Όταν ο Χρήστος Παππάς γλίστρησε από τα χέρια των αρχών τον Οκτώβριο, οι υπεύθυνοι στην ηγεσία της Αστυνομίας θα έπρεπε να παραιτηθούν. Και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη να κάνει το ίδιο, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη. Δεν έγινε τίποτα παρόμοιο, γιατί τα ΜΜΕ που διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα υποβάθμισαν τις κυβερνητικές ευθύνες.
Ακόμη και ο συνδικαλιστής της Αστυνομίας, που μας είχε διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση στο δισεκατομμύριο να ξεφύγει ένας από τους υπόδικους Χρυσαυγίτες, συνέχισε να σουλατσάρει ανενόχλητος στα κανάλια, δίνοντας και χρήσιμες οδηγίες: πώς να σκοτώσετε τη γυναίκα σας και να βγείτε σύντομα από τη φυλακή.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κ. Χρυσοχοίδης παρουσίασε, σε προχθεσινή συνέντευξη τύπου, τη διόρθωση αυτού του φιάσκου, ως «σημαντική επιτυχία της ΕΛΑΣ». Λες και η αναστάτωση στη χώρα επί 9 μήνες, ο διεθνής εξευτελισμός, η σπατάλη επιπλέον δυνάμεων για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του Παππά, ακόμη και το γεγονός της μείωσης του κύρους -της δικής του- Αστυνομίας, δεν συνέβησαν ποτέ. Είναι σαν τον πυρομανή που βάζει φωτιά στο σπίτι και ύστερα αυτό-συγχαίρεται, γιατί έσβησε τη φωτιά!
Το «σύνδρομο του πυρομανή» ξεδιπλώθηκε πλήρως προχθές, γιατί ο ίδιος υπουργός αποκάλεσε τη σύλληψη του φυγά Χρυσαυγίτη απλώς ως την τέταρτη επιτυχία της Αστυνομίας το τελευταίο 15ήμερο. Είχαν προηγηθεί, εξήγησε, αρχικά η εξιχνίαση του εγκλήματος στα Γλυκά Νερά (όπου ο δολοφόνος τριγύριζε στα πόδια της αστυνομίας που είχε επικηρύξει τους δράστες και βασάνιζε έναν αθώο για να ομολογήσει).
Μετά ήταν η εξιχνίαση του εγκλήματος στη Ζάκυνθο (όπου είχαν σκοτώσει πριν ένα χρόνο και τη γυναίκα του θύματος, χωρίς η αστυνομία να δράσει αποτελεσματικά). Ακολούθησαν ο εντοπισμός των κλεμμένων από την Εθνική Πινακοθήκη και τέλος ο Παππάς. Αναρωτιέμαι γιατί δεν συμπεριέλαβε και τη σύλληψη Φουρθιώτη. Μάλλον μιλούσε για τις τελευταίες επιτυχίες ..
Για την ακρίβεια, τουλάχιστον οι δύο από αυτές, έχουν ένα κοινό σημείο: ξέρουμε λίγα πράγματα για τα πραγματικά γεγονότα. Για την υπόθεση της Πινακοθήκης, η ιστορία που σερβιρίστηκε στην κοινή γνώμη- του φιλότεχνου ελαιοχρωματιστή, που για κάποιο περίεργο λόγο έριξε τα κλεμμένα σε μια ρεματιά- είναι για μικρά παιδιά. Για δε τη σύλληψη του Παππά, είχε προηγηθεί πλούσιο παρασκήνιο, στη διάρκεια του οποίου κρατικός παράγοντας σύστηνε στον υπο-Φύρερ να παραδοθεί, ώστε να συνεκτιμηθεί αυτό από τη Δικαιοσύνη.
Το σημαντικότερο, δεν ξέρουμε πώς η Αστυνομία εντόπισε το σπίτι του Ζωγράφου. Πιθανόν η πληροφόρηση να έχει να κάνει με τις αντιθέσεις στους κόλπους των Χρυσαυγιτών, προκαλεί άλλωστε ερωτηματικά το γεγονός ότι ο Παππάς ζήτησε να μην φυλακιστεί στο Δομοκό, όπου βρίσκεται η υπόλοιπη νεοναζιστική ηγεσία.
Αυτό που μοιάζει σίγουρο, είναι ότι τα κλεμμένα έργα ζωγραφικής και ο Παππάς, συνδέονται μεταξύ τους. Η πτώση του πίνακα του Πικάσο στη συνέντευξη τύπου είχε προκαλέσει εγχώριο και διεθνές μπουχαχά. Η Αστυνομία χρειαζόταν μία κίνηση, για να στρέψει τη συζήτηση αλλού και να διορθώσει την εικόνα της. Και το κατάφερε, κάνοντας το ίδιο βράδυ έφοδο στο σπίτι όπου κρυβόταν ο Παππάς και το οποίο παρακολουθούσε επί μέρες.
Παρότι ο Παππάς δεν έπρεπε να το είχε σκάσει ποτέ-και δεν ξέρουμε ακόμη ούτε πώς και γιατί, ούτε αν έχουν αναζητηθεί ευθύνες- η σύλληψη του Παππά πιστώνεται στην ελληνική Αστυνομία. Αλλά και ο Πικάσο με τον πίνακα του, μάλλον βοήθησε να επισπευθεί η επιχείρηση της σύλληψης και να είναι αποτελεσματική. Η αστυνομία δεν μπορούσε να αντέξει κι άλλη αποτυχία, αν ο φυγάς κατάφερνε να αποδράσει.
Κατά τα άλλα, τόσο για τα περιστατικά το βράδυ της Πέμπτης όσο και για τις άλλες υποθέσεις, τα ερωτήματα είναι πολλά. Και εξηγεί γιατί στη συνέντευξη τύπου, όπου απαρίθμησε τις τόσο μεγάλες επιτυχίες, ο υπουργός δεν δέχθηκε ερωτήσεις.
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr
