Το 1978, στη διαβόητη Σχολή του Ναυτικού στο Μπουένος Άιρες, τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζονταν κάλυπταν οι επευφημίες από τη νίκη της Αργεντινής στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η χούντα είχε απόλυτη ανάγκη μια νίκη στο ποδόσφαιρο και για αυτό είχε κάνει τα πάντα για να προκριθεί στον τελικό του Μπουένος Άιρες, μετά έναν αγώνα που όλα δείχνουν ότι ήταν στημένος και ο Κίσσινγκερ είχε βάλει το δαχτυλάκι του.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν τότε μικρός για να παίζει στην εθνική ομάδα. Αλλά η ένταξή του στην αριστερά τα επόμενα χρόνια, η απέχθειά του για τους φασίστες και τις ΗΠΑ που συνεργάζονταν μαζί τους, έχει ασφαλώς να κάνει με αυτά τα πέτρινα χρόνια στην ιστορία της χώρας του, όταν το άθλημα που αγάπησε χρησιμοποιήθηκε προπαγανδιστικά από ένα από τα πιο βάρβαρα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής.
Οι βασανιστές όχι μόνο δολοφονούσαν τις γυναίκες και τους άνδρες της αντίστασης, αφού τους βασάνιζαν, αλλά όσοι δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά, υιοθετούσαν τα παιδιά των θυμάτων τους, αφού πρώτα τους αναισθητοποιούσαν κι ύστερα τους φόρτωναν σε ελικόπτερα και τους πέταγαν στον ποτάμο Ρίο ντε Λα Πλάτα. Οι Μητέρες της Πλατείας του Μαΐου είναι ένα κίνημα που γεννήθηκε από Αργεντίνες γυναίκες στην προσπάθειά τους να βρουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τους 30.000 (τριάντα χιλιάδες) νέους και νέες που «εξαφανίστηκαν» στη διάρκεια του «βρώμικου πολέμου» της Αργεντινής (1976-1983). Χάρις στην αξεπέραστη, μοναδική δράση των Μητέρων, πολλά παιδιά έμαθαν μετά από χρόνια την αλήθεια και συνάντησαν τις πραγματικές γιαγιάδες και τους παπούδες τους.
Δυο τέτοια παιδιά είναι και η Βικτώρια Μοντενέρο και ο Πάμπλο Μιράντα. Σε ένα ταξίδι πριν μας το απαγορεύσει η πανδημία και το lockdown, τους συνάντησα στην πρώην Σχολή του Ναυτικού στο Μπουένος Αίρες, που είναι τώρα Μουσείο για την αντίσταση και την ελευθερία και μαγνητοσκόπησα τις ιστορίες τους. Η απώλεια αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου, του Ντιέγκο Μαραντόνα, είναι η αφρομή για την παρουσίαση μιας υπόθεσης που παραμένει επίκαιρη στην Αργεντινή. Ακόμη και σήμερα εκδικάζονται παρόμοιες υποθέσεις και πολλοί δολοφόνοι-απαγωγείς δικάζονται και φυλακίζονται.
Η Βικτώρια Μοντενέρο μεγάλωσε με δυο γονείς που θεωρούσε τους βιολογικούς της γονείς. Όμως αρκετά χρόνια αργότερα, μια καταγγελία ενός γείτονα τους στις Μητέρες της Πλατείας του Μαΐου, προκάλεσε μια δικαστική έρευνα, που απέδειξε ότι οι γονείς της δεν ήταν το ζεύγος Τέτσλαφ, που την είχε μεγαλώσει. Ο Τέτσλαφ ήταν συνταγματάρχης των μυστικών υπηρεσιών και ήταν αυτός που είχε εκτελέσει τον πατέρα της. Το βράδυ της εκτέλεσης γύρισε στο σπίτι με τη μικρή Βικτώρια, που μέχρι να βρει την πραγματική της ταυτότητα άκουγε στο όνομα Μαρία ντελ Σολ.
Ο θετός της πατέρας της έλεγε πως την ημέρα που γεννήθηκε (στην πραγματικότητα ήταν η ημέρα που την απήγαγαν) είχε εξοντώσει έναν εχθρό. Έναν τρομοκράτη. Την είχαν στείλει μάλιστα σε ένα σχολείο μαζί με άλλα παιδιά σαν και εκείνη, όπου έπαιρναν εκπαίδευση “ώστε να μην καταλήξουν σαν και εκείνους” (στην πραγματικότητα δηλαδή σαν γονείς τους). Για χρόνια η “Μαρία” πίστευε ότι οι μητέρες της πλατείας ήταν με το μέρος των τρομοκρατών. Μέχρι που έμαθε την αλήθεια. Σήμερα είναι εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος με την Αριστερά, στο Μπουένος Αιρες.
Ο Πάμπλο απήχθη σε πολύ μικρή ηλικία και ανατράφηκε από μια μεσοαστική οικογένεια της Αργεντινής. Μέχρι και τα 21 του χρόνια πίστευε ότι οι θετοί του γονείς τον είχαν υιοθετήσει νόμιμα. Τότε, όμως, άρχισε να έχει την περιέργεια να αναζητήσει τους πραγματικούς του γονείς, ενώ κάποιοι γνωστοί του του μίλησαν για τις Μητέρες της Πλατείας. Μιλώντας σχετικά στη θετή του μητέρα, εκείνη τον παρακάλεσε να μην ψάξει την υπόθεση, γιατί μπορεί να είχαν δικαστικές περιπέτειες και να φυλακίζονταν.
Ο Πάμπλο βρέθηκε σε ένα μεγάλο δίλημμα, αλλά όπως εξηγεί στη συνέντευξή του που ακολουθεί, προχώρησε στο τεστ DNA και βρήκε την πραγματική του οικογένεια. Οι σοροί των γονιών του δεν έχουν βρεθεί ακόμη και τους αναζητεί. Βρήκε όμως τη γιαγιά του, θείους και ξαδέλφια. Οι θετοί γονείς του καταδικάστηκαν σε 8 χρόνια φυλάκισης. Ο ίδιος καλεί και άλλους νέους να αναζητήσουν τις πραγματικές οικογένειες τους, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να έχει μια τέτοια διαπίστωση δεκαετίες μετά.
