Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Νίκο Κυριακίδη για την «Αυγή» ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου δήλωσε πως όσο ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και οι προσφυγικές ροές συνεχίζονται, η ευρωπαϊκή ηγεσία ούτε διανοείται να τον φθείρει ούτε, πολύ περισσότερο, να τον ρίξει. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο Ευρωπαίος βασιλιάς είναι γυμνός. Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει κανένα στρατηγικό σχέδιο, όχι για την Τουρκία, αλλά ούτε καν για την Ε.Ε. Μοναδικό μέλημα της Μέρκελ και όσων άλλων ασκούν επιρροή είναι να επανεκλεγούν.
Ο Ερντογάν τα έχει κάνει θάλασσα και εσωτερικά και στην εξωτερική του πολιτική. Έτσι κι αλλιώς οι ΗΠΑ θα προτιμούσαν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, την αντικατάστασή του από κάποιον που θα ελέγχουν περισσότερο.
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:
Την ώρα που όλο και περισσότερες πλευρές ζητούν τον τερματισμό των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Άγκυρας με την Ε.Ε. λόγω της σωρείας παραβιάσεων του κράτους δικαίου, κάποιοι άλλοι, κυρίως η Γερμανία, διατείνονται ότι κάτι τέτοιο θα έκανε περισσότερο κακό παρά καλό και ότι θα απομόνωνε όσους αγωνίζονται για δημοκρατία στη Τουρκία. Πόσο ειλικρινείς είναι αυτοί οι ισχυρισμοί;
Είναι σαφώς υποκριτικοί, καθώς κρύβουν τον φόβο του προσφυγικού, που απασχολεί κυρίως τη Γερμανία. Από την άλλη πλευρά το ζήτημα της απομόνωσης της Τουρκίας έχει δύο όψεις: Πρέπει φυσικά να στέλνεται ένα αυστηρό μήνυμα στην Άγκυρα, αλλά πολλοί Τούρκοι δημοκράτες υποστηρίζουν -το δηλώνουν συχνά στις συζητήσεις που έχουμε μαζί τους στις Βρυξέλλες- ότι το μόνο που συγκρατεί το καθεστώς από μια ανοιχτή αντιδημοκρατική εκτροπή είναι οι σχέσεις με την Ευρώπη. Η πλήρης διακοπή των σχέσεων αυτών θα διευκόλυνε τον Ερντογάν να υποστηρίξει ότι οι Ευρωπαίοι είναι υποκριτές και ότι θέλουν το κακό της Τουρκίας, να την εκμεταλλευτεί δηλαδή δημαγωγικά και εθνικιστικά. Αντίστοιχα διλήμματα είχαν τεθεί και επί ελληνικής δικτατορίας.
Αρκετοί αναλυτές, ως επί το πλείστον Αμερικανοί, θεωρούν ότι η Τουρκία θα είναι το επόμενο καταρρέον κράτος στη Μέση Ανατολή. Υπάρχει αυτή η σκέψη στους κρυφούς φόβους των Ευρωπαίων;
Οι αμερικανικές προβλέψεις δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Ο Ερντογάν τα έχει κάνει θάλασσα και εσωτερικά και στην εξωτερική του πολιτική. Έτσι κι αλλιώς οι ΗΠΑ θα προτιμούσαν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, την αντικατάστασή του από κάποιον που θα ελέγχουν περισσότερο. Η ψυχρότητα στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες ξεκίνησε από την υπόθεση του «Μαβί Μαρμαρά», της προσπάθειας να σπάσει ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας, και την επιθετική στάση που υιοθέτησε ο Τούρκος πρόεδρος απέναντι στο Ισραήλ όταν το τελευταίο επιτέθηκε στον στολίσκο προς τη Γάζα σκοτώνοντας αδιακρίτως τους ακτιβιστές, κυρίως Τούρκους.
Τότε άρχισε και η ανοιχτή διαμάχη Ερντογάν – Γκιουλέν, ο οποίος φιλοξενείται στις ΗΠΑ παρά τα αιτήματα της Άγκυρας για την απέλασή του. Σε όλες όμως τις εκτιμήσεις για το μέλλον της Τουρκίας, και του πλανήτη ολόκληρου, υπάρχει ο μεγάλος αστάθμητος παράγοντας: η πολιτική που θα ακολουθήσει ο Τραμπ.
Υπάρχει -και ποια είναι- η κυρίαρχη άποψη στα παρασκήνια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και άλλων κορυφαίων ευρωπαϊκών θεσμών για το μέλλον των σχέσεων Ε.Ε. – Τουρκίας; Πόσο άλλαξε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου; Οι Ευρωπαίοι θέλουν να διαπραγματευτούν με τον Ερντογάν ή περιμένουν τη φθορά του;
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο Ευρωπαίος βασιλιάς είναι γυμνός. Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει κανένα στρατηγικό σχέδιο, όχι για την Τουρκία, αλλά ούτε καν για την Ε.Ε. Μοναδικό μέλημα της Μέρκελ και όσων άλλων ασκούν επιρροή είναι να επανεκλεγούν. Η προσπάθεια είναι το τουρκικό πρόβλημα να κρυφτεί κάτω από το χαλί. Είναι αλήθεια ότι το πρόβλημα διογκώθηκε μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου και τα αντίποινα Ερντογάν στην κοινωνία και τις ελευθερίες. Το τέρας μεγάλωσε και το χαλί κάνει πλέον «βουναλάκια».
Η αντιδημοκρατική εκτροπή προκαλεί μεγάλες αντιδράσεις στους ευρωβουλευτές, οι οποίοι έχουν περισσότερες δημοκρατικές ευαισθησίες από τα μη εκλεγμένα όργανα και την ευρωπαϊκή ηγεσία. Αλλά και στο Ευρωκοινοβούλιο οι αποφάσεις, όπως η πρόσφατη για το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, δεν συνοδεύονται από οικονομικά μέτρα που θα «πονούσαν» το καθεστώς Ερντογάν, το οποίο αντιμετωπίζει αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα. Και βεβαίως τα 6 δισ. βοήθεια στην Τουρκία για το προσφυγικό εξακολουθούν να είναι πάνω στο τραπέζι.
Συμπέρασμα: Η ευρωπαϊκή ηγεσία εξακολουθεί να κλείνει το μάτι στον Ερντογάν. Και όσο ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και οι προσφυγικές ροές συνεχίζονται, η τελευταία ούτε διανοείται να τον φθείρει ούτε, πολύ περισσότερο, να τον ρίξει.
Ένα μέρος της ευρωπαϊκής Δεξιάς και σύσσωμη η Ακροδεξιά ξεκαθαρίζουν ότι η Τουρκία δεν έχει θέση στην Ε.Ε. Συμμερίζονται κι άλλοι αυτή τη θέση δίχως να το ομολογούν δημοσίως;
Ιδίως μετά τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, κανείς δεν τρέφει αυταπάτες για το αν η Τουρκία μπορεί να αποτελέσει μέλος της Ε.Ε., τουλάχιστον τα επόμενα 50 χρόνια. Άλλωστε σε ποια Ε.Ε. να έχει θέση; Σε αυτή που υπονομεύεται συστηματικά από τις πολιτικές λιτότητας και αντιμετωπίζει η ίδια σχεδόν υπαρξιακά προβλήματα;
