Θα μπορούσε να είναι και σειρά στο Netflix. Όταν μετά από έναν αποτυχημένο διαγωνισμό τραγουδιού ο σταρ τραγουδιστής του συγκροτήματος χάνει οριστικά τη φωνή του, το ροκ γκρουπ βυθίζεται σε κρίση.
Στον αγώνα διαδοχής που ξεκινάει, μια διεκδικήτρια εμφανίζεται φαβορί, χωρίς όμως να προκαλεί ενθουσιασμό. Μέχρι που δηλώνει υποψήφιος ένας τύπος από την Αμερική, που κανείς δεν γνωρίζει. (για την ακρίβεια ο ροκ τέως αρχηγός τον είχε βάλει σε μια χορωδία για τρίτη φωνή, αλλά είχε περάσει απαρατήρητος).
Ο νεοφερμένος υπόσχεται ότι, αν αναλάβει αυτός τον πρώτο ρόλο, το συγκρότημα θα ξαναγυρίσει στις παλιές του δόξες και το ενδιαφέρον για τη διαδοχή αυξάνεται κατακόρυφα. Τα ΜΜΕ βλέπουν ότι η υπόθεση πουλάει και φέρνουν τον νεοφερμένο στο επίκεντρο.
Το περίεργο στην ιστορία, είναι ότι κανείς δεν τον έχει ακούσει να τραγουδάει. Μια δυο φορές που προσπάθησε έκανε φάλτσα, αλλά υπερτερεί το παρουσιαστικό του, το οποίο προδιαθέτει για καλή σκηνική παρουσία. Το μόνο που έχει αφήσει να εννοηθεί είναι η μουσική που έπαιζε το γκρουπ είναι ξεπερασμένη. Και ότι θα στρέψει το ιστορικό συγκρότημα, που κάποτε κυριαρχούσε στη μουσική σκηνή, από τη ροκ σε ένα είδος ελαφριάς ποπ.
Η «υπονόμευση» του Αλέξη Τσίπρα
Εδώ που τα λέμε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό τη ροκ. Για την ακρίβεια από το 2015, όταν η τρόικα επέβαλλε το δικό της ρεπερτόριο. Ιδίως μετά το 2019, δεν ξέρει τι μουσική πρέπει να παίξει. Αλλά ποτέ δεν κάθισε να το συζητήσει σοβαρά και να δώσει απαντήσεις, διαμορφώνοντας ανάλογα τη στρατηγική του.
Από τον Α. Τσίπρα προέρχεται η αμφιθυμία, γιατί ο ίδιος δεν είχε αποφασίσει που θέλει να οδηγήσει το κόμμα του. Περιορίστηκε σε επιδερμικές κινήσεις, όπως οι αλλαγές στον τρόπο εκλογής προέδρου, που απλώς έδωσαν την ευκαιρία «στα ΜΜΕ της ολιγαρχίας» να επηρεάσουν και το βαθμό της συμμετοχής στις εσωκομματικές εκλογές αλλά -στην κοινωνία της εικόνας- και το τελικό αποτέλεσμα.
Ο Τσίπρας επέλεξε ένα προσωποπαγές, αρχηγικό κόμμα, στο οποίο ο πρόεδρος θα εκλέγεται και από περαστικούς των 2 ευρώ, παραμερίζοντας το κόμμα και την εσωκομματική δημοκρατία.
Οι κριτικές που ακούστηκαν ότι κάποιοι υπονόμευαν τον Τσίπρα ή ότι η Εφη Αχτσιόγλου τού έστειλε sms απαιτώντας να παραιτηθεί, όταν δεν είναι υποβολιμαίες είναι απλώς γελοίες. Ο Τσίπρας είναι ο βασικός υπεύθυνος και για τους θριάμβους του ΣΥΡΙΖΑ και για τις πανωλεθρίες του.
Η έλλειψη στοιχειώδους αυτοκριτικής για τα ολέθρια λάθη που οδήγησαν στους εκλογικούς θριάμβους του Μητσοτάκη και στην ιστορική ήττα της Αριστεράς, η ίδια αυτάρεσκη και συνάμα αυτιστική νοοτροπία, οδήγησαν τους επίδοξους διαδόχους από το κομματικό σώμα να επαναλάβουν τα ίδια λάθη.
Υποτίμηση του αντίπαλου, καμία «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» και ανάλογη τακτική, ενασχόληση με δευτερεύοντα, προπαγανδιστικές «παπάτζες» και αχαλίνωτη υπεραισιοδοξία: το επιτελείο Αχτσιόγλου προσγειώθηκε απότομα το βράδυ της πρώτης Κυριακής, όπως ακριβώς του Τσίπρα στις ευρωεκλογές του 2019 και τις βουλευτικές του 2023.
Ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ: άλμα στο άγνωστο ή άλμα στο κενό;
Η άνετη επικράτηση του κ. Κασσελάκη στη μάχη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δημιουργεί απλώς μια καινούργια κατάσταση. Ο νέος πρόεδρος μπορεί να κατέχει πλέον το brand «ΣΥΡΙΖΑ», τα γραφεία, τα κομματικά ΜΜΕ και την κρατική χρηματοδότηση. Αλλά έχει στα χέρια του ένα νέο κόμμα που ψήφισε έναν άγνωστο, ο οποίος θα μπορούσε να είναι επίσης υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ ή και της ΝΔ.
Μετά από μια εκφυλιστική πορεία χρόνων, το παλιό ροκ συγκρότημα δεν υπάρχει πια. Η εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της Αριστεράς τελείωσε. Το βασικό ερώτημα είναι αν αυτό το νέο κόμμα με τη μπερδεμένη ταυτότητα θα επιβιώσει ή θα διαλυθεί μέσα σε χαχανητά. Αν το άλμα στο άγνωστο θα πετύχει, ή θα αποδειχθεί άλμα στο κενό.
Δύο τακτικές για τον Σ. Κασσελάκη
Οσο για τον κ. Κασσελάκη, έχει μπροστά του δύο επιλογές. Η μία είναι να προσπαθήσει να προσεταιριστεί τους ηττημένους, για να αποφύγει παραπέρα τριγμούς και να κερδίσει χρόνο. Η άλλη να τους περιθωριοποιήσει με το όποιο κόστος, αποκτώντας άμεσα τον έλεγχο των κομματικών οργάνων που ελέγχει το στρατόπεδο των Αχτσιόγλου – Τσακαλώτου.
Απέναντι στην πολιτική και την κοινωνία, οι προκλήσεις για τον νέο πρόεδρο είναι ακόμη μεγαλύτερες. Λόγω της υπέρμετρης δημοσιότητας, κάποιες δημοσκοπήσεις μπορεί να δείξουν καλύτερα αποτελέσματα για τον κασσελακικό ΣΥΡΙΖΑ, από αυτά στις αρχές του καλοκαιριού. Εχει όμως, στην πραγματικότητα, επαγγελθεί ένα θαύμα και συνήθως οι αφελείς που πιστεύουν στα θαύματα είναι ανυπόμονοι και απαιτητικοί.
Ο κ. Κασσελάκης καλείται να δείξει γρήγορα, ότι η ποπ εκδοχή που υποσχέθηκε μπορεί να ξαναφέρει πίσω το κοινό. Καθώς το παραμικρό φάλτσο θα πολλαπλασιάζεται πια από τα μεγάφωνα, πρέπει να τραγουδήσει χωρίς λάθη στην αδηφάγα πολιτική Οπερα. Και αυτό είναι δυσκολότερο απ ότι ακούγεται.
Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο TVXS
