Συνέντευξη του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου στην κυριακάτικη εφημερίδα «Kontra News» και τη Στέλλα Γκαντώνα
Δεν θα ανέμενε κανείς κ. Κούλογλου, έχοντας ψηφίσει «κόφτη» και ταμείο αποκρατικοποιήσεων ένα πιο καθαρό αποτέλεσμα για το χρέος κατά το πρόσφατο eurogroup;
Aπό το 2011 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα διαπραγματεύεται χωρίς να διαθέτει σοβαρά ατού. Μόνο το 2010 διέθετε ακόμη ένα ισχυρό όπλο: ότι οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες ήταν πολύ εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος και πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας θα τους προκαλούσε μεγάλη ζημιά. Τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να διαπραγματευθεί το κούρεμα του χρέους. Μετά το πρώτο μνημόνιο οι τράπεζες ξεφορτώθηκαν τα ελληνικά ομόλογα και τα πέρασαν στα κράτη, που με τη σειρά τους προετοιμάστηκαν ακόμη και για grexit, όπως φάνηκε και το καλοκαίρι του 2015.
Έκτοτε, η Ελλάδα είναι σχεδόν στο έλεος των δανειστών και διαθέτει μόνο συγκυριακά όπλα: ο κίνδυνος του brexit στο δημοψήφισμα του ερχόμενου Ιουνίου, το προσφυγικό, κάποιες επισφαλείς συμμαχίες με τους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες, τον Γιούνκερ και τον Ντράγκι που ανησυχούν για την πορεία μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης πνιγμένης στη λιτότητα. Αν δεν υπήρχαν και αυτές οι συγκυρίες θα είχαμε χειρότερο τελικό αποτέλεσμα, αλλά μόνες τους δεν φτάνουν, δυστυχώς, να ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό των δυνάμεων. Είναι ένα στημένο παιχνίδι, που στο τέλος το κερδίζει η Γερμανία.
Οι δανειστές αξιώνουν κάποιες μικρές διορθώσεις στα ήδη ψηφισμένα νομοσχέδια για την εκταμίευση της δόσης σε… δόσεις. Δεν μας εμπιστεύονται κατά τη γνώμη σας;
Η έλλειψη εμπιστοσύνης στις ελληνικές κυβερνήσεις είναι μια πικρή ιστορία: βγάλαμε τα μάτια με τα ίδια μας τα χέρια. Το κακό ξεκίνησε με την διαβόητη αξιολόγηση Αλογοσκούφη, όταν για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους αυτοκαταγγελθήκαμε στους Ευρωπαίους, ότι τους κοροϊδεύαμε. Συνεχίστηκε με την νέα κυβέρνηση του 2009 όταν κάναμε διεθνώς βούκινο το δημοσιονομικό έλλειμμα. Το θέμα ήταν υπαρκτό αλλά το μεγεθύναμε σαν να θέλαμε να προκαλέσουμε κρίση. Οι ξένοι βλέπουν λοιπόν μια χώρα όπου η επόμενη κυβέρνηση, μόλις αναλαμβάνει, πάει και τους καταγγέλλει τη προηγούμενη. Το έχετε ξαναδεί σε καμιά άλλη χώρα αυτό; Εγώ το είδα μόνο στην Αλβανία, όπου βρέθηκα πρόσφατα ως μέλος αντιπροσωπείας του Ευρωκοινοβουλίου, για τη σύνδεση της χώρας με την ΕΕ: σχεδόν τους εκλιπαρούσαμε να βγει, για το καλό της χώρας τους, ένα κοινό θετικό ψήφισμα. Αλλά η αντιπολίτευση δεν το ήθελε για να μην κερδίσει πόντους η κυβέρνηση. Πυροβολούσαν τα πόδια τους.
Προσθέστε σε αυτά και το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις μετά το 2010 υπέγραφαν τα μνημόνια αλλά δεν τα εφάρμοζαν. Ήταν η παλιά λογική, να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους. Δεν πιάνει πιά, αν έπιανε ποτέ.
