Πρωτοσέλιδο δημοσίευμα στο ΕΘΝΟΣ για την εκδήλωση-πρωτοβουλία του Στέλιου Κούλογλου για τους Έλληνες ήρωες του προσφυγικού
Κάτοικοι των ελληνικών νησιών που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης και δίδαξαν αλληλεγγύη.
Πολίτες και εκπρόσωποι συλλογικοτήτων που έμπρακτα καλωσόρισαν τους πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα. «Μικροί ήρωες» που έβγαλαν ασπροπρόσωπη την Ευρώπη…
Η νοσοκόμα από τη Σάμο Ιοκάστη Νικολαΐδου, ο ψαράς από τη Λέσβο Θανάσης Μαρμαρινός, ο Γιώργος Φλώρος από την ομάδα παντομίμας των Ιωαννίνων «Καραβάνι της Χαράς» και ο Σωτήρης Παλάσκας, καθηγητής της κινηματογραφικής ομάδας του Εσπερινού Γυμνασίου-Λυκείου της Κω που δημιούργησε μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Fortress Europe» για την Ευρώπη-φρούριο ταξίδεψαν στις Βρυξέλλες για να παραστούν στην ειδική τελετή «Solidarity in Αction», που διοργάνωσε προς τιμήν τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Ομάδα της Ευρωαριστεράς ύστερα από πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου.
Στην ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε χθες στο Ευρωκοινοβούλιο και προχθές στη φιλόξενη στέγη της ελληνικής κοινότητας στο Σεν Ζιλ Βρυξελλών, οι τέσσερις νησιώτες, καθώς και μέλη από συλλογικότητες της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και άλλων περιοχών, που έδρασαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας έως την Ειδομένη, παρουσίασαν τη δράση τους.
Ιοκάστη Νικολαΐδου, η μαμά από τη Σάμο: Στην αρχή κάποιοι έφευγαν νηστικοί και αυτό με διέλυε
«Δεν είμαι τίποτα ιδιαίτερο. Μια μαμά είμαι που ξέρει να μαγειρεύει. Απλώς αντί να μαγειρέψω μόνο για τα δικά μου παιδιά, έφτασα να κάνω με άλλες μαμάδες περίπου 5.000 μερίδες για τους πρόσφυγες που έφταναν στη Σάμο». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την αυτοπαρουσίασή της η Ιοκάστη Νικολαΐδου – Κωνσταντούρου στην αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου. Νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Σάμου, με σύζυγο πυροσβέστη και τέσσερα παιδιά, η Ιοκάστη βρήκε τον χρόνο να οργανώσει τα μέλη του Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αναπτυξιακή Υστέρηση Σάμου «Μέλισσα», τον οποίο άλλωστε έχει ιδρύσει. «Ηρθε μια μέρα ο άντρας μου δακρυσμένος. Ελα να δεις, μου είπε. Ηρθαν άνθρωποι, μωρά, βρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, δεν έχουν να φάνε. Πήγα και τους είδα. Σπάραξε η καρδιά μου. Αναρωτήθηκα τι μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω. Να μαγειρέψεις, μου είπε ο άντρας μου. Κι έτσι ξεκίνησα. Μάζεψα και τις μητέρες του συλλόγου και αρχίσαμε», διηγείται η Ιοκάστη.
Έβλεπες παιδιά με κομμένα χέρια
Από τις 4 η ώρα το πρωί, κάθε μέρα, οι εθελόντριες μαγείρευαν για να μεταφέρουν τις τεράστιες κατσαρόλες τους στα μέρη όπου φιλοξενούνταν πρόσφυγες, περίπου 25 χιλιόμετρα από το μέρος όπου ζούνε. «Αφιερωθήκαμε σ’ αυτό. Αλλά ζήσαμε και απίστευτες στιγμές. Να περιμένουν 1.500 άτομα στην ουρά, παιδιά, χήρες, χήροι, για ένα φαγητό. Στην αρχή δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε και κάποιοι έφευγαν νηστικοί. Με έσκιζε αυτό το πράγμα. Σιγά σιγά όμως βρήκαμε τρόπο να τους καλύπτουμε όλους. Εβλεπες παιδιά με κομμένα χέρια, χωρίς πόδια, θύματα πολέμου, έγκυες. Μπροστά σου!», μας λέει.
