφορετικό τρόπο και με την άνοδο εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη, αυτό γίνεται ακριβώς γιατί η επανάσταση στην επικοινωνία σπάει τον παραδοσιακό καθοδηγητικό ρόλο του καθεστωτικού Τύπου. Περιγράφουν περισσότερο το πως λειτουργεί η κοινωνία, ποιοι είναι οι κεντρικοί παίκτες, και επιτρέπει σε νέες ιδέες να βγουν προς τα έξω.
Δε νομίζω ωστόσο ότι πρέπει να εξαίρουμε και τόσο πολύ αυτή την κατάσταση. Βελτιώνεται συνεχώς αλλά εξακολουθεί να παραμένει πολύ κακή. Και υπάρχουν και τάσεις που δείχνουν ότι μπορεί να γίνει και χειρότερη. Ενώ υπάρχει πλήθος νέων εκδοτών και νέων ακροατηρίων λόγω του χαμηλού κόστους και της δυνατότητας επικοινωνίας με ακροατήρια που δε βρίσκονται κοντά γεωγραφικά, και τους επιτρέπει να επικοινωνούν σε ακροατήρια που ανήκουν στην ίδια γλωσσική ομάδα, ενώνοντας πολλές περιοχές παγκοσμίως μεταξύ τους μέσω του ίντερνετ, επιτρέπει και τη δημιουργία μεγάλων μονοπωλίων μέσω της σύγκλισης των ΜΜΕ που τα διοικούν ολιγάρχες, και τη δημιουργία νέων μεγαλοεκδοτικών ομάδων όπως η Google, η οποία ελέγχει αυτή τη στιγμή περίπου το 80% της διαφημιστικής αγοράς στο διαδίκτυο, αναλαμβάνει το ρόλο εκδοτών ή συγχωνεύεται με εκδότες, παρέχει από περιεχόμενο μέχρι τηλεφωνικές υπηρεσίες κλπ.

Αφενός λοιπόν έχουμε φύγει από την εποχή όπου σε μια πόλη υπήρχαν μία ή δύο εφημερίδες και ο ολιγάρχης διοικούσε την τηλεόραση, αλλά οδεύουμε και προς ένα αβέβαιο μέλλον. Αν θα υπάρξει, όπως γίνεται σε άλλες αγορές, η τελική επικυριαρχία ενός ή δύο βασικών παικτών και όλοι οι άλλοι θα μείνουν στην περιφέρεια, και θα υπάρξει συσσωμάτωση των μεγάλων παικτών φτάνοντας έτσι σε μεγάλες οικονομίες κλίμακας, αυτό είναι ανοιχτό ερώτημα. Αυτή είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε και παγκόσμια. Το διαδίκτυο οδηγεί σε πλήθος νέων εκδόσεων, μια πολιτική ζωντάνια αλλά και από την άλλη μια αυξανόμενη μονοπώληση όλων αυτών των εκδοτικών προσπαθειών, με τελικό σκοπό τις οικονομίες κλίμακας όπου συγχωνεύονται οι μεγάλοι όμιλοι των μέσων. Η δεύτερη πρόκληση που αντιμετώπιζαν πάντοτε άλλωστε τα μέσα, είναι της χρηματοδότησης. Για τα ΜΜΕ ισχύει ότι η μορφή ακολουθεί τη χρηματοδότηση. Και οι περισσότεροι «παίκτες» των μήντια βρίσκονται ανάμεσα σε δύο επιταγές: ααφενός έχουν να επηρεάσουν ένα ακροατήριο και από την άλλη αντιμετωπίζουν τους περιορισμούς των χρηματοδοτών τους. Πολύ σπάνια το ακροατήριο είναι και ο χρηματοδότης. Κι εδώ η εξαίρεση είναι τα wikileaks, εμείς χρηματοδοτούμαστε από το ακροατήριό μας. Άλλοι χρηματοδοτούνται από το κράτος, άλλοι από τους ολιγάρχες, από ιδρύματα δισεκατομμυριούχων που προωθούν τους στόχους τους μέσω αντιπροσώπων, για παράδειγμα αμερικανικά ιδρύματα όπως ο Σόρος, ή το ίδρυμα Φόρντ ή το Ροκφέλλερ και αντίστοιχους κυβερνητικούς οργανισμούς όπως η USAID.
Και τότε μεταφέρει ο οργανισμός αυτός την κατανόηση που έχει για τον κόσμο στο ακροατήριό του. Το πρόβλημα αυτό επιδεινώνεται. Μειώνεται η χρηματοδότηση από τους αναγνώστες. Και η τρίτη πηγή χρηματοδότησης, η διαφήμιση, μειώνεται επίσης. Υπάρχει ωστόσο ένα αντίβαρο σε όλη αυτή τη διαδικασία, το ερώτημα είναι αν το αντίβαρο αυτό είναι επαρκές, και αυτό το αντίβαρο είναι η ικανότητα των εκδοτών, παρά τη διαφθορά και παρά τους περιορισμούς στη χρηματοδότησή τους, να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με ακροατήρια εκτός της δικαιοδοσίας τους. Αυτό γίνεται και με τους κρατικούς δρώντες. Η πρώην αμερικανική κρατική υπηρεσία προπαγάνδας, που έκανε προπαγανδιστικές εκπομπές προς τις πρώην σοβιετικές χώρες με στόχο να υπονομεύσει πολιτικές οργανώσεις που οι ΗΠΑ θεωρούν πολέμιες, και στηρίζοντας άλλες που οι ΗΠΑ θεωρούν υπέρ τους. Το ίδιο κάνει και το BBC το ίδιο κάνει και η Deutsche Welle αλλά σε μικρότερο βαθμό. Πάντως προωθεί τη γερμανική οπτική γωνία. Η RT και άλλα ρωσικά κρατικά μέσα, προωθούν ρωσική προπαγάνδα και ρωσικές προοπτικές ως αντίλογο στα επιχειρήματα που παράγονται στην Ουάσινγκτον. Το ίδιο γίνεται και με τους μηντιακούς οργανισμούς που χρηματοδοτούνται από ολιγάρχες.

