Έχει νόημα η σύνδεση του προσφυγικού με το δημοσιονομικό πιστεύει ο Στέλιος Κούλογλου, σημειώνοντας ότι μια σημαντική μερίδα των Ευρωσοσιαλιστών είναι πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στην ηγεσία τους.
Συνέντευξη του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου στην Αγγελική Σπανού και τη Free Sunday.
Ποιο είναι το πολιτικό σας συμπέρασμα από την υπόθεση Φίλη;
Ότι ούτε στην Ελλάδα μπορούμε να συζητήσουμε δημοκρατικά ή να ανεχτούμε διαφορετικές απόψεις, ακόμη και επί ιστορικών θεμάτων. Και επίσης ότι η Δεξιά, όπως έγινε και στο Μακεδονικό, εκμεταλλεύεται εθνικές ευαισθησίες για να λύσει εσωκομματικά προβλήματα. Δέστε τον κ. Κουμουτσάκο, που τον έδειραν οι φασίστες και κατήγγειλε την Αριστερά. Θα μου πείτε, βέβαια, ποιον να καταγγείλει; Τα ξαδελφάκια του;
Τι έχετε καταλάβει ως μέλος του Ευρωκοινοβουλίου για το προσφυγικό; Τους αφήνουν να πνίγονται λόγω αδράνειας ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με βασικό κριτήριο το εσωτερικό πολιτικό κόστος, από ηγεσίες πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Αν η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αγαπούσε τους πρόσφυγες, οι κυβερνώντες θα ήταν έτοιμοι να τους παντρέψουν με τα παιδιά τους. Τώρα που σε όλες τις χώρες ανεβαίνει η ακροδεξιά, εκμεταλλευόμενη το προσφυγικό πρόβλημα, ακολουθούν αλλοπρόσαλλες πολιτικές, χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ δεν είναι ο κατάπτυστος Ούγγρος πρωθυπουργός, αλλά η Γερμανίδα καγκελάριος. Η κυρία υιοθέτησε αρχικά μια θετική στάση, ανεξάρτητα από τους λόγους που την είχαν προκαλέσει: τη βελτίωση της εικόνας της διεθνώς μετά τη σκληρή στάση που είχε κρατήσει απέναντι στην Ελλάδα το καλοκαίρι, το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Γερμανία, καθώς και τις ανάγκες της για φθηνό εργατικό δυναμικό.
Μόλις όμως παρουσιάστηκε πρόβλημα στη Γερμανία, κυρίως από τον δικό της κυβερνητικό συνασπισμό (λες και δεν θα μπορούσε να προβλέψει τις αντιδράσεις των Βαυαρών υπερσυντηρητικών), και έπεσε η δημοτικότητά της στις δημοσκοπήσεις, άρχισε να στρίβει διά του αρραβώνος: να ανοιγοκλείνει τα σύνορα, να δηλώνει ότι το Δουβλίνο II είναι ξεπερασμένο (κάτι που λέγαμε στην Ελλάδα από χρόνια). Χωρίς να ξεχνάει φυσικά να ρίξει και καμιά σπόντα για την Ελλάδα και την Ιταλία, που δήθεν δεν φυλάσσουν καλά τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης, ώστε να ικανοποιηθούν και οι ακραίοι του κόμματός της.
Έτσι, μείναμε τελικώς με το αρχικό κάλεσμα της καγκελαρίου προς τους πρόσφυγες να πάνε στη Γερμανία, κάτι που αύξησε τον αριθμό των προσφύγων: ξέρετε κανέναν βομβαρδιζόμενο καθημερινώς που να θέλει να μείνει στα ερείπια όταν τον καλεί σε γεύμα η ισχυρότερη γυναίκα του πλανήτη;
Έχει δίκιο η Ά. Μέρκελ που προειδοποιεί με ένοπλες συγκρούσεις στα Βαλκάνια αν ευρωπαϊκές χώρες κλείσουν τα σύνορά τους;
Από τη Σερβία και την Κροατία μέχρι την ΠΓΔΜ και τη Σλοβενία, οι βαλκανικές χώρες έχουν πρόσφατες προσφυγικές εμπειρίες, λόγω του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Εδώ ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Κροατίας ανέκαμψε στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να ξαναπάρει τις σημερινές εκλογές επειδή στο πρόσφατο κύμα προσφύγων επέδειξε και ένα ανθρωπιστικό πρόσωπο.