«Πολλές φορές σκεφτήκαμε να σταματήσουμε. Δεν ήταν όλοι στο νησί υπέρ της αλληλεγγύης. Εχουμε δεχθεί απίστευτο πόλεμο. Ομως έβλεπα τα μάτια των παιδιών και έλεγα »όχι», δεν θα τους κάνω το χατίρι. Τελικά, σταματήσαμε όταν ανέλαβε ο στρατός. Δεν χρειαζόμασταν πια. Δεν μπορώ να κρύψω ότι μου λείπει. Δεχθήκαμε ομαδική ψυχολογική υποστήριξη όταν έληξε όλο αυτό…», καταλήγει.
Θανάσης Μαρμαρινός, ο ψαράς από τη Λέσβο: Οι γονείς πέταγαν τα μωρά στο κατάστρωμα
Είναι από τη Σκάλα Συκαμιάς Λέσβου, ο Θανάσης Μαρμαρινός έφτασε στις Βρυξέλλες με… νεύρα. «Αφού χτίζουν φράχτες και θέλουν τους ανθρώπους να πνίγονται, εμένα τι με θέλουν εδώ; Αυτό σκεφτόμουν την ώρα που έμπαινα στο αεροπλάνο. Αλλά με κάλεσαν για να τα πω στους Ελληνες εδώ. Αυτό με κράτησε», μας εξομολογείται. Είναι ένας από τους ψαράδες που έχουν σώσει εκατοντάδες ζωές τον τελευταίο χρόνο στα ανοιχτά της Λέσβου. «Κάθε βάρκα έχει και μωρά. Πώς να τα αφήσεις αυτά τα μωράκια;», λέει αφοπλιστικά.
Οταν ξεκίνησε η προσφυγική κρίση, οι βάρκες έρχονταν βράδια και οι μόνοι που μπορούσαν να βρεθούν κοντά ήταν οι ψαράδες. «Ηταν ακόμη αρχή. Ούτε ΜΚΟ είχε έρθει, ούτε Frontex, ούτε κανείς. Εμείς, με τις ψαρόβαρκες μπορούσαμε να δούμε τι γίνεται. Η κατάσταση έγινε δραματική από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο πέρυσι. Κι όταν τους φέρναμε στη στεριά, μας αντιμετώπιζαν σαν να ήμασταν θεοί τους…», διηγείται ο ψαράς.
Από όλες τις διασώσεις, δύο δεν θα ξεχάσει ποτέ, λέει ο κύριος Θανάσης. «Βρήκα μια βάρκα, γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα. Είδα μια φορά το φως, μετά χάθηκε. Υπολόγισα και πήγα κοντά, τη βρήκα τελικά. Είχε 6-7 μποφόρ, έκανε κρύο. Από τη μία πλευρά, το σκάφος είχε ξεφουσκώσει. Από τα 14 άτομα, οι επτά ήταν ήδη μες στη θάλασα και προσπαθούσαν να κολυμπήσουν. Τους πήρα στη βάρκα – δεν θα τα κατάφερναν. Τους υπόλοιπους, τους είπα με τα λίγα αγγλικά να κρατούν τη βάρκα μου και έτσι τους έβγαλα στα ρηχά», θυμάται. «Το δεύτερο περιστατικό ήταν με τα παιδιά. Μωρά, από δυο μηνών μέχρι δυο χρονών. Τα κρατούσαν ψηλά για να μην κολυμπάνε στο νερό που είχε μπει στη βάρκα. Οταν πλησίασα, οι γονείς τους τα ?πέταγαν? πάνω στο κατάστρωμα για να γλιτώσουν. 19 παιδάκια. Μια εβδομάδα δεν μπορούσα να κοιμηθώ, είχα εφιάλτες, ότι πνίγονταν τα παιδιά και δεν μπορούσα να τα σώσω…», εξομολογείται.
Ο Θανάσης Μαρμαρινός, που δεν κατάφερε να διηγηθεί τις ιστορίες χωρίς να συγκινηθεί, κέρδισε και το πιο ηχηρό χειροκρότημα στις Βρυξέλλες…
Γιώργος Φλώρος, το Καραβάνι από τα Ιωάννινα: Σε κάθε χέρι με κρατούσαν πέντε παιδιά
Μια ομάδα καλλιτεχνών από τα Ιωάννινα, αλληλέγγυων στους πρόσφυγες, περιοδεύει σε προσφυγικούς καταυλισμούς, μοιράζοντας χαρά και λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς σε μικρούς και μεγάλους πρόσφυγες. Από τον Μάρτιο του 2016, «το Καραβάνι της Χαράς» έχει επισκεφθεί, μεταξύ άλλων, τα κέντρα υποδοχής των προσφύγων στην Κόνιτσα, στα Δολιανά, στη Φιλιππιάδα, στον Κατσικά και το ταξίδι συνεχίζεται.