Όλη αυτή η σύγκρουση τελικά κάνει κάτι σημαντικό, παρόλο που τα χρηματοδοτικά μοντέλα είναι περιορισμένα και παρά τη διαφθορά, συνολικά κάνουν κάτι καλό. Ποια είναι η κατάσταση στην Ευρώπη και τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη; Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί περνούν μια κρίση πολιτικής νομιμοποίησης διότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν, δυναμικά στις ανησυχίες των ευρωπαίων. Ένας τρόπος για να ανακτήσουν την πολιτική τους νομιμοποίηση, είναι να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον, όπου οι Ευρωπαίοι να μπορέσουν να πιστέψουν σε αυτό. Ένα περιβάλλον που θα διέπεται από ελευθερία του λόγου για τους ευρωπαίους και θα είναι η βασική αρετή, και θα τους επιτρέψει να πιστέψουν ξανά στις ευρωπαϊκές αξίες. Ένα περιβάλλον που θα εμποδίζει οργανισμούς όπως η google να κυριαρχούν στα ευρωπαϊκά μήντια. Θα δώσει ώθηση σε νωπές ευρωπαϊκές ιδέες, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σε παγκόσμιους οργανισμούς να δραστηριοποιηθούν στην Ευρώπη. Τέλος, η wikileaks έχει εξειδικευτεί στην προστασία των πληροφοριοδοτών και στην προώθηση των δικαιωμάτων του ελεύθερου λόγου. Όχι μόνο μιλώντας για καταχρήσεις αλλά και με πράξεις ενισχύοντας την πράξη με το έργο, με αυτά που πράγματι κάνουμε. Κανένα κράτος, κανένα κατεστημένο, δε θα στηρίξει αυτούς που το επικρίνουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα της δομής των κρατών εθνών που συναπαρτίζονται από διάφορες ομάδες εξουσίας, είτε είναι ο στρατός είτε βιομηχανικοί όμιλοι είτε πολιτικές τάξεις. Κανένα κράτος έθνος ίσως δεν έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει τους νόμους του πάνω στην ελευθερία του λόγου και αυτό αφορά και τα κράτη μέλη της ΕΕ. Όμως το κενό μπορεί να καλυφθεί από άλλες χώρες μέσα στην Ένωση και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όταν δηλαδή εμφανίζεται κάποια υπερβολή λογοκρισίας, ή δίωξη κάποιου πληροφοριοδότη ή εκδότη σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα και αυτή είναι η προσπάθεια του Wikileaks, να δώσει άσυλο σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους προσφέρει πρόσβαση σε οργανισμούς όπως η ECHR του Συμβουλίου της Ευρώπης, και παράγοντας μια ευρωπαϊκή νομοθεσία που μπορεί να χρησιμεύσει ως κατευθυντήριο μέσο ή και μέσο επιβολής καμιά φορά και από ένα κράτος μέλος σε άλλο, για να μειώσουν τις ακραίες αντιδράσεις του κατεστημένου απέναντι στα δημοσιεύματα. Είναι σημαντικό το έργο αυτό, για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για την Ευρώπη, για να διατηρήσει την έννοια της πολιτικής νομιμοποίησης και κάτι που πολλοί εκδότες, αυτοί οι ζωντανοί νέοι εκδότες που αναφύονται μέσα από το διαδίκτυο θα το στηρίξουν αυτό και μαζί με αυτό και μια ανανέωση του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτισμού.

