Σε συνθήκες κρίσης, η ιστορία αρχίζει να τρέχει με ταχύτητα που δεν μπορεί να προβλέψει ο ανθρώπινος νους. Αν δυο-τρεις μήνες πριν, μετά τη διπλή, βαριά εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος προέβλεπε ότι θα ερχόταν ένας άνθρωπος από το πουθενά και θα έβγαινε πρώτος στις εσωκομματικές εκλογές, θα τον πέρναγαν για τρελό.
Η πρωτιά του Σ. Κασσελάκη και με διαφορά από τη δεύτερη Ε. Αχτσιόγλου, που μέχρι ένα μήνα ήταν το φαβορί, αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: ότι ο κόσμος της Αριστεράς αναζητά απεγνωσμένα ανανέωση και μια σημαντική μερίδα του είναι έτοιμη να υποστηρίξει όποιον την επαγγελθεί.
Μπορεί ο φορέας της επαγγελίας να είναι light, εισαγωγής από τις ΗΠΑ, η ίδια η πρόταση του επιδερμική και στα περισσότερα σημεία αδιευκρίνιστη. Αλλά μια σημαντική μερίδα κόσμου την προτιμά από τις συμβατικές κομματικές λύσεις, που με την στάση του σώματος και συχνά την ξύλινη γλώσσα, θυμίζουν τα λάθη που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στον εκλογικό γκρεμό και τον Μητσοτάκη στον ουρανό.
Για να είναι κανείς δίκαιος με τους υποψήφιους, και τα μεγάλα λάθη του προκατόχου του θρόνου βασικά πληρώνουν, αλλά για τους μη παροικούντες την Ιερουσαλήμ αυτά φαντάζουν ψιλά γράμματα. Άλλωστε ο Σ. Κασσελάκης κατάφερε να κάνει τη μεγάλη έκπληξη, ακριβώς γιατί δεν ήταν μέρος του συστήματος που έχασε τις εκλογές.
Σε αυτό το προφίλ του αουτσάιντερ οφείλει την επιτυχία του, καθώς και σε τέσσερις ακόμη παράγοντες. Τον επιτυχημένο υπαινιγμό ότι η υποψηφιότητα του έχει τις ευλογίες του Α. Τσίπρα, όταν μάλιστα ο τελευταίος δεν τον διέψευσε. Τη συσπείρωση των «πασοκογενών» οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, που συχνά είχαν φάει πόρτα από τον ανθρωποδιώκτη κομματικό μηχανισμό.
Τρίτον, την κουλτούρα του θαύματος στον ΣΥΡΙΖΑ, εδραιωμένη από την εποχή που, με ένα μικρό θαύμα, ο Τσίπρας παρέλαβε ένα κόμμα του 3% και το εκτόξευσε στην κυβέρνηση. Το ίδιο υποσχέθηκε και ο κ. Κασσελάκης, έστω και αν αυτή τη φορά το βασικό όπλο του δεν θα ήταν η αντιμνημονιακή του στάση, αλλά η γνώση της οικονομίας και τα καλά του αγγλικά.
Και τέταρτο ότι ζούμε στην εποχή της μεταδημοκρατίας, στην οποία η εικόνα και η επικοινωνιακή στρατηγική – στην οποία ο κ. Κασσελάκης επικράτησε κατά κράτος- παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τα πολιτικά προγράμματα. Ακόμη και όταν διατυπώνονται σοβαρά, ακόμη και στις καλύτερες αριστερές οικογένειες.
Ας συμπληρώσουμε όμως το ιστορικό παζλ: αυτοί οι 150.000 άνθρωποι, που διαψεύδοντας τις προβλέψεις περί χαμηλής συμμετοχής προσήλθαν στις εσωκομματικές κάλπες, εξέφρασαν την απόγνωση τους όχι μόνο για την ελλιπή ανανέωση της Αριστεράς αλλά και για την πορεία της χώρας και την επιτακτική ανάγκη αντιμετώπισης της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Γιατί, δείγμα της γενικότερης πολιτικής κρίσης στην οποία έχουμε εισέλθει, αν κάποιον θα έπαιρναν για τρελό επειδή θα προφήτευε Κασσελάκη μερικές εβδομάδες πριν, άλλο τόσο θα θεωρούσαν εξωφρενική την πρόγνωση ότι μια νέα κυβέρνηση με ένα θριαμβευτικό 41% θα εκπαραθύρωνε έναν υπουργό τον μήνα. ‘Η θα τα έκανε θάλασσα με τις φωτιές, ανίκανη να αποτρέψει τη μετατροπή της Θεσσαλίας σε απέραντη βουρκοθάλασσα.
Στο πεδίο λοιπόν της εφαρμοσμένης πολιτικής, το πραγματικό ερώτημα είναι αν, με πρόεδρο τον κ. Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να παίξει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις υψηλές απαιτήσεις των καιρών. Και εδώ η απάντηση είναι αρνητική, όχι μόνο γιατί ο κ. Κασσελάκης δεν θα έχει κοινοβουλευτική παρουσία για 4 χρόνια. Αλλά κυρίως επειδή ως δεξιοτέχνης αλλά αλεξιπτωτιστής, θα προσγειωθεί σε ένα έδαφος παντελώς άγνωστο, κακοτράχηλο και συχνά εχθρικό.
Το γεγονός δηλαδή ότι η αποκάλυψη της βαθιάς κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι έργο του κ. Κασσελάκη, καθόλου δεν σημαίνει ότι μπορεί να ξεπεραστεί με τον ίδιο επικεφαλής. Στην πραγματικότητα, είτε εκλεγεί στον δεύτερο γύρο της επόμενης Κυριακής ή όχι, η παρουσία του έχει μετατρέψει την κρίση σε υπαρξιακό ερώτημα για το όλο το κόμμα, με αβέβαιη κατάληξη.
Η περίπτωση ενός άγνωστου ανθρώπου που καταφτάνει σε ένα κόμμα, του οποίου ούτε μέλος είναι ούτε δεσμούς έχει μαζί του και σε ένα ενάμιση μήνα εκλέγεται πρόεδρος του, δεν έχει παγκοσμίως προηγούμενο και θα διδάσκεται σίγουρα στις σχολές Πολιτικών Επιστημών.
Με αυτό τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα θα περάσει στην ακαδημαϊκή ιστορία. Αλλά πλέον το πραγματικό στοίχημα είναι να επιβιώσει από τη νέα οξυμένη κρίση και να μην παρατήσει όσους πήγαν χθες να ψηφίσουν, ναυαγούς στον ωκεανό της μεγάλης απόγνωσης.
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο TVXS
