Μόνο μια γενικευμένη ειρήνευση μπορεί να θέσει τέλος στην βία στην Μέση Ανατολή και στο εξής και στην Γαλλία. Ένα άρθρο του Γάλλου φιλοσόφου Edgar Morin στη Le Monde
Δεν πρόκειται πλέον για τρομοκρατικές ενέργειες. Με μία μαζική δολοφονική δράση, η οποία εκτυλίχθηκε σε έξι σημεία ταυτοχρόνως, η στρατηγική, και ως εκ τούτου ο πόλεμος, εισέβαλε στο Παρίσι.
Πρώτα υπήρχαν κάποιοι σκόρπιοι αντάρτες του «Ισλαμικού Κράτους» (Νταές) εδώ κι εκεί. Τώρα, το Νταές έχει έρθει στο σπίτι μας. Δεν πρόκειται για έναν θρησκευτικό πόλεμο. Πρόκειται για τον πόλεμο μιας φανατικής αίρεσης, που προέρχεται από το Ισλάμ και μάχεται εναντίον κάθε κοινωνίας, ακόμη και μουσουλμανικής, εάν αυτή δεν χαρακτηρίζεται από θρησκευτικό απολυταρχισμό.
Ας υπενθυμίσουμε ότι αν και οι πηγές του Νταές μπορούν να αναζητηθούν, ενδογενώς, στο Ισλάμ, καθώς αποτελεί μια δαιμονική του μειονότητα που πιστεύει πως μάχεται εναντίον του Δαίμονα, είναι κυρίως η Δύση και η αμερικανική της έκφανση, που λειτούργησε ως μαθητευόμενος μάγος, απελευθερώνοντας τις τυφλές δυνάμεις του κακού, που μαίνονται έκτοτε.
Ας προσθέσουμε επίσης, ότι ακόμη κι αν έχουμε δίκιο, πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε εαυτούς αγίους. Μπορούμε να συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε τα ειδεχθή τους εγκλήματα κι εδώ κι εκεί πέρα, δεν μπορούμε όμως να εθελοτυφλούμε, αναφορικά με τις δικές μας αβελτηρίες. Διότι κι εμείς μεταχειριζόμαστε, με τον δικό μας δυτικό τρόπο, σφαγές και τρομοκρατία, καθώς τα εναέρια πλήγματα, είτε προέρχονται από επανδρωμένα βομβαρδιστικά είτε από μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), δεν στοχεύουν στρατιωτικούς στόχους, αλλά κατά βάση άμαχο πληθυσμό.
Δεν μπορούμε να κάνουμε πόλεμο για να καταστρέψουμε το λεγόμενο Ισλαμικό κράτος εντός της Γαλλίας, παρά μόνον εάν μετατραπούμε σε αστυνομοκρατούμενο και στρατοκρατούμενο κράτος. Τι χρειάζεται λοιπόν, για να διεξάγουμε έναν αποτελεσματικό πόλεμο εναντίον του; Η απάντηση είναι απλή: να κάνουμε ειρήνη στην Μέση Ανατολή.
Ένας άστοχος συνασπισμός
Ο γόνιμος ρόλος της Γαλλίας θα συνίστατο στο να μην συνοδεύει τα αμερικανικά πλήγματα, που κατά κανέναν τρόπο δεν μπορούν να οδηγήσουν σε νίκη, να μην συμμετέχει σε έναν άστοχο συνασπισμό, που δεν περιλαμβάνει παρά ένα μέρος των εχθρών του Νταές, αλλά στο να προσπαθήσει να επιτύχει έναν γενικότερο συνασπισμό, αποτελούμενο από τους λιγότερο βάρβαρους (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, του Ιράν και ημών), εναντίον του πιο βάρβαρου όλων. Θα συνίστατο στο να μην απαιτεί την εξουδετέρωση του Μπασάρ Αλ – Ασάντ, ως προαπαιτούμενο για να πάψουν οι σφαγές στην Συρία, αλλά το τέλος των σφαγών, ως το απόλυτο προαπαιτούμενο. Και καθώς ο σύριος τύραννος έχει παγιωθεί στην Συρία, πόσες χιλιάδες, πόσες μυριάδες νεκροί θα χρειαστούν επιπλέον, έως ότου εξαφανιστεί τελικά ο Μπασάρ;
Ο καλός ρόλος για την Γαλλία, θα ήταν να συμφιλιώσει τους κ.κ. Πούτιν και Ομπάμα, να συνασπίσει τα σουνιτικά έθνη ή τις σουνιτικές οργανώσεις με τα αντίστοιχα σιιτικά, εναντίον του κοινού και πιο επικίνδυνου εχθρού, που είναι το Νταές και τούτο δια μέσου μιας κατάπαυσης του πυρός στην Συρία και το Ιράκ.
Θα ήταν πιο εποικοδομητικό για την Γαλλία, να μην συντάσσεται με την ανόητη αξίωση επανασύστασης του Ιράκ, του οποίου το κράτος και το έθνος έχουν αθεράπευτα διασπαστεί από τον πόλεμο Μπους, να μην ονειρεύεται την επανασύσταση της Συρίας, αλλά να εξαγγείλει ειρηνευτικούς στόχους, οι οποίοι και θα αποτελούσαν την μοναδική δυνατή απάντηση στο Χαλιφάτο του Τρόμου. Όπως αυτός μιας Συνομοσπονδίας της Μέσης Ανατολής, η οποία θα σεβόταν τις τόσο διαφορετικές θρησκείες, λατρείες και πολιτισμούς της περιοχής, σταματώντας έτσι την αιμορραγία των μειονοτήτων.
Καταλήγοντας, θεωρούμε ότι ο πόλεμος εναντίον του Νταές θα κερδηθεί, όχι μόνον μέσω της ειρήνευσης στην Συρία, αλλά και μέσω της ειρήνευσης στα προάστια. Διότι καμία προσπάθεια δεν έχει γίνει σε συνεχόμενη βάση και εις βάθος για πραγματική ενσωμάτωση. Ούτε εντός του έθνους, μέσα από ένα σχολείο που θα διδάσκει την ιστορική φύση της Γαλλίας, που είναι πολυπολιτισμική, ούτε εντός της κοινωνίας, μέσα από τον αγώνα ενάντια στις διακρίσεις. Να προσθέσουμε ότι η ειρήνευση στην Συρία θα κατασιγάσει την φαντασίωση του εξαγνισμού και της σωτηρίας δια της αυτοθυσίας και της αφοσίωσης, η οποία συνδέοντας ρομαντισμό και φανατισμό, εξώθησε και εξακολουθεί να εξωθεί τα νεαρά άτομα στον φοβερό δρόμο της ένοπλης μάχης.