Πρόκειται για υπερβολή της κ. Μέρκελ, ώστε να κατευνάσει τους δικούς της. Γιατί, στην πραγματικότητα, είναι μέσα στη Γερμανία όπου το κλίμα είναι πολεμικό. Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2015 το γερμανικό υπουργείο κατέγραψε 173 επιθέσεις (ορισμένες εμπρηστικές) εναντίον κέντρων μεταναστών, πέρα απ’ όσες οι πρόσφυγες δεν αναφέρουν, φοβούμενοι αντίποινα. Τους τελευταίους μήνες είναι ακόμη περισσότερες, χώρια οι ανοιχτές απειλές σε πολιτικούς και δημάρχους που υιοθετούν πολιτικές φιλοξενίας, το μαχαίρωμα της δημάρχου της Κολονίας ή τις έτοιμες κρεμάλες για τη Μέρκελ που κουβαλούσαν ακροδεξιοί στις μαζικές, ξενοφοβικές διαδηλώσεις.
Τι θα γινόταν, άραγε, αν η Γερμανία αντιμετώπιζε το ίδιο κύμα προσφύγων και παρόμοια οικονομική και κοινωνική κρίση όπως η Ελλάδα; «Θα κρέμαγαν τους πρόσφυγες, όπως θέλουν να κρεμάσουν τη Μέρκελ;» ρώτησα ρητορικά σε μια συνέντευξη και ξεσηκώθηκαν αμέσως οι διάφοροι της πολιτικής, φιλογερμανικής ορθότητας. Μπορώ να σας παραθέσω δεκάδες επίσημες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων που προειδοποιούν ότι η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Εμείς τι ακριβώς κάνουμε; Υπάρχει κάποιο σχέδιο;
Δεν μπορεί να υπάρχει ένα πλήρες σχέδιο δράσης αποκλειστικά ελληνικό, τη στιγμή που πρόκειται για ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα, με πολλές πτυχές και αστάθμητους παράγοντες. Η θέση μας είναι δύσκολη, γιατί εξαρτιόμαστε από το αν η Αυστρία (όπου η κυβέρνηση συνεργασίας επίσης έχει εσωτερικό πρόβλημα) ή κάποια άλλη χώρα κλείσει τα σύνορα, εγκλωβίζοντας τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια.
Οι αποφάσεις μιας Ε.Ε. σε πλήρη κρίση συχνά δεν εφαρμόζονται (στο προσφυγικό, γιατί στα δανεικά δεν σηκώνει κουβέντα), κάτι που επίσης δυσκολεύει τα πράγματα. Χρειάζονται και από την πλευρά μας διεθνείς πρωτοβουλίες, με ευρωπαϊκό πρόσημο, για την ειρηνική επίλυση των πολεμικών συρράξεων που προκαλούν τα κύματα προσφύγων. Διαφορετικά, θα έχουμε νέα κύματα, όχι μόνο από τη Συρία αλλά και από τις άλλες χώρες όπου οι μεγάλες δυνάμεις τα έκαναν θάλασσα με τις επεμβάσεις τους: Ιράκ και Αφγανιστάν. Χρειάζονται κινήσεις προς την Τουρκία, που σωστά γίνονται, αν και δεν πρέπει να περιμένουμε θαύματα: κανένας πρόσφυγας δεν θέλει να μείνει σε στρατόπεδα προσφύγων στην Τουρκία, έστω και με βελτιωμένα συσσίτια. Στο Βερολίνο και στη Στοκχόλμη θέλουν να πάνε.
Σε κάθε περίπτωση, για μια ακόμη φορά στην ιστορία, αντί η γεωπολιτική μας θέση να συνιστά πλεονέκτημα, μεγαλώνει τη δυσκολία: ενώ η Τουρκία μπορεί να ζητήσει πολλά ανταλλάγματα, εμείς, λόγω θέσης, ζητάμε την κατανόηση των εταίρων για τα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.