Πρώην σύντροφοί σας, ο κ. Λαφαζάνης χαρακτηριστικά, κάνει λόγο για «συμφωνία-φιάσκο»…
Ο κ. Λαφαζάνης έχει υιοθετήσει μια κριτική της κυβέρνησης που δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ότι η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να αποχωρήσει από την ευρωζώνη το καλοκαίρι του 2015. Χωρίς καμία προετοιμασία των πολιτών για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, με αντίθετο εκλογικό πρόγραμμα, με το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων και τη πλειοψηφία της κοινής γνώμης ριζικά αντίθετες. Αν ο κ. Λαφαζάνης είχε άλλη στρατηγική, γιατί συμμετείχε και υποστήριζε τη κυβέρνηση μέχρι τη τελευταία στιγμή; Θυμάστε τις διαδηλώσεις υπέρ και κατά της κυβέρνησης το καλοκαίρι; Αν βγαίναμε κακήν κακώς από τη ζώνη του ευρώ θα είχαμε χάος και συνθήκες εμφυλίου πολέμου.
Η αξιωματική αντιπολίτευση σας κατηγορεί ότι τα δώσατε όλα και δεν πήρατε τίποτα.
H εκ δεξιών αντιπολίτευση το παίζει… Λαφαζάνης! Πώς είναι δυνατόν η ΝΔ, που υποτίθεται ότι εκφράζει την άρχουσα τάξη της χώρας, να κηρύσσει πόλεμο στις ιδιωτικοποιήσεις; Να καταγγέλλει μια συμφωνία την οποία επικροτεί, αν δεν έχει επιβάλλει, το Βερολίνο και Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όπου ανήκει η ΝΔ; Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γελάνε με αυτά τα καμώματα, όπως άλλωστε και με του ΠΑΣΟΚ που υιοθετεί τελείως διαφορετική στάση απέναντι στη κυβέρνηση από αυτή του κόμματος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών όπου ανήκει. Να γιατί δεν μας έχουν εμπιστοσύνη οι ξένοι: γιατί βλέπουν κάτι πολιτικάντηδες να κοροϊδεύουν.
Η αντιπολίτευση έχει κρίση στρατηγικής. Στην αρχή πίστεψε ότι δεν θα υπήρχε συμφωνία με τους δανειστές και θα έπεφτε η κυβέρνηση. Τις τελευταίες εβδομάδες, όταν υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ότι θα υπάρξει συμφωνία, ανακάλυψε τους 53 που υποτίθεται δεν θα ψήφιζαν τα μέτρα. Άρχισαν τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, να μετράνε πόσους βουλευτές πρόσκεινται στους 53 κ.λπ. Μάλιστα αυτές τις φαντασιώσεις τις διαδίδουν και στους Ευρωπαίους. Ξαφνικά με ρωτάγανε στο Ευρωκοινοβούλιο: «όμως οι 53 τι θα κάνουν;» Τελικά το γύρισαν στο αντάρτικο. Αλήθεια γιατί δεν μας λέει ο κ. Μητσοτάκης τι μέτρα θα έπαιρνε δίνοντας το ίδιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα;
Πώς θα γίνουμε πόλος έλξης για την προσέγγιση επενδύσεων; Πράγμα που είναι και ένα κύριο αίτημα της κυβέρνησης…
Aυτό είναι μια άλλη πικρή, ελληνική ιστορία. Επί δεκαετίες έχουν χαθεί επενδύσεις και επενδύσεις, λόγω της γραφειοκρατίας και μιας αρνητικής στάσης που καλλιεργήθηκε στη κοινωνία απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Ακόμη και αυτό το πρόβλημα, που ανήκει στο προνομιακό πεδίο της συντηρητικής παράταξης, καλείται τώρα να το αντιμετωπίσει η αριστερά. Πρέπει να αλλάξει η στάση απέναντι στο επιχειρείν: να ενισχυθούν οικονομικά και συμβολικά, όλες οι επιχειρήσεις, ιδίως οι καινοτόμες που φτιάχνουν νέοι άνθρωποι, με την προϋπόθεση φυσικά ότι είναι πράγματι υγιείς, σέβονται τους νόμους και δεν καταστρέφουν το περιβάλλον.
Ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Καμμένος, χαρακτήρισε εγκληματική και αντισυνταγματική την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά. Έχετε κι εσείς την ίδια γνώμη για τους έμμεσους φόρους που ψήφισε η κυβέρνηση;
Οι έμμεσοι φόροι είναι από τα πιο επώδυνα μέτρα που υποχρεώθηκε να πάρει. Αλλά από τη στιγμή που τα ψηφίζεις, δεν υπάρχει λόγος να τρολάρεις τον εαυτό σου.
