Όταν σε διαλέξεις ή σε σχολές δημοσιογραφίας με ρωτούν πώς γίνεται κανείς καλός δημοσιογράφος, επικαλούμαι το παράδειγμα του Γιάννη Διακογιάννη, που έφυγε χθες από τη ζωή. Δεν έχει σημασία αν ένας δημοσιογράφος γράφει για τα αθλητικά ή είναι πολεμικός ανταποκριτής: πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και τρόπο δουλειάς, που ο κορυφαίος  αθλητικογράφος των τελευταίων δεκαετιών τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια.

Ο Γιάννης Διακογιάννης έφτασε στην κορυφή γιατί διάβαζε και προετοιμαζόταν για τα γεγονότα που ήθελε να καλύψει. Μετέδιδε από ποδόσφαιρο μέχρι αγώνες στίβου και είχε δουλέψει από πριν τόσο πολύ, ώστε γνώριζε την παραμικρή λεπτομέρεια για την ιστορία της διοργάνωσης και για κάθε αθλητή. Στην Ελλάδα βασιλεύει η προχειρότητα και η δημοσιογραφία «στο περίπου». Γι΄ αυτό ο Διακογιάννης ξεχώριζε τόσο.

Διαβάστε επίσης: Πέθανε ο θρύλος της αθλητικής δημοσιογραφίας Γιάννης Διακογιάννης

Ήξερε ξένες γλώσσες πράγμα που του επέτρεπε να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις,  είχε γενικότερη μόρφωση που χρειάζεται στους δημοσιογράφους. Γνώριζε από τηλεόραση και δεν μετάδιδε τους αγώνες σαν να ήταν στο ραδιόφωνο. Συχνά, αντί να αναφέρει τα ονόματα των παικτών όταν έκαναν ανούσιες πάσες στο κέντρο, εξηγούσε την τακτική κάθε ομάδας και του προπονητή όταν έκανε αλλαγές. ‘Η έδινε γενικότερες πληροφορίες που βοηθούσαν τον θεατή να «μπει» στο παιχνίδι.

Δεν δίσταζε να πει την άποψή του, όταν ο αγώνας ήταν ανιαρός ή κάτι άσχημο συνέβαινε στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά χωρίς να πετάει εξυπνάδες, από αυτές που ακούμε όλο και συχνότερα. Παρά την αναμφισβήτητη ικανότητα και υπεροχή του, ήταν ταπεινός και δεν παρίστανε τον καμπόσο, ούτε πέταγε ακαταλαβίστικους όρους για να ξεχωρίσει. Σεβόταν τους ανθρώπους που τον παρακολουθούσαν.

Για όλα αυτά, εκτός από το να μας δονεί με τη φωνή του, όπως λέει το γνωστό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, αυτός ο θαυμάσιος και καλλιεργημένος άνθρωπος αποτελούσε μόνος του μια ολόκληρη δημοσιογραφική σχολή.

Άρθρο του Στ. Κούλογλου στο tvxs.gr