Έχουν περάσει πάνω από 200 μέρες από την έναρξη της πιο αιματηρής και παρατεταμένης σφαγής του 21ου αιώνα. Δεν είναι μόνο ότι περίπου 35.000 Παλαιστίνιοι έχουν χάσει τη ζωή τους, το 70% γυναίκες και παιδιά: η λωρίδα έχει ισοπεδωθεί, οι επιζώντες υποφέρουν από πείνα και υποσιτισμό την ίδια στιγμή που τρέχουν να σωθούν από τους ατέλειωτους βομβαρδισμούς. Ούτε σκηνοθέτης ταινιών καταστροφής, δεν θα μπορούσε να στήσει ένα τέτοιο σκηνικό.
Η συλλογική τιμωρία ενός λαού δεν μπορεί ποτέ να είναι η απάντηση σε μαζικές δολοφονίες αμάχων, όπως αυτές της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. «Αναρωτηθείτε:», έγραφε πρόσφατα στη Guardian ο Εβραίος Alan J Kuperman, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, «αν ένας μαχητής της Χαμάς κρυβόταν κάτω από μια πολυκατοικία με Εβραίους στο Ισραήλ, θα κατέστρεφαν οι ισραηλινές δυνάμεις ολόκληρο το κτίριο για να τον σκοτώσουν;»
Η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ και ο εγκληματίας πολέμου που έχει επικεφαλής, χρησιμοποιούν τον πόλεμο για να παραμείνουν στην εξουσία αλλά και να εφαρμόσουν το σχέδιο της γενοκτονίας των Παλαιστινίων και της ρατσιστικής υποδούλωσης τους. Πώς αλλιώς εξηγείται ότι το ίδιο διάστημα εκατοντάδες Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, που άλλωστε διοικείται από αντίπαλη οργάνωση της Χαμάς;
H συνεχιζόμενη σφαγή δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη στήριξη των ΗΠΑ και τη ντροπιαστική συνενοχή των δυτικών- Ευρωπαίων συμμάχων τους. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά έχουν γίνει πια καθεστώς: στο προαναφερθέν άρθρο, ο Alan J Kuperman παρατηρούσε ότι η αμερικανική κυβέρνηση είχε καταγγείλει ανάλογες σφαγές, όπως στον Νταρφούρ, στη Μιανμάρ και στην Κίνα, ως «γενοκτονίες». Στην περίπτωση του Ισραήλ, πρόκειται για αυτοάμυνα..
Η τακτική των ηγετών της Δύσης και των ΜΜΕ που τους ακολουθούν, είναι να γίνει η γενοκτονία καθημερινότητα: να μην απασχολεί πια τους τίτλους των ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα, να μετατραπεί σε μέρος της ρουτίνας, σε κάτι τόσο συνηθισμένο όσο η πρόγνωση του καιρού.
Παγκόσμια ημέρα χθες του Τύπου, λίγο σημειώθηκε ότι πάνω από 100 δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί από τον ισραηλινό στρατό από την έναρξη του πολέμου. Παρακολουθώ έναν από αυτούς που είναι ακόμη ζωντανοί, τον Παλαιστίνιο συγγραφέα και δημοσιογράφο Mohammed R. Mhawish, που έγραψε χθες στο εξαιρετικό, φιλειρηνικό site +972magazine:
«Και όμως, παρά αυτή τη δεινή κατάσταση (στη Γάζα), η προσοχή του κόσμου στρέφεται μακριά. Η διεθνής κοινότητα φαίνεται να αδιαφορεί όλο και περισσότερο για το μαρτύριό μας.. Η ισραηλινή κυβέρνηση θέλει να μην έχουμε φωνή. Συνεχίζει να απαγορεύει στους ξένους δημοσιογράφους να εισέρχονται και να κάνουν ρεπορτάζ στο εσωτερικό της Λωρίδας…
..Και προσπάθησε να φιμώσει άμεσα τους Παλαιστίνιους δημοσιογράφους: ο ισραηλινός στρατός επανειλημμένα έστειλε μηνύματα και με κάλεσε στο τηλέφωνο, για να με εξαναγκάσει να σταματήσω να γράφω και να σταματήσω τις δημοσιογραφικές μου αποστολές. Ήταν δελεαστικό να δώσω προτεραιότητα στην ασφάλειά μου, αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τις καταπιεστικές συνθήκες που αντιμετωπίζει ο λαός μου. Αν οι Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι σταματούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας, ποιος θα κάλυπτε το κενό; ».
Για τον Mohammed R. Mhawish, η γενναία αντίδραση των φοιτητών στα αμερικανικά Πανεπιστήμια είναι το αντίδοτο στη διεθνή σιωπή:
«Τώρα είναι η ώρα για μια παγκόσμια εξέγερση που αρνείται να υποχωρήσει μέχρι να απελευθερωθεί ο παλαιστινιακός λαός – όχι μόνο από τη φρίκη του πολέμου στη Γάζα, αλλά και από το ζυγό της κατοχής που καταπνίγει την ύπαρξή μας σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη.
Οι αυξανόμενες φοιτητικές κατασκηνώσεις που εξαπλώνονται σε πανεπιστημιουπόλεις στις ΗΠΑ σηματοδοτούν ένα κύμα υποστήριξης. Το μήνυμά τους πρέπει να αντηχεί δυνατά και καθαρά: η Παλαιστίνη παραμένει μια υπόθεση που υπερβαίνει τα σύνορα και καλεί όλους όσους ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Μέρα που είναι σήμερα, δεν ξεχνάμε τη σταύρωση.
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο TVXS
