Ο Simon Gronowski, ενεργός δικηγόρος στα 91 του, είναι πιανίστας της τζαζ και πρόεδρος της Ένωσης Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος στο Βέλγιο. Την ερχόμενη Τρίτη, και με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μανώλη Γλέζου, ύστερα από πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Στέλιου Κούλογλου, θα πραγματοποιήσει μια συναυλία τζαζ στο ιστορικό Sounds Jazz Club στις Βρυξέλλες.
Στο Sounds Jazz Club, ωστόσο, πλέον δραστηριοποιείται και η συλλογικότητα Buen Vivir, που θέλει να μετατρέψει το ιστορικό μπαρ σ’ ένα πολυχώρο της Αριστεράς, όπου θα προάγονται και προετοιμάζονται δράσεις αλληλεγγύης. Με την ίδια αφορμή, λοιπόν, και την ίδια ημέρα, η Buen Vivir θα εγκαινιάσει στο χώρο του Sounds Jazz Club, μια αίθουσα με το όνομα του Μανώλη Γλέζου. Στα εγκαίνια, που θα προηγηθούν της συναυλίας του Simon Gronowski, θα είναι παρούσα και η σύντροφος του Μανώλη Γλέζου, Τζώρτζια Αργυροπούλου.
Για όσους κατοικούν στις Βρυξέλλες και θέλουν να παρευρεθούν στην συναυλία, είναι απαραίτητη η συμπλήρωση της φόρμας αυτής: https://forms.gle/
Σημειώνεται ότι την επόμενη ημέρα, Τετάρτη, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα γίνει η επίσημη τελετή ονοματοδοσίας της αίθουσας συνεδριάσεων της ευρωομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σε αίθουσα «Μανώλης Γλέζος».
Ποιος είναι ο Simon Gronowski
O Gronowski σε ηλικία 11 ετών γλίτωσε την ζωή του όταν η μητέρα του τον πέταξε από το βαγόνι νούμερο 20 του τρένου που θα τον πήγαινε στο Άουσβιτς. «Η πόρτα του βαγονιού, για λόγο άγνωστο μέχρι σήμερα σε μένα, δεν είχε κλειδώσει. Η μητέρα μου με πήγε στο άνοιγμα, με κατέβασε στο σκαλοπάτι του βαγονιού, με κράτησε από τους ώμους, μου ψιθύρισε ‘το τρένο πάει πολύ γρήγορα’ και ύστερα με έσπρωξε. Αφότου έπεσα στο έδαφος, το τρένο σταμάτησε. Περίμενα την μητέρα μου και την αδερφή μου να πηδήξουν πίσω μου. Όμως οι φρουροί άρχισαν να πυροβολούν προς το μέρος μου. Έτσι, μέσα στο σκοτάδι άρχισα να τρέχω προς τις Βρυξέλλες. Ήταν η τελευταία φορά που είδα την μητέρα μου και την αδερφή μου», μας λέει.
Φτάνοντας στις Βρυξέλλες, ο νεαρός Simon έζησε το υπόλοιπο του πολέμου κρυμμένος σε φιλική οικογένεια, αλλά σε διαφορετικό σπίτι από ό,τι κρυβόταν ο πατέρας του, Léon Gronowski. Τον είδε ελάχιστες φορές, πριν εκείνος πεθάνει το 1945.
Ο Simon Gronowski ξεκίνησε να παίζει πιάνο, επειδή το αγαπούσε η αδερφή του, η Ίτα. Κατά τη διάρκεια των lockdown της πανδημίας, άνοιγε το παράθυρό του και έπαιζε πιάνο για τη γειτονιά.
Πριν από μερικά χρόνια, συναντήθηκε με τον φρουρό του όταν ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Kazerne Dossin, έξω από τις Βρυξέλλες. Είχε πάρει την απόφαση να τον συγχωρέσει.
«Το μάθημα είναι ότι πρέπει να συγχωρείς (…) το θύμα όχι μόνο μπορεί να συγχωρήσει αλλά πρέπει να συγχωρήσει. Μόνο το ασυγχώρητο έγκλημα μπορεί να συγχωρεθεί. Όποιος ισχυρίζεται ότι είναι υπέρ της συγχώρεσης αλλά με εξαιρέσεις, είναι στην πραγματικότητα κατά της συγχώρεσης. (…) Τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον συγχώρεσα. (…) Δεν είχα ποτέ μίσος μέσα μου», δήλωσε αργότερα.
