Ο κ. Μητσοτάκης διακηρύττει ότι θέλει να διεκδικήσει από την αριστερά την «ιδεολογική ηγεμονία ». Στην ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ και στο «ακραίο κέντρο», μια ομάδα κεντρώων και πρώην κεντροαριστερών που είναι φανατικότεροι των νεοδημοκρατών, έχει γίνει έμμονη ιδέα. Μόλις χθες, ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης παραπονιόταν στο twitter επειδή «η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στην μεταπολίτευση δεν έχει επιτρέψει να τιμήσουμε, όπως τους αξίζει, αυτούς που πολέμησαν στο Σύνταγμα της Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη».
Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ ξέχασε να προσθέσει ότι πέρα από τους Χωροφύλακες(της κατοχικής κυβέρνησης) η πλειοψηφία αυτών «που πολέμησαν» είχε συνεργαστεί με τους κατακτητές και τις ελληνικές κυβερνήσεις- ανδρείκελα. Επειδή εξειδικεύεται στην ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, αυτή η ιστορική λεπτομέρεια μπορεί να του ξεφεύγει.
Το ενδιαφέρον είναι ότι την υπόθεση έχει προσωπικά αναλάβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Στα τέλη Οκτωβρίου δήλωνε στη Βουλή ότι «στην Εθνική Αντίσταση πολέμησε όλος ο ελληνικός λαός(άραγε και οι ταγματασφαλίτες; ΣΚ) και κάποια στιγμή αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναγνωριστεί. Δεν αποτελεί προνόμιο, η Εθνική Αντίσταση, της Αριστεράς». Δεκαπέντε μέρες αργότερα επανερχόταν με αφορμή την 17η Νοέμβρη: « Πολίτες όλων των παρατάξεων συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο. Σας τα είπα και για την Εθνική Αντίσταση τις προάλλες. Θα τα ακούσετε και για το Πολυτεχνείο».
Στις δεκαετίες μέχρι τη χούντα του 1967 (όταν αναγνωρίστηκαν ως αντιστασιακοί οι ταγματασφαλίτες και πήραν μάλιστα και σύνταξη) η φράση « εθνική αντίσταση » ήταν απαγορευμένη. Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά. Όταν το 1982, με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, οι βουλευτές της ΝΔ αποχώρησαν από την αίθουσα καταγγέλλοντας την παραχάραξη της ιστορίας. Αν ο κ. Μητσοτάκης θέλει να δείξει ότι η παράταξή του τιμά την Εθνική Αντίσταση, δεν θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί από αυτό το τεράστιο, ιστορικό λάθος;
Φυσικά στην Αντίσταση κατά των Γερμανών συμμετείχαν και δεξιοί, ενώ οι περισσότεροι από τους τελευταίους ήταν αντίθετοι με την δικτατορία των συνταγματαρχών. Ιδίως την τελευταία περίοδο, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήρε θέση εναντίον της χούντας. Αλλά το Πολυτεχνείο ήταν δημιούργημα της αριστεράς. Αντιγράφω από το βιβλίο μου «Μαρτυρίες για τη δικτατορία και την αντίσταση», την κατάθεση του Χρήστου Λάζου, από τη Συντονιστική επιτροπή του Πολυτεχνείου:
« Κάποια στιγμή το απόγευμα της Παρασκευής ήρθε μία πληροφορία από τον (δημοσιογράφο) Μηνά Παπάζογλου, ότι ο Μαύρος και ο Κανελλόπουλος ετοιμάζουν κάποιο διάβημα. Αυτοί είχαν οργανώσει τότε ένα μέτωπο συντηρητικών και κεντρώων πολιτικών δυνάμεων εναντίον της δικτατορίας. Στείλαμε, λοιπόν, ένα μήνυμα στην ομάδα Κανελλόπουλου – Μαύρου, ζητώντας να διευρυνθεί το σχήμα, συμπεριλαμβάνοντας τον Ηλία Ηλιού από την Αριστερά και με στόχο να συσταθεί μια προσωρινή κυβέρνηση που θα διεξάγει ελεύθερες εκλογές. Η απάντηση που πήραμε ήταν αρνητική. Υπήρχε δισταγμός και φόβος να αναλάβουν ευθέως μια διαδικασία που θα τους ταύτιζε με ένα μαζικό κίνημα το οποίο δεν ήλεγχαν.. Οι πολιτικοί θεωρούσαν ότι αφού το καθεστώς καταρρέει, θα πρέπει να διαπραγματευθούν τη διαδοχή ελεύθεροι από τυχόν δεσμεύσεις που θα μπορούσαν να προκύψουν από την ταύτισή τους με την εξέγερση και τους φοιτητές ».
Ξαναγυρίζοντας στο σήμερα, το πρόβλημα με τον κ. Μητσοτάκη είναι ότι η ιδεολογική ηγεμονία, προϋποθέτει και κάποια διαπάλη ιδεών. Τόσο στην επέτειο του Πολυτεχνείου όσο και χθες σε αυτήν για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, θέματα τα οποία ευαισθητοποιούν και μεγάλες μερίδες νέων, η κυβέρνηση δεν επιστράτευσε καμία ιδέα, εκτός εάν θεωρεί ιδέα την Αστυνομία. Αυτό μάλλον θυμίζει Τραμπ, Ορμπαν ή Μπολσονάρο, των οποίων η ισχύς στηρίχθηκε και στηρίζεται στην παραπλάνηση, τη δημαγωγία και συχνά στην ωμή βία.
Η σκληρή στάση της κυβέρνησης δεν είναι τυχαία. Οι δημοσκοπήσεις που έχει στην κατοχή της δείχνουν ότι τα 2/3 περίπου των ερωτώμενων συμφωνούν, λόγω πανδημίας, με την απαγόρευση των επετειακών εκδηλώσεων. Ακόμη και με το ακραίο μέτρο της απαγόρευσης των συναθροίσεων πάνω από τρία άτομα. Στους συντηρητικούς ψηφοφόρους και τις μεγάλες ηλικίες, τα ποσοστά είναι ακόμη μεγαλύτερα.
Η επιστράτευση των ΜΑΤ, δυο φορές σε 20 μέρες, δίνει λοιπόν δημοσκοπικούς πόντους στην κυβέρνηση. Αλλά ούτε την ιστορική αντιπαράθεση για το Πολυτεχνείο βοηθά, ούτε τους νέους συσπειρώνει, πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχθεί η κατάκτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας. Προφανώς, ο κ. Μητσοτάκης την έχει μπερδέψει, με τις δημοσκοπήσεις και το ξύλο.