Υπάρχει μια μακρά ιστορία στις ΗΠΑ για κατάχρηση της νομοθεσίας για την προστασία των εμπορικών μυστικών για αύξηση του κόστους δημοσίευσης τέτοιων πληροφοριών. Όταν μιλάμε για νόμους που επηρεάζουν αυτούς που δημοσιεύουν πληροφορίες και φυσικά τώρα με τα μέσα κοινωνική δικτύωσης αυτό μας επηρεάζει όλους, δε μιλάμε αν μπορεί κανείς να κερδίσει μια δικαστική διαμάχη αν φτάσει μέχρι το ανώτατο δικαστήριο. Το θέμα είναι πόσο ένας πλούσιος ολιγάρχης ή μια εταιρία επιβαρύνουν οικονομικά αυτούς που δημοσιεύουν υλικό γι αυτούς καταχρώμενοι τη διαδικασία χρησιμοποιώντας παραθυράκια όπως η νομοθεσία για τα εμπορικά μυστικά βάσει της οποίας τους υποχρεώνουν να πληρώσουν πολλά δικαστικά έξοδα. Η εμπειρία από τις ΗΠΑ είναι καταστροφική. Η νομοθεσία για τα εμπορικά μυστικά χρησιμοποιείται για να επιβαρύνει οικονομικά όσους δημοσιεύουν απόρρητες εσωτερικές αλληλογραφίες, όπως έγινε και με τα Panama papers. Η κατάσταση είναι ήδη πολύ κακή και ένας από τους συνεργάτες μας ο SE, στη Γερμανία, που βρήκε πρόσβαση στα έγγραφα του Παναμά, πόσα έγγραφα δημοσίευσαν; Κανένα. Ποιος ο λόγος; Φοβήθηκαν το δικαστικό κόστος. Ένας δυνατός εκδοτικός οίκος στη Γερμανία που θέλει να δημοσιεύσει τέτοιες πληροφορίες, δεν είναι σε θέση να δημοσιεύσει ούτε ένα έγγραφο.

Μπορείτε πάντα να στέλνετε ερωτήσεις μέσω twitter με το #AlternativeMedia. Έχουμε μια ερώτηση από τη Τσιάρα Πιότο που ρωτά τον Ασάνζ, εάν στην εποχή των πληροφοριοδοτών και των Wikileaks εξακολουθεί να υπάρχει η ανάγκη των ερευνητικών δημοσιογράφων και ποιος είναι ο ρόλος τους.

Εγώ έχω εργαστεί με πολύ καλούς τέτοιους δημοσιογράφους πάνω από είκοσι χρόνια και σε δημοσιεύσεις μας ενώσαμε εκατόν δέκα οργανισμούς ΜΜΕ και κάποιους πολύ καλούς δημοσιογράφους αλλά θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρος γενικά ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να εκτελεί κατά εξουσιοδότηση πολιτικές ατζέντες. Βέβαια υπάρχουν διαφορετικές νοοτροπίες και κοινωνικές τάξεις και δε σημαίνει ότι καταφέρνουν ευφυώς να εκτελέσουν αυτά τα πολιτικά συμφέροντα, γιατί κάποιοι έχουν και τοπικά συμφέροντα ή ταξικά συμφέροντα. Θα ήθελα να σας πω ποιο είναι επόμενο σημαντικό συμβάν, ο ΟΗΕ θα εξετάσει την έφεση του Ηνωμένου Βασιλείου για την απόφασή του στις επόμενες δύο εβδομάδες για να δεί αν είναι αποδεκτή, στις ΗΠΑ έχουμε την ποινική διαδικασία, το ένταλμα σύλληψης στη Σουηδία, στην Αίγυπτο, για κάποιες δημοσιεύσεις στη Σαουδική Αραβία, και ούτω καθεξής αλλά πάντως είναι πολιτικό το ζήτημα όπως και πολλά άλλα. Και όταν έχουμε χοντρά πολιτικά παιχνίδια τότε ο νόμος παραμερίζεται λόγω πολιτικών επιταγών και είναι σημαντικό να έχουμε πολιτικές ανακούφισης ώστε τα κράτη να σώσουν τη φήμη τους με την υπερίσχυση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου ή της πολιτικής άλλων κρατών για το άσυλο.

