Όταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ίδρυσε το κόμμα του, τη «Φόρτσα Ιτάλια», έδωσε στα στελέχη του μια βασική οδηγία: έπρεπε να συμπεριφέρονται όπως οι πωλητές μιας εταιρείας. Να χαμογελούν, δείχνοντας ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Έτσι αντιμετώπισε την Ιταλία και τη συμμετοχή του στην πολιτική: σαν μια επικερδή- για χρήμα και δόξα- επιχείρηση.
Η ίδια η ανάδειξη του σε μεγιστάνα των ΜΜΕ, οφείλεται στο γεγονός ότι εξακρίβωσε ένα κενό στην τηλεοπτική αγορά: ενώ ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας RAI παρουσίαζε ένα βαρετό, «καθώς πρέπει» πρόγραμμα, ο Μπερλουσκόνι εφοδίασε τα κανάλια του με αμερικανικά τηλεοπτικά σήριαλ όπως το «Ντάλας» και η «Δυναστεία», καθώς και με γκλαμουράτες εκπομπές γεμάτες ημίγυμνες, υποψήφιες σταρ.
Προηγουμένως, όπως κάθε Ιταλός-και όχι μόνο- επιχειρηματίας που σέβεται τον εαυτό του, είχε παρακάμψει την ιταλική νομοθεσία που απαγόρευσε τη δημιουργία ιδιωτικού σταθμού εθνικής εμβέλειας, αξιοποιώντας ένα παραθυράκι: αγόρασε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, που τους έβαλε να προβάλλουν το ίδιο πρόγραμμα. Με την άνοδο της θεαματικότητας τους, απέκτησε όση δύναμη χρειαζόταν για να αλλάξει τη νομοθεσία, αποκτώντας τον έλεγχο και των τριών μεγάλων ιδιωτικών σταθμών της χώρας!
Ένα παρόμοιο κενό αξιοποίησε για να κατακτήσει και την πολιτική αγορά: το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα είχε καταρρεύσει λόγω της διαφθοράς Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλιστών, μετά το γιγαντιαίο σκάνδαλο και την έρευνα «Καθαρά Χέρια». Η αριστερά ήταν ζαλισμένη, καθώς, στην πτώση του, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» είχε πέσει στο κεφάλι της. Ο Μπερλουσκόνι πούλησε το νέο και έγινε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολεμικής Ιταλίας!
Αν βέβαια το ένα μέσο για τη δημιουργία της αυτοκρατορίας του ήταν η τηλεόραση, το άλλο ήταν το ποδόσφαιρο. Αγοράζοντας τη Μίλαν και επενδύοντας άφθονα χρήματα, ώστε να γίνει η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, ο «Καβαλιέρε» προβάλλει την εικόνα του ανίκητου, στις μπίζνες, το ποδόσφαιρο και την πολιτική.
To 1994, τη χρονιά που η Μίλαν ήταν πρωταθλήτρια Ιταλίας και Ευρώπης, θα ρωτήσει για τον αντίπαλο του στις βουλευτικές εκλογές, ιδιαίτερα αξιόλογο υπουργό Προϋπολογισμού: «Πόσα ευρωπαϊκά κύπελλα έχει κατακτήσει ο Λουίτζι Σπαβέντα;».
Με τη δύναμη που απέκτησε και τον έλεγχο των ΜΜΕ ο Μπερλουσκόνι κατάφερε να αποφύγει τον δημόσιο έλεγχο, παρότι το δεξί του χέρι στις πρώιμες επιχειρήσεις του είχε καταδικαστεί σε επτά χρόνια φυλάκιση για τις σχέσεις του με τη μαφία. Ενας άνθρωπος που κάθισε στο εδώλιο καμιά 40αριά φορές, για διαφθορά, δωροδοκίες δικαστών και δημόσιων λειτουργών, φορολογικές απάτες και σεξουαλική εκμετάλλευση ανηλίκου στα πάρτι-όργια «μπούγκα- μπούγκα» στη βίλα του, κατάφερε για δεκαετίες να πρωταγωνιστήσει και στο τέλος να επιπλεύσει στην πολιτική ζωή.
Έτσι όμως δημιούργησε ένα νέο πρότυπο πολιτικού. Αυτού που δεν δίνει δεκάρα για την ιδεολογία ή την ηθική, για όσα λέγονται και γράφονται εναντίον του, για το παρελθόν του ή το παρόν και στηρίζεται στην επικοινωνία και τις προκατασκευασμένες ατάκες, για να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τους επικριτές του. Η σημερινή Ιταλίδα πρωθυπουργός, με το φασιστικό παρελθόν, είναι ένα παρόμοιο τοπικό προϊόν. Ο Τραμπ ένα διεθνές.
Άλλα ανάλογα φαινόμενα ξετσιπωσιάς και μπερλουσκονισμού, έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη.
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο TVXS