Έχει νόημα η σύνδεση του προσφυγικού με το δημοσιονομικό;
Ο Ζ.Κ. Γιούνκερ, ο πρόεδρος της Κομισιόν, συνέδεσε πρώτος το θέμα και το επανέλαβε αυτή την εβδομάδα ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μ. Σουλτς. Ασφαλώς έχει νόημα, εφόσον υπάρχει στοιχειώδης αλληλεγγύη προς κράτη-μέλη που έχουν να αντιμετωπίσουν έκτακτες καταστάσεις. Είναι όμως και μια έμμεση παραδοχή ότι το μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, όπως και ο συνολικός δημοσιονομικός κορσές, που σφίγγει και την Ιταλία, δεν αποδίδουν. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αντιδρούν τόσο έντονα στην πρόταση Γιούνκερ για χαλάρωση οι σοϊμπλιστές θιασώτες της λιτότητας.
Υπάρχει περίπτωση να αποδώσει το πρόγραμμα και να ανακάμψει η οικονομία;
Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου η διατύπωση και σταδιακή υλοποίηση ενός προγράμματος αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας, μια ριζικά διαφορετική και νοικοκυρεμένη διαχείριση της χώρας, καθώς και η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης και της Δικαιοσύνης. Όλα αυτά παραμένουν και σήμερα ζητούμενα.
Οι Ευρωσοσιαλιστές κάνουν κινήσεις προσέγγισης στον ΣΥΡΙΖΑ. Τις απορρίπτετε χωρίς δεύτερη σκέψη;
Για να αλλάξει η κατεύθυνση που ακολουθεί η Ευρώπη, απαιτούνται συμμαχίες με δυνάμεις πέρα από το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ιδιαίτερα σήμερα, που πρέπει κανείς να παίξει άμυνα, καθώς η Ευρώπη κινείται προς τα δεξιά. Δέστε τι συμβαίνει στη Γαλλία με τη Λεπέν, που φλερτάρει με την προεδρία της χώρας, ή τους ακροδεξιούς θρησκόληπτους που θριάμβευσαν πρόσφατα στην Πολωνία. Η Δεξιά που διεκδικεί την πρώτη θέση στις σημερινές εκλογές στην Κροατία υμνεί το φασιστικό καθεστώς των Ουστάσι, οι οποίοι κατέσφαξαν Σέρβους, αριστερούς και Εβραίους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άρα, παραμένοντας στην ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά, που άλλωστε αποτελεί ηγεμονική δύναμη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να απορρίψει κινήσεις προσέγγισης: στο Ευρωκοινοβούλιο, π.χ., μια σημαντική μερίδα Σοσιαλιστών είναι πιο κοντά σ’ εμάς παρά στην ηγεσία τους.
Η ημερίδα που διοργανώνετε (την Τρίτη) για την ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο;
Τέρμα τα μεγάλα λόγια, πρέπει να περάσουμε σε έργα. Αυτή τη χρονιά θα οργανώσω στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και στην Ελλάδα, εκδηλώσεις για τη νεανική επιχειρηματικότητα, τη συνεταιριστική, εναλλακτική οικονομία, τα ελληνικά προϊόντα και επιχειρήσεις που διακρίνονται και την καλλιέργεια της κλωστικής κάνναβης, καθώς και της κάνναβης για φαρμακευτικούς σκοπούς. Είναι κάποια από τα θέματα που θα έπρεπε να αποτελούν μέρος ενός εθνικού προγράμματος αναδιάρθρωσης της οικονομίας μας.
Μια και προέρχεστε από το χώρο της ενημέρωσης: Ο νέος νόμος για τα ΜΜΕ λύνει το πρόβλημα;
Το ιδιαίτερα θετικό είναι ότι μπαίνουν επιτέλους κάποιοι σταθεροί κανόνες στο τηλεοπτικό παιχνίδι και έτσι η χώρα συντονίζεται με την πολιτισμένη Ευρώπη. Αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει 25 χρόνια πριν. Υπάρχουν όμως ζητήματα στον νέο νόμο που χρειάζονται αποσαφήνιση ή βελτίωση, όπως διατάξεις να εμποδίζουν αποτελεσματικά τη διαπλοκή ή η ανεξαρτησία της Ρυθμιστικής Αρχής από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Γενικότερα, η Αριστερά πρέπει να δημιουργεί σταθερούς, δημοκρατικούς θεσμούς, που να μείνουν και μετά από αυτήν. Αυτή είναι ιστορική της αποστολή. Κανείς δεν πρόκειται να μείνει ισόβια στην εξουσία.