Θα ήθελα να πάρω ένα πολύ σοβαρό παράδειγμα που αφορά τους Κούρδους, την Τουρκία, τον Ομπάμα και τον διαχωρισμό εξουσιών στις σκανδιναβικές χώρες. Το RGTB ήταν το μεγαλύτερο κουρδικό κανάλι, φυσικά δεν μπορούσε να εκπέμπει από την Τουρκία, ούτε στις κουρδόφωνες περιοχές στη Συρία στο Ιράκ και εξέπεμπε από τη Δανία. Τώρα η Τουρκία είπε, επειδή οι ΗΠΑ ζήτησαν από τον Ρασμούσεν να αναλάβει το ΝΑΤΟ, τον πρώην πρωθυπουργό της Δανίας, είπαν ότι θα έθεταν βέτο εκτός αν η Δανία σταματούσε την αναμετάδοση του RGTV. Τα δικαστήρια στη Δανία εξέτασαν δύο φορές την περίπτωση και διαπίστωσαν ότι δεν παραβιάζεται καμιά νομοθεσία, είναι ένας κανονικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, που αναμεταδίδει στα κουρδικά, δεν προωθούσε την τρομοκρατία, δεν είχε σχέσεις με το PKK και ούτω καθεξής. Παρόλα αυτά, η υπηρεσία μυστικών υπηρεσιών της Δανίας και η εισαγγελία πήγαν στην αμερικανική πρεσβεία και έκαναν μια συμφωνία την οποία όπως είδαμε στα τηλεγραφήματα υπέγραψε και ο Ομπάμα, για να καταστρέψουν νομικά το μεγαλύτερο κουρδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα το μεγαλύτερο κανάλι ανά τον κόσμο για μια ολόκληρη γλώσσα, για να περιθωριοποιήσουν τον Κουρδικό λαό. Ουσιαστικά, ο πρώην πρωθυπουργός, το ΝΑΤΟ, ο Ομπάμα και η Τουρκία εξαγόρασαν την εισαγγελία και τις μυστικές υπηρεσίες και τα κατάφεραν να αναστείλουν την άδεια λειτουργίας του καναλιού που κάνει έφεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όπου υπάρχουν αυτά τα έγγραφα ως πειστήρια. Δε βρήκα εγώ αυτά τα έγγραφα και τα δημοσίευσα στη συνέχεια, αυτά προέκυψαν διότι καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι τα ιστορικά αρχεία. Μόλις ανοίξουν τα αρχεία αυτά, θα έχουν πρόσβαση και Κούρδοι συντάκτες που δέχονται λογοκρισία, που σίγουρα δε τους θεωρούσαμε ως εκδότες και αυτό είναι το μοντέλο του wikileaks, να έχει τη μεγαλύτερη προσοχή του τύπου από αποκλειστικότητες που δε διαρκούν πολύ και μετά να ανοίξει τα ιστορικά αρχεία για το κοινό. Όπως είπα, ο μεγάλος φόβος για τη δημοσίευση, έκανε το SE τον μεγαλύτερο εκδότη πίσω από τα Panama papers, να μη δημοσιεύσει κανένα από τα έγγραφα του Παναμά. Τέτοιες αποκαλύψεις δε θα συμβούν, λόγω του φόβου μη δημοσιευτούν τα αρχεία. Τα αρχεία χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για να αποκαλυφθεί ότι ο Γερμανός πολίτης Ελμάσρι είχε απηχθεί από τη CIA και σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις και ακαδημαϊκές εργασίες. Γιατί λοιπόν αυτό το νέο μέσο που διαθέτουμε να περιορίζεται στη μορφή του από το αριθμό των λέξεων που χωρούν σε μια δημοσίευση, η αξία τέτοιων αποκαλύψεων βρίσκεται στα ιστορικά αρχεία. Όπως οι φάκελοι της Στάζι, έχουν αξία ως αρχεία. Αυτή τη στιγμή παράγονται τα ιστορικά αρχεία, τώρα και όχι πριν από πενήντα χρόνια, και αν τα δημοσιεύσουμε τώρα θα έχουμε τέτοια αποτελέσματα που χρειαζόμαστε σε μεγάλη κλίμακα, γιατί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ μεγάλα και η ευρωπαϊκή οικονομία των ΜΜΕ δεν είναι πολύ μεγάλη για να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα. Όλοι πρέπει να συμβάλλουν, ο καθένας με τη δική του δράση. Μικρές εταιρίες ή μεμονομένα άτομα. Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε τη διαφάνεια και τα WikiLeaks με το μοντέλο δημοσίευσής τους ενισχύουν τη διαφάνεια. Και το ίδιο πρέπει να κάνει η ΕΕ με έγγραφα κοινοποίησης όπως η ΤΤΙΡ, με τις εσωτερικές αλληλογραφίες και πρακτικές.


(Visited 58 times, 1 visits today)

Read more:
Κούλογλου στην ΕΤ3: Η δουλειά της Αριστεράς είναι να καλυτερεύσει τη ζωή των ανθρώπων

Συνέντευξη στην εκπομπή της ΕΤ3 "Απέναντι" και στον δημοσιογράφο Χρήστο Γιαννούλη, στο περιθώριο της ημερίδας για τη Στήριξη της Νεανικής...

Close