Βλέπετε να πλησιάζει ανασχηματισμός; Πρέπει να διευρύνει το κυβερνητικό σχήμα ο πρωθυπουργός;
Ο ανασχηματισμός είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του πρωθυπουργού. Το βέβαιο όμως είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του δεν είχαν κυβερνητική εμπειρία: τους μήνες που έχουν περάσει από τις εκλογές δοκιμάστηκαν στελέχη, που μπορεί να είναι θαυμάσιοι άνθρωποι αλλά ίσως δεν κάνουν για υπουργοί ή για το πόστο που επιλέχθηκαν. Δημιουργείται ανάγκη πλαισίωσης της κυβέρνησης από ανθρώπους με εμπειρία από τη δημόσια διοίκηση, ανεξάρτητα από κομματική ένταξη. Αλλά με απαράβατο όρο το ήθος και την τιμιότητα.
Επίσης, χρειάζεται να γίνουν συμβολικές κινήσεις συμφιλίωσης, ιδίως με την κεντροαριστερά. Όσοι δεν είναι εναντίον μας, πρέπει να είναι μαζί μας. Στο χώρο αυτό παρατηρείται συχνά ένα ανεξήγητο μίσος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ: μερικοί θα προτιμούσαν ακόμη και τον ακροδεξιό κ. Σαμαρά. Αυτό το κλίμα πρέπει να αλλάξει, ιδίως όταν ο άλλος πόλος είναι η νεοφιλελεύθερη ΝΔ με πρώτο βιολί τον κ. Γεωργιάδη.
Από εκεί και μετά, θέλει προσοχή στις επιλογές των προσώπων. Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα ήταν η πιο ανοικτή και η λιγότερο «κομματική» της μεταπολίτευσης: τα κυριότερα υπουργεία ανατέθηκαν σε μη μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Βαρουφάκης, Κοτζιάς, Πανούσης, Παρασκευόπουλος, Μάρδας, Ξυδάκης, για να αναφέρω μερικά ονόματα. Αλλά δυστυχώς, ορισμένες από τις επιλογές αυτές όχι μόνο δεν περπάτησαν αλλά τελικώς τα έβαλαν με τον πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εσείς που έχετε μια καλή εικόνα, καθότι βρίσκεστε στα κέντρα λήψης αποφάσεων, λαμβάνεται μηνύματα ότι η χώρα αρχίζει να βλέπει φως στην άκρη του τούνελ ή πρόκειται για φαύλο κύκλο; Εντέλει, τι αποκόμισε η κυβέρνηση το οποίο θα αντιληφθεί ο πολίτης άμεσα;
Εξασφάλισε μια συμφωνία που παραδέχεται ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, η οποία δημιουργεί περιβάλλον σταθερότητας και δίνει κάποιες ενέσεις ρευστότητας στην οικονομία. Κέρδισε και χρόνο, αλλά από την άλλη πλευρά τα μέτρα είναι υφεσιακά. Γι αυτό τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη. Μετά από τόσα χρόνια πτώσης, η οικονομία θα πάρει μπροστά: και μια νεκρή γάτα να ρίξεις από τον 5ο όροφο, θα αναπηδήσει. Αλλά χρειάζονται πολύ περισσότερα: ένα αναπτυξιακό σχέδιο για τη χώρα που θα δώσει όραμα στους πολίτες. Και επίλυση καθημερινών προβλημάτων, από τις ουρές στο ΙΚΑ και τις εφορίες μέχρι τις λίστες στα νοσοκομεία. Ώστε να ζήσει ο κόσμος στην καθημερινότητα του, ότι πράγματι δεν είμαστε μία από τα ίδια.
Δεν πρέπει να ποτέ να ξεχνάμε το διεθνές και ευρωπαϊκό πλαίσιο. Η ενίσχυση της αριστεράς στις ερχόμενες εκλογές στην Ισπανία θα βοηθούσε πολύ, όπως και αν το κίνημα στη Γαλλία επιτύγχανε τους στόχους του. Αν όμως η ΕE κλυδωνιστεί από ένα brexit, αν συνεχιστεί η καταστροφική λιτότητα που έχει επιβάλλει το Βερολίνο ενισχύοντας αντικειμενικά την ακροδεξιά, οι επιπτώσεις και για την Ελλάδα θα είναι αρνητικές
