Όσοι γνωρίζαμε τη λυσσαλέα και απεγνωσμένη μάχη που έδινε ο Αλέξανδρος με τον καρκίνο, πιστεύαμε ότι δεν μπορεί, θα γινόταν το θαύμα. Δεν μπορεί να λύγιζε αυτό το δίμετρο θηρίο με τα ατσάλινα χέρια και την αγνή ψυχή ενός παιδιού, που δεν έλεγε κακό λόγο για κανένα, που η σεμνότητα του ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τη δόξα και τα μετάλλια του.

Ο Κώστας Αρβανίτης, ο οποίος τον παρακολουθούσε από κοντά, μου έλεγε πριν λίγες μέρες πόσο η κατάσταση είχε χειροτερεύσει και πώς μια τελευταία ελπίδα ήταν κάποιες πειραματικές θεραπείες που είχε προσπαθήσει να τού βρει ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο ο Αλεξάνδρος δεν λησμόνησε, μέσα στους φρικτούς πόνους του, να ευχαριστήσει σε αυτόν τον συγκλονιστικό επικήδειο που έγραψε για τον εαυτό του: («για να διαβάζετε τώρα αυτήν τη δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά») :

«θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα».

Διαβάστε επίσης: Καρκίνωμα NUT: Η σπάνια μορφή καρκίνου με την οποία έδωσε μάχη ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης

Eίχαμε βρεθεί, ως συνυποψήφιοι, στις προεκλογικές περιοδείες για τις ευρωεκλογές του 2019. Μου είχε κάνει εντύπωση η απλότητα του. Καμία σχέση με βεντέτα, έτσι μάλλον πρέπει να είναι όλοι οι μεγάλοι αθλητές και άνθρωποι. «Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ «Γιατί σε εμένα»; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή», έγραψε στο αποχαιρετιστήριο του ένας άνθρωπος μόλις 43 ετών!

Κοίταγε να ρωτάει και να μαθαίνει, ρουφούσε το παραμικρό σαν να ήταν μικρό παιδί. Ηταν ένας από τους ανθρώπους που μιλάνε λίγο, αλλά όταν άνοιγε το στόμα του έλεγε κάτι σημαντικό και καθόλου βαρύγδουπο. Και εμείς που τον γνωρίσαμε, είπαμε «τι κρίμα», όταν δεν μπόρεσε να εκλεγεί. Θα είχε κοσμήσει το Ευρωκοινοβούλιο. Και ποιος ξέρει..

Διαβαστε επίσης: Οι μεγάλοι σταθμοί της αθλητικής πορείας του Νικολαϊδη – Η πιο συγκλονιστική στιγμή στην καριέρα του

Ανάμεσα στα δεκάδες άρθρα και αφιερώματα για τον αδόκητο για τους πολλούς θάνατο του, λίγα πράγματα θα βρείτε για τις ιδέες και την πολιτική του δράση. Τότε το 2019 στην προεκλογική εκστρατεία, στη Βόρεια Ελλάδα, είχαν σημειωθεί τραμπουκισμοί και επεισόδια σε βάρος των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της συμφωνίας των Πρεσπών.

Αυτός ο γίγαντας που θα μπορούσε να τους τρέψει τους 12 -γιατί τόσοι ήταν-σε φυγή, τους αντιμετώπιζε με θάρρος και ψυχραιμία, όπως είχε μάθει μετά από πολλά επεισόδια στον στίβο, τους αντιπάλους του. Τόσο ψύχραιμα όσο περιέγραφε τα γεγονότα δυο μέρες μετά, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη του στην ΕΡΤ.

Μπορεί κάποιοι από τους υποκριτές που χύνουν σήμερα κροκοδείλια δάκρυα για τον χαμό του, να φώναζαν, να επικροτούσαν ή να ανέχονταν όσους φώναζαν εναντίον του «τσεκούρια και φωτιά στα κόκκινα σκυλιά». “Η ζητούσαν να αλλάξει όνομα το αθλητικό κέντρο που φέρει το όνομα του.

«Η αλληλεγγύη είναι θέμα βολονταρισμού», απαντούσε σε όλους αυτούς σε μια ομιλία του στην ημερίδα της εφημερίδας Documento για τον ρατσισμό και την ακροδεξιά. «Δεν μπορείς να υποχρεώσεις κάποιον να δείξει αλληλεγγύη σε ανθρώπους και οικογένειες κυνηγημένους από τον πόλεμο και την καταστροφή, που άφησαν τα σπίτια τους, πήραν στην πλάτη κυριολεκτικά τα παιδιά τους, πλήρωσαν τις πενιχρές οικονομίες μιας ζωής για να περάσουν από τα σύνορα, μπήκαν σε καμιόνια με νεογέννητα μωρά, σε βυτία, σε φουσκωτές βάρκες, κολύμπησαν με σωσίβια, στέγνωσαν χωρίς πετσέτες

..Βρέθηκαν σε χώρες που δεν καταλαβαίνουν ούτε λέξη, περπάτησαν από την κάθε Θεσσαλονίκη μέχρι τις όποιες Σέρρες για να μπούνε σε καταυλισμό.. Αν με ρωτήσει κάποιος τι φοβάμαι για το αύριο του παιδιού μου, θα του απαντήσω ότι δεν με φοβίζει τόσο να μεγαλώσω το παιδί μου σε μια κοινωνία με παράτυπους μετανάστες, με παιδιά με μαθησιακά και νοητικά προβλήματα, ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους και διαφορετικούς ανθρώπους..

..Με φοβίζει όμως να μεγαλώσει ανάμεσα σε ρατσιστές, φοβικούς, εθνικιστές, με μίσος για τη διαφορετικότητα και μακριά από την αγάπη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Η μεγαλοσύνη, ο βαθύς ανθρωπισμός αυτού του σπάνιου ανθρώπου φάνηκε από την τελευταία του επιθυμία. Δεν ξέρω πολλούς αθλητές να δίνουν τα  Ολυμπιακά μετάλλια τους, γιατί «ήρθε η ώρα να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου».

Με δυό κουβέντες, τα είπε όλα:

«Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε».

Το αποτύπωμα το άφησε και με το παραπάνω. Θα τον θυμόμαστε πάντα.

 

Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr