Το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα θυμίζει ελληνικές φοιτητικές εκλογές. Το άλλοτε κραταιό και ιστορικό κόμμα έκανε Συνέδριο αυτή την εβδομάδα και την Πέμπτη το βράδυ ψήφισε για νέο ηγέτη. Μόνο που μετά τα μεσάνυχτα και οι δύο βασικοί υποψήφιοι για τη θέση του γραμματέα δήλωσαν νικητές με ανακοινώσεις τους στα ΜΜΕ. Ύστερα το ένα στρατόπεδο άρχισε να κατηγορεί το άλλο για νοθεία, λες και πρόκειται για τη ΔΑΠ και την ΚΝΕ.
Η αλήθεια είναι ότι η διαφορά μεταξύ των 2 υποψηφίων για την ηγεσία είναι οριακή. Η επίσημη ανακοίνωση του κόμματος δίνει στον Ολιβιέ Φόρ, τον απερχόμενο γραμματέα το 50,83 % των ψήφων και στον αντίπαλο του Νικολά Μάγιερ-Ροσινιόλ το 49,17%. Η διαμάχη συνεχίστηκε και το επόμενο 48ωρο και δεν είχε διευθετηθεί μέχρι αργά το βράδυ του Σαββάτου.
Ανεξάρτητα από την τελική της έκβαση, η διχοτόμηση ενός ήδη πολύ αποδυναμωμένου κόμματος
εκφράζει τα διλήμματα, και συχνά τα αδιέξοδα, πολλών μελών της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής οικογένειας. Ο Ολιβιέ Φορ τάσσεται υπέρ της συμμετοχής του κόμματος στον συνασπισμό της Αριστεράς, όπου κυρίαρχη θέση έχει η « Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν, ενώ ο αντίπαλός του υπέρ μιας αυτόνομης πορείας του κόμματος.
Διαβάστε επίσης: Γαλλικές εκλογές: Η μισή νίκη της Αριστεράς
Ο Φορ υποστηρίζει ότι χάρις στη συμφωνία που έκανε με το κόμμα του Μελανσόν στις βουλευτικές εκλογές του 2022, το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατάφερε να εκλέξει βουλευτές, κάτι που διαφορετικά θα ήταν αδύνατο. Αλλά ακόμη και αν τελικώς ξαναβρεθεί στο πόστο του γραμματέα, με το μισό κόμμα αντίθετο, θα πρέπει να επανεξετάσει τη συμμετοχή στη συμμαχία της Αριστεράς. Οπως και σε πολλά σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης, το δίλημμα είναι με ποιον θα πάμε και ποιον θα αφήσουμε. Και όπως συμβαίνει στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, τα κόμματα και τα εκλογικά τους ακροατήρια είναι διχασμένα.
Η συμμαχία των Σοσιαλιστικών και Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με τη δεξιά και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της, έχει αποδειχθεί αντιπαραγωγική. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
το 1994 κατείχαν περίπου το 35% των εδρών το οποίο μειώθηκε σε 29% το 1999, σε 27% το 2004 και 25% το 2009.. Το 2019, στις τελευταίες ευρωεκλογές το ποσοστό έπεσε στο 21%.
Με την πανδημία και την επαναφορά στην επικαιρότητα του κοινωνικού κράτους, που οι Σοσιαλδημοκράτες είχαν τις προηγούμενες δεκαετίες απεμπολήσει, υπήρχαν ελπίδες ανακοπής της πτώσης και ανάκαμψης. Από τον Παντσέρι μέχρι την Καϊλή, ο πρωταγωνιστικός ρόλος «σοσιαλιστικών» στελεχών στο Qatar-grate έφερε ξανά τα κόμματα τους σε δύσκολη θέση και έδωσε μεγαλύτερα περιθώρια δράσης στη δεξιά, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα(ΕΛΚ).
Το τελευταίο αντιμετωπίζει επίσης προβλήματα ταυτότητας και στρατηγικής. Αντίθετα με παλιότερα, το το ΕΛΚ ελέγχει μόνο 7 κυβερνήσεις (ανάμεσα τους Ελλάδας- Κύπρου) στα 27 κράτη μέλη. Με τους Σοσιαλιστές-Σοσιαλδημοκράτες να παίρνουν αποστάσεις από την «ιερή συμμαχία», η ηγεσία του ΕΛΚ έκανε πρόσφατα ανοίγματα προς την ακροδεξιά, άλλοτε θαυμάστρια του Μουσολίνι και νυν πρωθυπουργό της Ιταλίας Τζώρτζια Μελόνι.