Εκπροσωπώντας το Καραβάνι, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βρέθηκε ο Γιώργος Φλώρος. «Η ιδέα ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για τα προσφυγόπουλα στην Ελλάδα μου δημιουργήθηκε στη Σουηδία, όταν πριν από τρία χρόνια, επισκέφθηκα ένα κέντρο υποδοχής προσφύγων. Εκεί ανακάλυψα έκπληκτος ότι ακόμη και η λέξη Ελλάδα προκαλούσε τρόμο στα παιδάκια που συνάντησα. Οπως μου εξήγησαν, τα περισσότερα παιδιά κουβαλούν τραυματικές εμπειρίες από το πέρασμά τους από τη χώρα μας. Αυτή την εμπειρία την κουβαλούσα έκτοτε σαν βάρος και σαν προσωπική ευθύνη αποκατάστασης του στερεότυπου που είχε δημιουργηθεί στους πρόσφυγες για την Ελλάδα. Ετσι, όταν στα τέλη Φλεβάρη συζητούσαμε με φίλους καλλιτέχνες για το τι μπορούμε να κάνουμε για τους πρόσφυγες εδώ, δημιουργήθηκε η ιδέα μιας αλληλέγγυας ομάδας με καλλιτεχνική μορφή», εξήγησε στο «Εθνος».
Στην ομάδα συμμετέχουν ηθοποιοί, εικαστικοί, χορευτές, μουσικοί, παιδαγωγοί, κλόουν και εθελοντές που απλώς βοηθούν την προσπάθεια. «Κάθε επίσκεψή μας είναι γεμάτη από έντονες στιγμές. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που ανακάλυψα ότι σε κάθε μου χέρι θα μπορούσαν να με κρατάνε από 5 παιδιά, τα οποία με ακολουθούσαν σε κάθε μου βήμα. Οπως ακόμη δεν θα ξεχάσω την υπέροχη φωνή μιας16χρονης Σύριας από το Κομπάνι που τραγουδούσε μαζί μας».
Σωτήριος Παλάσκας, ο καθηγητής – σκηνοθέτης από την Κω: Με την ταινία οι μαθητές άλλαξαν στάση
Είναι από τις Σέρρες, αλλά διδάσκει στο Εσπερινό Γυμνάσιο-Λύκειο της Κω για τα τελευταία έξι χρόνια. Εχοντας αποφοιτήσει από το αντίστοιχο τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο Σωτήρης Παλάσκας δημιούργησε στο σχολείο του μια κινηματογραφική ομάδα. Φέτος, το θέμα της ταινίας που ολοκληρώθηκε έχει σχέση με το Προσφυγικό – πώς άλλωστε όχι, όταν στην Κω έχουν φτάσει παραπάνω από 100.000 πρόσφυγες. «Αυτό που με χαροποίησε είναι ότι οι μαθητές μέσα από την ταινία άλλαξαν στάση για το Προσφυγικό. Το έψαξαν καλύτερα, μπήκαν πιο πολύ στην ουσία. Να σκεφτείτε, μία από τις μαθήτριές μου είχε ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Σε ένα γύρισμα, όταν φορούσε σωσίβιο και κανείς δεν γυρνούσε να την κοιτάξει μήπως θέλει βοήθεια, γύρισε και μου είπε: τώρα τους καταλαβαίνω τους πρόσφυγες, πώς νιώθουν, όταν κανείς δεν ενδιαφέρεται…», είπε ο δραστήριος φιλόλογος.
Η ταινία αφορά στο «οχυρό Ευρώπη» και είναι περισσότερο αφαιρετική και συμβολική. Πρόσφατα, βραβεύτηκε με το 2ο βραβείο καλύτερης ταινίας στον 2ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους «Ενας πλανήτης, μια ευκαιρία». «Τον Αύγουστο του 2015, ενώ το νησί κατακλυζόταν από χιλιάδες πρόσφυγες, η δημοτική Αρχή επέλεξε τη συγκεκριμένη στιγμή για να τοποθετήσει σε κεντρικό σημείο της πόλης το άγαλμα που εμφανίζεται στην αρχή και στο τέλος της ταινίας, την Αρπαγή της Ευρώπης. Ο μύθος ενέπνευσε την ομάδα και αποφασίστηκε τελικά η ταινία να χτιστεί γύρω από τον συγκεκριμένο συμβολισμό», εξηγεί ο Σωτήρης Παλάσκας. Η ταινία έχει ξεπεράσει τις 50.000 προβολές στο youtube.
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ
Πηγή: Έθνος