Διαβάστε επίσης: Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα συμμαχεί με την ακροδεξιά. Η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη;
Βαυαρός και συντηρητικός, ο πρόεδρος του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ φαντάζεται ότι το ιταλικό μοντέλο (συμμαχία της δεξιάς του Μπερλουσκόνι με την ακροδεξιά των Μελόνι- Σαλβίνι) θα μπορούσε να αναπαραχθεί σε επίπεδο ευρωκοινοβουλίου μετά τις εκλογές του 2024. Αυτό θα του εξασφάλιζε τη διατήρηση της εξουσίας στις Βρυξέλλες, που είναι και το βασικό «ιδανικό » του.
Αλλά η ιδέα απορρίφθηκε αμέσως από τη φιλελεύθερη πτέρυγα των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών. Οι θέσεις των ιταλικών ακροδεξιών κομμάτων είναι «τελείως ασύμβατες με του ΕΛΚ», δήλωσε στο euractiv ο εκπρόσωπος των Χριστιανοδημοκρατών.
Ομως αυτό δεν ισχύει για όλες τις πτέρυγες του ΕΛΚ. Στην ψηφοφορία που έγινε αυτή την εβδομάδα για τη θέση αντιπροέδρου μετά τη σύλληψη της Καϊλή, το επίσημο ΕΛΚ είχε ταχθεί υπέρ του υποψήφιου των Σοσιαλιστών, τηρώντας τη συμφωνία με την οποία είχε εκλεγεί η τέως ευρωβουλεύτρια του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Πράγματι ο Λουξεμβούργιος σοσιαλιστής εκλέχθηκε αντιπρόεδρος, αλλά στην ψηφοφορία η υποψήφια της ακροδεξιάς πήρε 185 ψήφους, πολύ περισσότερους από τη δύναμη των δύο κομμάτων που την υποστήριξαν.. Τουλάχιστον το ένα τρίτον των ψήφων που συγκέντρωσε προέρχεται από βουλευτές του ΕΛΚ, που διαφοροποιήθηκαν από τη γραμμή του κόμματος.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το μόνο βέβαιο- και ανησυχητικό- είναι ότι η ακροδεξιά ανεβαίνει.
Η ακρίβεια, οι διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες και ο πόλεμος την ευνοούσαν ήδη, ενώ η απαξίωση του Ευρωκοινοβουλίου λόγω του σκανδάλου και των μεγάλων κομμάτων την ενισχύει ακόμη περισσότερο. Οι εκπρόσωποι της στις Βρυξέλλες προφητεύουν ότι θα παίξουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στο νέο ευρωκοινοβούλιο μετά τις εκλογές του 2024 και καλούν τη δεξιά να συμμαχήσει μαζί τους.
Διαβάστε επίσης: Όταν σκάνδαλα σαν της Siemens παραγράφονται, φυτρώνουν Μελόνι
Οι προβολές της δύναμης των κομμάτων στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο δείχνουν ότι, αν οι εκλογές γίνονταν σήμερα, το ΕΛΚ θα κέρδιζε 160 έδρες, 16 λιγότερες από αυτές που έχει τώρα. Οι Σοσιαλδημοκράτες και η ομάδα των Φιλελευθέρων( Renew Europe) θα κινούντο στα ίδια επίπεδα, με σήμαντική πτώση των Πρασίνων (ο πόλεμος έβαλε την κλιματική κρίση δε δεύτερη μοίρα) και σημαντική άνοδο του ένος από τα δύο ακροδεξιά κόμματα, του εθνικιστικού ECR, που προβλέπεται να γίνει τέταρτο σε δύναμη κόμμα στο Ευρωκοινοβούλιο.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι, σύμφωνα με τις ίδιες προβλέψεις, η Αριστερά κερδίζει 48 έδρες, δέκα παραπάνω από σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η άνοδος προβλέπεται να στηριχθεί σε τρία τέσσερα ισχυρά κόμματα( ΣΥΡΙΖΑ, Ανυπόταχτη Γαλλία του Μελανσόν, ΣΙν Φέιν, ίσως Podemos) χωρίς να αντανακλά μια γενικότερη τάση ανάκαμψης του συνόλου της ευρωπαϊκής Ι(μη σοσιαλιστικής) Αριστεράς.
Με μπλε η σημερινή δύναμη. Με μαύρο ο αριθμός των εδρών αν γίνονταν σήμερα εκλογές. Στον κεντρικό πίνακα που συνοδεύει το άρθρο, πάνω η πρόβλεψη, κάτω η σημερινή κατάσταση.
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr
